Het is er dan toch eens van gekomen. Ik ben begonnen aan een cursus Theologie. Het onderwerp heeft me altijd geïntrigeerd, en meer dan eens heb ik op het punt gestaan om een cursus als deze te gaan volgen. Waarom ik dit voorheen niet heb doorgezet kan ik me niet goed herinneren. Wellicht wilde ik er niet al te veel tijd en geld aan besteden. Het gegeven dat ik al jarenlang atheïst ben, zal er ook mee te maken hebben gehad. Maar omdat je ergens niet in gelooft wil dat niet zeggen dat het ook onzin is. Religie is verweven in onze maatschappij. Al sinds de mens rechtop loopt zijn er rituelen geweest betreffende een hiernamaals en worden diverse goden vereerd.

Aankomend weekend is het Pasen. Het zal dan mijn negenenvijftigste Paasfeest zijn. Niet dat ik er de eerste jaren bewust van was, maar je kan wel zeggen dat ik een paas-ervaringsdeskundige ben. Hoewel dat eigenlijk ook niet helemaal opgaat, want ik ben niet christelijk opgevoed, dus het religieuze paasfeest heb ik nooit gevierd zoals het volgens de overlevering ‘hoort te zijn’, waarbij door de christenen de wederopstanding van Jezus Christus wordt gevierd. Wij deden dat vroeger thuis een beetje aangepast en anders.

Vroeger was er wel één ding wat bijna religieus was; met Pasen liep je er op je ‘paasbest’ bij. Nieuwe kleren waren er voor de feestdagen aangeschaft en op paaszondag mochten ze voor het eerst gedragen worden. De nieuwe kledingcollectie klaar voor de Paasdagen, en de komende maanden. Niet omdat er een kerkbezoek op de agenda stond, maar mijn moeder zal gedacht hebben dat we met de nieuwe broek en overhemd klaar waren voor de komende (zomer)maanden. Een ander steevast nummer was natuurlijk het paasontbijt, inclusief de door de kinderen geschilderde paaseieren en de onvergetelijke paasstol.

Ik kan me ook herinneren dat we ooit ook een keer in het bos van Den Helder (De Donkere Duinen) zijn gaan eieren zoeken. In mijn kinderherinneringen was dit één groot feest met om de paar meter een paar chocolade eieren voor het rapen, waarbij we soms ook een groot chocolade paashaas aantroffen. Eén groot Paasfeest! Later heb ik wel begrepen dat mijn kinderlijke herinnering niet helemaal realistisch was, want mijn ouders zullen noot zo veel eieren mee hebben meegenomen naar het bos bij de duinen van Den Helder. Maar ook valse herinnering zijn fijn om aan te denken.

Eindelijk komt de trein het perron in Duivendrecht inrijden. Ik ben deze middag al van hot naar her gerend. Bijna letterlijk wanneer ik ook de wetenschap heb waar hot en her liggen, maar van metrostation Bullewijk, waar ik net de metro heb gemist, ben ik hardlopend doorgegaan naar het Busplein bij station Bijlmer Arena, waar ook hier net de bus aan mij voorbijreed. Een snelle check in mijn openbaarvervoer-app gaf me nog een mogelijkheid om de trein van dit station naar Duivendrecht te nemen. Deze trein kwam net aanrijden toen ik perron 3 opliep. Half hijgend en zwaar bezweet nam ik plaats in de Sprinter naar Duivendrecht. Hier kom ik dan ruim op tijd aan op dit station, en zoals al eerder vermeld: Eindelijk komt die trein het perron inrijden.

Het is druk. Op het perron, en in de trein. Alsof iedereen in de randstad een eerdere metro of bus heeft gemist en ook net van plan is om precies deze trein richting Leeuwarden te nemen. Het is een beetje dringen bij het instappen, maar als ervaringsdeskundige treinreiziger weet ik waar de trein meestal, maar ook niet altijd, op dit station stopt en ik kan dan toch nog een zitplaats bemachtigen. Ik vraag aan een meneer of ik op het plekje van zijn rugzak mag zitten en hij tilt de rugzak van zitplaats naar zijn schoot. De man naast me geeft aan dat het wel heel erg druk is in de trein. Zo, net voor de spits. Ik knik vriendelijk en bevestigend.

