Op kantoor hebben ze sinds vandaag op het herentoilet geurende matjes in de urinoirs geplaatst. Het is niet zo dat ze meteen in het zicht zijn geplaatst, je moet echt vlakbij de keramische bak staan om het te zien, maar de geur die deze matten afgeven laat je bij binnenkomst meteen weten dat er iets gaande is op het herentoilet. De geur is schreeuwend aanwezig, en overweldigend zoet. Er zullen mensen zijn die het lekker vinden ruiken, ik ervaar het als afschuwelijk. Het doet me denken aan rottend fruit in een snoepwinkel. Terwijl ik de blaas leeg en probeer om zo min mogelijk van de zoete aanwezigheid via mijn neus naar binnen te krijgen, moet ik denken aan andere opvallende toiletgebeurtenissen uit het verleden.

Het zal meer dan vijftien jaar geleden zijn dat er op het herentoilet van een vorige werkgever een collega het als hobby ervaarde om de spiegels op de toiletten met vloeibaar zeep in te smeren en hierop papieren handdoekjes te duwen. Het resultaat was een net niet kunstzinnig gebeuren van zwevende papierproppen op de toiletspiegels. Wat ik toen vooral vreemd vond, was het feit dat degene die dit tafereel bijna wekelijks creëerde, een bekende moest zijn. Een collega die ik waarschijnlijk dagelijks begroette, zonder kennis van zijn afwijkende gedrag. Het mysterie is nooit opgelost. In ieder geval niet in de periode dat ik bij de werkgever werkzaam ben geweest.

Een andere herinnering die zich op het herentoilet aanmeldt heeft geen betrekking op een eerder of ander toiletbezoek bij een werkgever, maar betreft een mopje die ik ooit als pre-tiener hoorde en welke ik als jong jochie hilarisch vond. De grap stond in een tijdschrift, in een artikel over ‘Uitspraken Die Je Beter Niet Kunt Doen Op Een Openbaar Toilet’. Eén tip daarvan was om de man naast je, bij de urinoirs, nooit te complimenteren met zijn mooie horloge. Dat ik de grap toendertijd ook begreep vond ik toen misschien nog wel het leukste van alles.

Het is zondagochtend en ik rijd op mijn fiets een rondje door Almere. Het weer is zoals het in januari vaak is: Koud en fris. Regen blijft achterwege en de wind is niet al te krachtig. Ik fiets met een wollen muts op mijn hoofd en handschoenen aan, langs de Spoorbaanpad richting Station Muziekwijk. Even voorbij het station sla ik af, richting de Hoge Ring van Almere. Via het Stonespad rijd ik het natuurgebied Pampuhout in. Het valt me op dat er een batch met enthousiaste hardlopers is ontstaan. Het zal vast te maken hebben met het vriendelijke weer vandaag, en met de goede voornemens die nu nog geen twee weken oud, en hierdoor ook nog ambiteus, zijn.

In het natuurgebied vliegt een zwerm vogels met me mee en een paar ganzen vliegen juist weg van mij vandaan. Ik fantaseer dat deze vogels alsnog naar het Zuiden willen vliegen om er de laatste paar wintermaanden te overwinteren. Wat valt er deze periode verder nog te beleven voor een gans in de Flevopolder? Waar de vogels vrij wegvliegen volg ik mijn pad, en rijd ik na een kleine tien kilometer richting Muziekwijk. Via het Beatrixpark, waar het lijkt dat er een hardloopevenement plaatsvind, door alle enthousiaste goede-voornemens-hardlopers, fiets ik naar huis.

Wanneer ik bijna thuis ben, rent er een kat langs mijn voorwiel. Ik rem en de kat versnelt zijn run in een sprint. Het dier kijkt niet meer achterom. Het mindert even vaart voor een hoog hek en springt dan overheen.

De feestdagen zijn voorbij. Het nieuwe jaar is ruim een week geleden van start gegaan en ik zit sinds een paar dagen weer in het oude, bekende ritme. De twee weken vrij hebben me goed gedaan. Ze voelden ook echt als twee volle weken vrij zijn. De dagelijkse orde en regelmaat geeft me weer rust en nu is het wachten op het komende voorjaar. Deze weken ervaar ik soms als minder prettig. Ik beweer niet dat ik lijdt aan een nieuwjaarsdepressie, want ik heb geen zin om bij het raam naar de regenbuien, buiten te kijken. Om te wachten op het mooie(re) weer. Ik geniet van de kleine geluksmomentjes. Die vind ik overal in; een stralend zonnetje tijdens een lunchwandeling, de trein die op tijd rijdt of wanneer ik buiten door de winterse gladheid onderuit ben gegleden en ik gelukkig geen lichamelijke last van heb overgehouden. Tel je zegeningen. Het klinkt als een cliché, maar dat heb je met cliche’s; ze zijn waar.

Afgelopen zondagochtend rijd ik mijn bijna wekelijks rondje op de fiets door Almere, waarbij ik deze ochtend langs een van de grootste gemalen ter wereld, De Blocq van Kuffeler, fiets. Het is het oudste gebouw van de stad waar ik nu woon, in oktober 1967 begon het met het droogleggen van Zuidelijk Flevoland,welke ervoor heeft gezorgd dat de polder in zeven maanden werd drooggelegd. Hierdoor kan ik deze zondagochtend in het zonnetje rondfietsen op de oude, drooggelegde zeebodem in plaats van dat ik ronddobber aan het wateroppervlak.

