Last week, I covered more kilometres in three days while driving a car than I did in the past three years. It is no secret that I hate driving a car. I derive no pleasure from it and the socalled free feeling, I do only have when I am in the passenger seat. Or in the back seat. For that, I don’t care. Shifting gears, accelerating, braking and keeping an eye on other traffic, makes me cramp up.
Admittedly, after yet another drive, it wasn’t that bad. Compared to the first ride last Tuesday from Utrecht, but I still did not enjoy it. Nor do I think that the euphoria of driving a car will ever happen. Some people don’t like water, or are horrified by insects. I don’t like getting behind the wheel to drive. Soit.
What I personally regret is that because of this personal crappy feeling, I almost forgot the reason why I got to spend a few days behind the wheel. Namely, my the eye of my main man was troubled, having undergone cataract surgery a year and a half ago. After a short visit to the ophthalmologist, it turned out that his lens was getting loose and he needed an urgent surgery on his eye. No argument here. I will take my seat behind the wheel.
The operation is done and it was successful (there was a small moment of panic when the eye pressure was too high, but after an extra check-up (extra car ride) it turned back to the normal pressure). The eye now has to heal and in a week and a half there will be a final check-up (last car ride). I’m already looking forward to the moment when everything was as the way it was.
De eerste dag van de vakantie op Rhodos begon laat. Om ongeveer 18:00 uur stegen we op vanaf vliegveld Schiphol (vanzelfsprekend vanaf de Polderbaan). Niet dat het vakantie-avontuur toen pas begon.
Enige tijd hiervoor beleefden we een klein spannend moment op het vliegveld. Bij Gate B27 zag ik -tijdens het wachten om te boarden, door het glas dat een van onze koffers al vroeg door een Schiphol-medewerker werd meegesjouwd. Het was niet eens dat het een mogelijkheid was dat het de onze was, het was voor honderd procent zeker de koffer die we bij het inchecken op de band hebben gezet. De airtac in de koffer bevestigde dit ook via mijn iPhone. Daar stond onze koffer, alleen in de brandende zon, te wachten tot hij niet vergeten ging worden, en daar leek het wel op.
Ik was niet meteen in de paniek-modus, maar hield de koffer wel goed in de gaten. Toen uiteindelijk de andere koffers voor deze vlucht waren ingeladen, stond mijn koffer nog steeds alleen in de brandende. In mijn fantasie zag ik op de koffer een fictieve traan over de oranje kofferband rollen. Arme koffer; alleen en vergeten.
Edo besloot hierop het personeel bij de balie van de gate hierover in te lichten. Vanaf een afstand zag ik veel wijsgebaren en mensen met uitgestrekte nekken meekijken, naar de eenzame koffer. Hierop ontstond enige consternatie bij de andere reizigers en vond ik het opvallende dat er ineens mensen een idee, en een mening, over mijn koffer hadden. Spontaan verzonnen verhalen en goedbedoelde, maar nutteloze tips om actie te ondernemen. Gelukkig ook grappige opmerkingen.
Lang verhaal, kort; uiteindelijk werd de koffer toch meegenomen naar de bagageruimte en was het boarden kort hierna, met een half uur vertraging, maar dat stond los van mijn vergeten koffer, van start gegaan. Rond de klok van 18:00 uur stegen we op en landden we om ongeveer 22:30 plaatselijke tijd op het Griekse eiland. Hier kregen we een transfer aangeboden (maanden geleden al geboekt) en kwamen we even voor middernacht aan in ons hotel.
I’m not a birdwatcher. I know the difference between sparrows, blackbirds, gulls, starlings and parrots, but my knowledge of birds doesn’t really go much further. Maybe I can point out some more (the hummingbird or a woodpecker), but I can’t tell you the difference between the various bird families. Nor explain it. There are plenty of birdwatchers and hobbyists who can inform you.
At work in Amsterdam, I often walk during my lunch. You get out and you’re on the move. But recently, the gulls that sit here above my employer’s car park have young gulls in their nests. I always thought that all birds lay eggs in the month of May, but it just goes to show that my bird knowledge is limited in that respect as well. The breeding period of gull is from May to August (I googled it).