De man naast mij geeft aan dat hij nog geen vijfenveertig minuten geleden op Schiphol was geland, nadat hij vanmorgen om zes uur vanuit Athene vertrok. Ik geef korte beleefdheidsantwoorden. Ik heb niet zo’n zin in een gesprek. In tegenstelling tot deze meneer. Hij is maar voor enkele dagen in Griekenland geweest. Drie dagen geleden was hij met vrienden naar Athene gevlogen om daar na een busrit van zes uur op plaats van bestemming aan te komen. Een militaire vliegbasis, waar hij en zijn vrienden vliegtuigen vanaf een hoge berg heeft gespot. Ik laat een vriendelijke bewondering blijken voor het gegeven dat je voor het spotten van vliegtuigen een paar dagen onderweg bent, en daarnaast heel veel kilometers.

De rest van de treinreis naar huis wordt ik geïntroduceerd in de wereld van vliegtuigspotters. Eerlijk is eerlijk; ik krijg inderdaad mooie foto’s en filmpjes van straaljagers en andere gevechtsvliegtuigen te zien. De man is enthousiast en zo spreekt hij ook over zijn hobby. In no time schiet deze reis naar Almere voorbij. Het is alsof ik vanuit Duivendrecht met een straaljager ben vertrokken, in plaats van een overvolle trein van de Nederlandse Spoorwegen.

Wachten is voor mij geen uitdaging. Wanneer er een leuke, bijzondere dag in de nabije toekomst op de agenda staat, kan ik daar met gemak op wachten. Ook wanneer mij wordt verteld dat men een heel leuk cadeautje, of een verrassing, voor me heeft, dan ben ik niet de persoon die constant vraagt wat dan toch die surprise kan zijn. Ik heb geduld en ik denk dat het moment toch wel zal aanbreken.

Wachten is voor mij een uitdaging. Het zijn de momenten waarvan ik weet dat het wachten niet mijn dagelijkse blijheid verhoogt. Dat is zeker het geval wanneer de NS druk is met werkzaamheden aan het spoor. Op momenten als deze kan ik niet meer relativerend denken en ben ik er dan ook van overtuigd dat de NS alleen maar minkukels als spoorwegmonteurs in dienst heeft, want hoeveel kilometers spoor moeten er door Nederland liggen om -bijna, iedere dag bezig te zijn met reparatiewerkzaamheden?

Wanneer ik dan weer eens (wekelijks) op het perron sta te wachten op de trein die ook dit keer steeds later lijkt te komen, vraag ik me af waarom ik op deze momenten niet het relativeringsvermogen heb dat ik anders wel heb. Het moment van aankomst zal ook dit keer moeten aanbreken. Komt het welllicht door de afwezigheid van voorpret die er anders wel is?

Het is goed vertoeven op het strand van Katwijk aan Zee. Ik lig er op een strandbedje in het zonnetje te genieten. Gezien de tijd van het jaar -het is nog maar maart, lig ik er in een spijkerbroek en een warme trui aan. We logeren voor een lang weekend is een strandhuisje, vlak onder de duinen. Het is iets wat we al een tijdje op het oog hadden, en dit keer hebben we besloten het gewoon eens te doen. Een lang weekend logeren op het strand.

De zon schijnt op mijn gezicht en ik sluimer een beetje weg. Af en toe wordt ik uit het sluimeren getrokken door de aanwezig wandelaars en andere badgasten die dit weekend ook een huisje hebben geboekt. Links naast ons zit een Duits stelletje van ergens achterin de dertig. Ze zijn samen naar de Nederlandse kust gereisd, om hier vervolgens alles apart te doen. Zit hij binnen, dan ligt zij buiten op het strand. En andersom. Het enige constante is de hond die ongeacht het baasje buiten op het strand blijft liggen.  