Het is deze zondagochtend heel vriendelijk weer. De temperatuur verraadt dat het de eerste dag van December is, maar verder is het heerlijk vertoeven. De maand geeft me, in tegenstelling tot de temperaturen buiten, een warm gevoel. Het zal wel te maken hebben met het gevoel van saamhorigheid dat ik zal ervaren met de komende december-momenten als; Sinterklaas, Kerstmis en Oud en Nieuw. Let’s go December!

Deze periode rijdt het openbaar (treinverkeer) weer eens anders dan normaal. Dit komt door de werkzaamheden op Schiphol. Het grootste luchthaven van Nederland is aan vernieuwing toe en ik denk dat de aansluiting van de diverse treinen ook hiertoe horen. Daarom rijden de treinen iets anders dan normaal. Dit betekent dat ik in de ochtend een paar minuten later op mijn eindstation aankom, waardoor ik niet een verbinding mis en een vijftal minuten op de metro moet wachten. Het is niet anders en het duurt maar tot einde volgende week.

Maar van de week had ik een bijzondere variatie; tijdens mijn rit in de vroege ochtend was er een storing waardoor we minutenlang stilstonden in het donkere landschap tussen Weesp en Diemen. Uiteindelijk werd er aan de reizigers omgeroepen dat door een wisselstoring op de rails de mogelijk om door te rijden nihil was. De trein ging weer terug naar het laatst aangedane station, werd er ons geomroept. Ik had inmiddels al een collega geappt dat ik deze dag ging thuiswerken. Uiteindelijk kwam in na een reis van anderhalf uur weer terug op de plek van mijn vertrek. Net op tijd om de werkdag te beginnen.

‘Wanneer heb je voor het laatst iets voor het eerst gedaan?’ Dit was altijd een gevleugelde uitspraak van een kennis van vroeger. Ze was een vrouw van mijn leeftijd die in dezelfde wijk als ik in Den Helder was opgegroeid, maar die ik pas later leerde kennen via het internet toen ik al in Almere woonde. Ik moest laatst weer even aan haar denken. Helaas kan ik het haar niet vertellen. Zo’n tien jaar geleden heeft ze zelf voor het laatst iets voor het eerst gedaan, en dat was onomkeerbaar; ze overleed aan hartfalen.

In mijn gedachten leeft ze nog voort. Zo dacht ik even aan haar toen ik laatst bij de plaatselijke supermarkt voor het eerst beef jerky had gekocht. En thuis had geproefd. Dit was voor mij de laatste keer dat ik iets voor het eerst heb gedaan (het eten van gedroogd vlees). Dit omdat ik gewoon nieuwsgierig was onder het mom van het verbreden van de cullinaire horizon. Het is niet dat ik er spijt van heb, maar ik vond het eten van dit gedroogd vlees geen succes. Ik had nu echt het idee dat ik aan een dood dier zat te knabbelen. Wanneer al het vlees smaakte zoals beef jerky, dan was ik jarenlang geleden al vegetarier geweest.

I find it extraordinary in more ways than one, that I have been writing pieces of text on this weblog for the past twenty years. It is not, like twenty years ago, that I share my blogs, or the pieces of text, daily and almost fanatic, but every now and then I have the urge to share something online. It’s not that I want to air my opinion anymore. Since a few years I don’t think that’s of any importance. Imagine ‘shouting’ something and someone will respond to create a stupid discussion. Opinions are like opinions; everyone has one.

Why I haven’t stopped writing blogs in recent years is partly because I enjoy reading back on things from the past. Nowadays it’s the case that when we welcome a new, mostly young colleague at work I can look back to see what I did, or what kept me busy, on my colleague’s birthday. No need to mention I am getting old (well, at least twenty years older, since this weblog started).

Since a few weeks, I have been taking a mug of coffee with me on my way to work. My attention was caught on a thermos cup that was on sale on an online shop. It was a nice item and I reminded myself that at work I always leave my coffee cold. With such a thermos cup like this item, it wouldn’t cool down as quickly as I was used to. And I was right. Even a few hours after pouring, my coffee in the thermos cup is still hot.

Now I also take a mug of coffee with me from home in the morning for travelling. A coffee to go. Not that I sit and sip it on the train or metro, but when I walk the last few hundred meters to work, I take an occasional sip of my coffee, and believe me, with these cold winter temperatures the last few days, this is not an excessive treat.

With the early morning hours still dark (say night) since a week ago when I go to Amsterdam on weekdays, Christmas jitters are slowly starting to bubble to the surface. Thus, I have been cautiously listening to Christmas songs for the past few days. There are, to my knowledge, no Halloween songs, and I have been skipping St Nicholas songs for years, because I no longer celebrate St Nicholas. That leaves only the Jingle Bells, White Christmas and other songs.

I still try to listen to other music, though. My Eurovision Song Contest playlist is still playing from time to time, but after ten months Bing C. and Mariah C. are more often heard through my airpods. I’m not going to deny, nor resist it. The lead up to Christmas has begun. Not that I have ever resisted it in the previous years.