Besides the fact that gulls are protected animals in the Netherlands, they are also very protective of their own chicks. This results in aggressiveness towards the people walking by. And me in particular. It has happened a couple of times that a gull flew in a dive towards me, above my head. After a few days I found out that when I keep looking at the ground, the seagull keep flying in the air. Just keep my fingers crossed and let us hope that these gull chicks grow up pretty fast.
The run I just ran is hugely disappointing. My knees are hurting and my legs are tired. It looks like my condition is deteriorating. No matter which direction I ran, I had a strong headwind. So I am glad that despite the tired legs, I can cool down quietly. When I want to close the running lap in my running app, I am startled by a huge unfamiliar sound. It takes a while before I realise what that sound is, but when I awake, it turns out to be my alarm clock.
Lovely. Monday morning and I wake up exhausted. A good start to the new week, and of course I write that sarcastically. Things can only get better now. I think. But the Universe knows otherwise. Later, when I travel to work by train, the driver forgets to stop at the station where I’m supposed to get on the metro. With a diversion and delay of almost half an hour, I arrive at work. Sometimes you just have to love your life.
Every now and then I like to take a bath. My body surrounded by the warm, fragrant bathwater does not transport me to other places as others might appreciate. I am simply lying and relaxing in my bathroom at home in a bathtub that is getting tighter as I get older. This has nothing to do with me getting older, but rather with my expanding body. One of the downsides of getting older; your body loses to gravity and it sags.
As I sip from a ‘glass of pleasure’, which I hold elegantly with my water-wrinkled fingers, I think, smiling, that getting older, or the sagging of my body, will no longer be a problem. I put the ‘glass of pleasure’ back on the edge of the bath and remember that I have been part of humanity on this planet, orbiting the sun, for more than 50 years. Whining about my old age is a waste of time. Not that I am ready to continue with a limp and sagging life. I am just going for a run again on Saturday. This way I will , hopefully, be able to keep going on for a while.
Today it’s my youngest sisters birthday. She a golden girl by now, simply because she’s 6 years older than me. Therefore she will always be older than me. The same goes for my eldest sister, who passed away five years ago. She will always be older than me, even if I get to live long enough to reach the age of sixty eight. One year older than my eldest sister, when she passed away. Life is short, life can be sad, because life isn’t always funny. Just be sure you enjoy it.
Isn’t it funny that every now and then, through a little trigger, a forgotten memory bubbles to the surface? In my case, they’re often the not meaningful memories, but more the ‘oh-yeah!-moments’. This is probably also why these moments disappeared so quickly from my mind.
This week, I was streaming the album Introducing The Hardline According to Sananda Maitreya. An album from the 1980s with a slightly different title then, as Terence Trent D’Arby changed his name to Sananda Maitreya years ago. Contrary to the rave reviews about the album at the time, I was not a big fan. I was allowed to borrow it from a colleague at the time, Jolanda. I listened to the album once and also immediately recorded it on a cassette tape. I don’t think I listened that much to the album after that. Until recent days, after thirty-seven years. I do appreciate the album a little more.
It was while listening to the album, from work, on the way home that one memory from long ago suddenly bubbled up. The memory is an accusation by my colleague Jolanda, at the time (± 35 years ago), that I had borrowed her album and when I returned it to her, she said it was full of fingerprints and stains on the vinyl. Even then, I don’t remember smudging the album with greasy fingers. It was something I couldn’t reply to. I could deny it, but I’m sure Jolanda was convinced of my greasy actions. And with that I leave the memory as I dealt with it back in the 1980s; I’m going to forget about it.
Since last month, I have started cutting down on my digital presence on various social media. Not that I immediately will stop ‘cold turkey’, but on Facebook I haven’t posted anything for a while. On X (Twitter), I have not been active for months, and soon I will (probably) become less active on Instagram, because -although I still enjoy it, the idea of a very large company gaining so much power by collecting much data from the active people annoys me.
I don’t care about my privacy, it doesn’t matter if a company knows where I buy my toothpaste and underwear or that they know through which tour operator I book my tripss. Nor do I find it troubling that me being an homosexual can be found online, but as my father-in-law said years ago, ‘All it takes is for another party to come to power and they immediately have a record of all the people they would rather have, or worse, would not have around them.’