Recht van ons zitten drie dames aan de picknicktafel die bij het huisje hoort. Ze doen jong, alsof ze een team van Charlie’s Angels zijn, maar ze praten als een stelletje oude wijven. En dat zijn ze eigenlijk ook. Ze praten constant. Aan één stuk door. Over totaal onbelangrijke zaken; hoe je de lekkerste caesar salade maakt, of in ieder geval de dressing hiervoor of over de partner van een collega van één van deze dames, die niet bekend kan zijn bij de andere dames. Heel vermoeiend.

Zei ik in de auto, onderweg naar Katwijk aan Zee, nog dat ik niet zo goed ben in het onthouden van songteksten. Ik luister er nooit naar. Voor mij blijft het ruis. Een refrein lukt me nog om correct mee te zingen, maar de rest… Dit heb ik helemaal met Nederlandstalige liedjes. Niet één song van BLOF of Marco Borsato kan ik meezingen. Soms hobbel ik er wat achteraan door het laatste woord uit een zin half mee te zingen.

Het is dan ook een raadsel en irritant dat ik me, in tegenstelling tot gezongen teksten, niet kan afsluiten voor onzingesprekken die binnen gehoorafstand worden gevoerd. Zelfs met muzikale dopjes in mijn oren blijf ik ongevraagd op de hoogte van de relationele problemen van mensen die niemand, aanwezig op het strand van Katwijk aan Zee, kent.

Van de week stond ik in de rij bij de kassa van de supermarkt, want ondanks dat ik het zelf-scannen heel snel en makkelijk ervaar, wil ik niet iedere tweede keer dat ik boodschappen doe, gecheckt worden of ik wel alle artikelen heb gescand. In mijn beleving een hoogst irritante, maar begrijpelijke, actie van de buurtsuper. Heb je net al je boodschappen op grootte en gewicht in je shopping bag gestopt, krijg je een melding met uitroepteken op het scherm en komt zo’n overijverige supermarktmedewerker alles weer overhoop halen om te checken of je wel alles gescand hebt. Deze supermarktrazzia’s verpesten mijn winkelplezier. Dat is een van de redenen dat ik van de week dus in de rij stond te wachten.

Voor mij stond een oudere dame. Een generatie ouder dan ik. Ze droeg een parfum die me meteen naar vroeger bracht, het jaar 1973. Het luchtje dat ze droeg was hetzelfde als mijn lerares die ik in de eerste klas (groep drie) had; juffrouw Kapitein. Ik blijf het grappig vinden. Geuren zijn voor mij de enige tijdmachines die je naar een plek of periode terug in de tijd kunnen brengen.    Het is ook wanneer ik bakje versgebakken patat ruik op een warme zomerdag. Het is dan dat ik meteen terug ben in de jaren zeventig van de vorige eeuw. In het buitenbad van Den Helder, tijdens een hittegolf. Ik zie mezelf niet, maar ik ben daar in badkleding lopend over het grasveldje op zoek naar mijn strandlaken.

Het is vermakelijk dat alleen een frituurlucht op een warme dag mij zo ver terugbrengt. Ik vind het minder vermakelijk met de geur van nat zand op een vroege ochtend. Deze weeïge geur brengt me zonder pardon terug naar een van mijn eerste vakantiebaantjes bij de bollenboer. Deze onaangename geur is minder favoriet bij mij. Het enige voordeel wat ik kan bedenken, is dat na deze eerste vakantiebaantjes het hierna alleen maar betere (bij)banen zijn geworden.

Ik loop het Bijlmerplein op, bij station Bijlmer Arena, om daar bij de bushalte op lijn 330 te wachten die mij over een paar minuten naar Almere zal brengen. Het wachten duurt niet lang. Wanneer ik, zoals twintig jaar geleden, een roker was, had ik niet eens de tijd om een sigaretje te roken, want de bus rijdt gewoon op tijd. De halve peuken bij de bushalte op de grond zijn hiervan het bewijs.

Vaak sta ik op de juiste plek voor de bus te wachten en stap ik dan ook meestal niet later als de vijfde passagier de bus in. Dit betekent dat ik dan ook vaak op een vaste plek zit. Vlakbij de achteruitgang, met extra beenruimte. Mensen zijn gewoontedieren en ik ben geen uitzondering. 

Reizen met de bus vind ik wel relaxt. Geen stress zoals bij het treinreizen. Paniek om een trein die niet op tijd is, of dat deze dan te overvol is met medereizigers. Ik weet het; met de bus doe je bijna iedere bushalte aan, maar in een Sprinter heb je dat zeker. Laat mij maar op momenten wanneer ik naar huis moet, relaxt in de bus zitten. Ik vind het allemaal minder gehaast.

Toch rijden we al spoedig Amsterdam uit en via Diemen rijden we alweer op de snelweg. Hier worden nog een paar bushaltes aangedaan, waarbij passagiers uitstappen en instappen. Het is vandaag mooi weer en het is fijn naar buiten staren, waar de natuur, ook langs de snelweg, weer opbloeit. Na een laatste halte bij Halte P+R in Muiden, rijden we het laatste stukje snelweg richting Almere. Onderweg bij een parkeerterrein van een tankstation zie ik een man in lichte paniek achter iets aanrennen. Voordat ik weet waarom, rijden we verder en neemt de buschauffeur de afrit naar de A6. Ik ben bijna thuis.

Eindelijk is de maand maart aangebroken, en kan ik weer blij zijn nu het voorjaar zich voorzichtig aandient. Na maanden van donkere dagen en lange, koude avonden, voelt het als een verademing om de eerste tekenen van de lente te zien. De lucht is frisser, en de dagen worden langzaam maar zeker langer. Heerlijk. Het is alsof de wereld en ik weer tot leven komen na een lange winterslaap.

De eerste zonnestralen breken door de wolken en verwarmen mijn gezicht als ik buiten loop. Mensen komen weer naar buiten, genietend van de milde temperaturen en de belofte van warmer weer. In de parken en tuinen verschijnen de eerste bloemen, zoals krokussen en sneeuwklokjes, die voorzichtig boven de grond uitsteken. Ik vind het een prachtig gezicht en een teken dat de natuur weer aan het herstellen is.

Ook de vogels beginnen weer te kwetteren en de vrolijke wijsjes vullen de lucht en brengen mij een gevoel van vreugde. Het is moeilijk om niet blij te worden van het gekwetter, die voor mij een voorbode zijn van de lente. Ik merk dat ik energieker ben, nu de dagen langer worden en de zon ook vaker schijnt.

De lente brengt mij een gevoel van vernieuwing met zich mee. Ik heb zin om het huis schoon te maken en op te ruimen. Klaar om de wintermaanden achter me te laten en ruimte te maken voor nieuwe zaken.

Kortom, maart is een maand van vreugde en verwachting. Het is een tijd waarin ik de donkere dagen van de winter achter me laat en me verheug op de warmte en het licht van de lente. Het is een seizoen van hoop, en nieuwe mogelijkheden, en dat is iets waarvan ik oprecht blij word.

Het woord sleur roept vaak negatieve associaties op. We denken dan aan de eentonigheid, verveling en een gebrek aan opwinding. Maar is een sleur echt zo erg als we denken? Of kan het ook een teken zijn van gewenning en vertrouwdheid? Iets waar we juist waarde aan kunnen hechten.

Sleur ontstaat vaak in situaties waarin een vast patroon wordt gevolgd. Dit kan ons werk zijn, onze dagelijkse routines of in relaties. Het is gemakkelijk om te denken dat sleur iets is dat we moeten doorbreken, maar het kan ook een gevoel van stabiliteit en veiligheid bieden. Wanneer we gewend raken aan bepaalde routines, weten we ook wat we kunnen verwachten en kunnen we ons comfortabel in onze omgeving voelen.

Een korte zoektocht op het wereldwijde web geeft aan dat sleur ook een teken van meesterschap kan zijn. Het internet legt uit: Wanneer we iets vaak genoeg doen, worden we er beter in en voelen we ons zelfverzekerder. Dit kan ons helpen om efficiënter te werken en minder stress te ervaren. Bovendien kan een vertrouwde routine ons de ruimte geven om ons te concentreren op andere aspecten van ons leven die meer aandacht nodig hebben.

Het is niet verkeerd om te erkennen dat sleur niet per se iets negatiefs is. Het kan ons helpen om een gevoel van balans en rust te vinden in een wereld die vaak chaotisch en onvoorspelbaar is. Natuurlijk is het ook belangrijk om af en toe uit onze comfortzone te stappen en nieuwe ervaringen op te doen, maar dit is niet iets dagelijks (voor mij), en we moeten de sleur ook niet volledig vermijden.

Misschien zegt sleur meer over de persoon dan over de situatie. Hoe we omgaan met routine en eentonigheid kan veel vertellen over de persoonlijkheid en behoeften van een persoon. Sommigen van ons gedijen in een gestructureerde omgeving, terwijl anderen voortdurend op zoek zijn naar nieuwe prikkels en uitdagingen. Het is belangrijk om te begrijpen wat voor ons werkt en een balans te vinden tussen sleur (stabiliteit) en prikkels (uitdaging).

In plaats van sleur te zien als iets negatiefs, kunnen we het beschouwen als een kans om te reflecteren op wat we echt nodig hebben in ons leven. Het kan ons helpen om te waarderen wat we hebben en ons te richten op de dingen die echt belangrijk voor ons zijn. Uiteindelijk is sleur niet iets dat we moeten vrezen, maar dat we kunnen omarmen als een onderdeel van ons dagelijks leven. Of zie ik dit verkeerd?

Volgende week vrijdag mag ik voor een periodiek bezoek naar de tandarts. Deze zit in Amsterdam, dus voordat ik naar mijn werk ga, zal ik eerst even langs mijn tandarts gaan. Het was ook wel tijd, want het is alweer een jaar geleden dat ik daar met open mond in de tandartsstoel zat.  Tijdens deze afspraken voert de tandarts niet alleen een grondige controle uit, maar wordt ook het gebit professioneel gereinigd. Dit helpt om tandplak en tandsteen te verwijderen, wat dus bijdraagt aan het voorkomen van gaatjes en tandvleesproblemen. Ondanks het belang van deze bezoeken, gaan best veel mensen voor langere perioden niet naar de tandarts.

Er zijn nog steeds heel veel mensen, ook in mijn omgeving, de bang zijn voor de tandarts. Tandartsangst is een veelvoorkomend probleem dat mensen ervan weerhoudt om regelmatig naar de tandarts te gaan. Deze angst kan voortkomen uit eerdere negatieve ervaringen, angst voor pijn, of zelfs de geluiden en de geuren die geassocieerd worden met een tandartspraktijk.

Daarnaast spelen de laatste periode ook vaak de financiële redenen een grote rol. Tandartsbezoeken kunnen duur zijn, vooral als er aanvullende behandelingen nodig zijn. Niet iedereen heeft een uitgebreide tandartsverzekering die deze kosten dekt, waardoor mensen ervoor kiezen om tandartsbezoeken uit te stellen of juist te vermijden. Het is belangrijk om te weten dat preventieve zorg, zoals regelmatige controles en reinigingen, op de lange termijn kosten kunnen besparen. Tot slot zijn er ook mensen die simpelweg geen tijd maken voor tandartsbezoeken. Zoals ik.

Kortom, hoewel angst, financiële redenen en tijdgebrek veelvoorkomende redenen zijn waarom mensen dus onregelmatig naar de tandarts gaan, is het belangrijk om de voordelen van periodieke tandartsbezoeken te erkennen en deze een prioriteit te maken voor een gezond en stralend gebit. Vandaar mijn afspraak, volgende week vrijdagochtend.

Als fervent hardloper gebruik ik al geruime tijd de app Strava op mijn telefoon, om mijn prestaties bij te houden en eventueel te verbeteren. Deze week wordt mijn betaald abonnement (premium functies) verlengd voor een aardig bedrag, en hoewel het misschien veel is, zie ik het als een waardevolle investering in mijn hobby. Hardlopen is voor mij meer dan alleen een sport; het is een manier om te ontspannen en mijn gedachten te ordenen (meditatie). Zoals met elke hobby, er zijn kosten aan verbonden.

Een van de grootste voordelen van Strava is de uitgebreide tracking en analyse van mijn hardloopactiviteiten. Met de premium functies kan ik gedetailleerde statistieken bekijken, zoals mijn hartslag, tempo en verbrande calorieën. Dit helpt me om mijn voortgang nauwkeurig te monitoren en mijn trainingsschema’s aan te passen voor optimale resultaten

Daarnaast biedt Strava een sociale component die ik erg waardeer. Ik kan mijn prestaties delen met vrienden en andere hardlopers, en zij kunnen mij aanmoedigen met ‘kudos’ en reacties. Dit creëert een gevoel van gemeenschap en motivatie, vooral op dagen dat het moeilijk is om de deur uit te gaan voor een run. Bovendien kan ik deelnemen aan uitdagingen en competities, wat een extra stimulans geeft om mijn persoonlijke records te verbeteren. Ik wordt het vaakst aangemoedigd door de mensen die ik via Strave heb leren kennen.

Een andere handige functie van Strava is de routeplanner. Hiermee kan ik nieuwe hardlooproutes ontdekken en plannen, wat de hardlooprondjesn gevarieerd en interessant houdt. Ik kan ook segmenten creëren en mijn tijden vergelijken met die van andere hardlopers die dezelfde route hebben gelopen. Dit competitieve element maakt het hardlopen voor mij nog leuker en soms ook uitdagender

Hoewel er gratis alternatieven zijn, biedt het betaalde abonnement van Strava extra functies die mijn hardloopplezier verhogen. Die financiële investering is het voor mij meer dan waard, omdat het me helpt om mijn doelen te bereiken en mijn passie voor hardlopen te voeden.

Er komt een moment in ieders leven waarop je je realiseert dat je niet langer meer de jongste bent. Voor jaren was je een van de jongere op de werkvloer, in de maatsschappij. Degene die altijd met de nieuwste technologieën en trends kwam. Maar dan, op een dag, besef je dat je ineens een van de ouderen bent. Het is een vreemd gevoel, bijna alsof de tijd je ongemerkt heeft ingehaald.

Het begint vaak met kleine dingen. Je merkt dat collega’s je vragen hoe een fax-apparaat werkt. Je lacht en legt geduldig uit hoe je een document invoert, het nummer draait en op ‘verzenden’ drukt. Voor jou is het vanzelfsprekend, maar voor de jongere generatie is het een mysterieus apparaat uit een ver verleden. ‘Is het zoiets als bluetooth?’, vragen ze. Je knikt bevestigend en rolt nog net niet met je ogen.

Dan zijn er de verhalen over het begin van het internet. Je herinnert je nog goed hoe het was toen je voor het eerst inlogde op een inbelverbinding. Het piepende en krakende geluid van de modem, de trage laadtijden en de opwinding van het ontdekken van een geheel nieuwe wereld. Je vertelt hoe je e-mails verstuurde en hoe revolutionair het voelde om informatie uit Australië binnen handbereik te hebben. Voor de jongere generatie, die is opgegroeid met breedband en smartphones, klinkt het, terecht, als een verhaal uit een andere eeuw.

Het is een moment van reflectie. Je realiseert je hoeveel de wereld is veranderd en hoe snel de technologie zich heeft ontwikkeld. Maar het is ook een moment van trots. Je hebt deze veranderingen meegemaakt en je hebt je aangepast. Je hebt waardevolle kennis en ervaring die je kunt delen met anderen.

Hoewel het even wennen is om niet langer de jongste te zijn, brengt het ook een gevoel van voldoening. Je bent nu een onaangewezen mentor, iemand die wijsheid en ervaring kan doorgeven. En terwijl je terugkijkt op de jaren die voorbij zijn gevlogen, glimlach je, want ondanks alle veranderingen, ben je nog steeds dezelfde persoon, met dezelfde nieuwsgierigheid en enthousiasme voor wat de toekomst brengt.