To slowly kick off my addiction of sharing my information, I have rediscovered an old love. Hipstamatic. This is a social app, where you share artsy photos with no more than 99 friends/people. As the app describes itself: “Where they believe in capturing the world as you see it; raw, authentic, and uniquely yours. The people at Hipstamatic stat that it’s more than just a camera app; they are a creative hub where photographers of all levels come together to celebrate the art of storytelling through visuals.
The Hipstamatic journey began with a simple idea and the iPhone 3G: Bring the joy of film photography to the iPhone. With a touch of whimsy and a dash of nostalgia, the signature filters and camera app sparked a new age of mobile photography. Steve Jobs himself, named Hipstamatic the Greatest App of 2010, and would sadly be the only Apple App of the Year awarded by Jobs. It’s been a long road, and while they haven’t always been perfect, Hipstamatic maintained its independence as a company and continue to embrace the charm of imperfection and the allure of serendipity.
They believe that photography is about more than picture-perfect poses; it’s about capturing the vibrant energy of life’s unfiltered moments. Whether you’re an aspiring enthusiast or a seasoned professional, our community welcomes you with open arms.”
Vanochtend ging de wekker weer als vanouds om dezelfde tijd (06:00 uur) af. Voor mijn gevoel is het weekend voorbij geschóten! Gelukkig was ik gisteravond ruim op tijd naar bed gegaan en heb ik zeven uur in Droomland doorgebracht. De maandagochtend was zoals ik deze gewend ben. Gelukkig deed het openbaar vervoer gezellig mee, en was ik weer ruim op tijd op het werk. Hier was het allemaal een beetje hectisch, maar te doen.
Aan het einde van de middag, op de terugreis, was het openbaar vervoer nog steeds welwillend en reed ik, met enkele minuten vertraging, enigszins op tijd naar Almere. Vandaag wilde ik niet gaan hardlopen. De runs van gisteren hebben een lichte, zeurende rugpijn veroorzaakt, dus even geen hardlooprondje of een bezoek aan de sportschool (morgen ben ik later thuis dan gewoonlijk).
In de avond was het relaxt. In de achtertuin (het was -gelukkig- weer eens ouderwets zomerachtig weer) voldoende bladeren van het grindpad geraapt en binnen ook na maanden een update voor de iMac uitgevoerd (ik was mijn w8woord vergeten). Verder in de avond nog wat huiselijke klusjes uitgevoerd en een beetje tv gekeken, om uiteindelijk op tijd naar bed gegaan.
Maandag, 10 juni 2024. De wekelijkse maandagrun ging vandaag niet door. Aanhoudende regenbuien en stortregens spoelden dat wekelijks plannetje resoluut weg. De aanhoudende windstoten, maakten een voorzichtige poging tot een hardlooprondje onmogelijk. Ik wilde toch naar buiten voor een rondje om het industrieterrein, vlakbij thuis, maar mijn Mr. Mainman was het daar niet mee eens. Dan maar mokkend naar zolder. Daar ligt nog voldoende troep/wasgoed dat gestreken en gevouwen dient te worden. De intentie hiertoe was er wel, maar ik heb het niet echt uitgevoerd. Een paar shirts zijn gevouwen en opgeruimd, maar ik had mezelf er al snel van overtuigd dat dit voldoende was. Ik ben nog even beneden niets gaan doen op de bank (een beetje naar de livestream van Apple gekeken) en ik moest een pakketje van DHL bij de buren, een paar huizen verderop, ophalen. Nadat de regen was gestopt.
Dinsdag, 11 juni 2024. Alleen in Nederland kan je ‘s-ochtends met een zonnebril op je hoofd naar je werk lopen, en halverwege bij het uitstappen van de metro, de laatste meters met een open paraplu de deur van het kantoor openen. Het was ook niet zomaar een regenbuitje. Gelukkig klaarde het aan het einde van de middag op en kon ik bij thuiskomst nog even de sportschoenen aantrekken. In tegenstelling tot het vaste dinsdag-ritueel, vandaag geen bezoek aan de sportschool, maar een rondje hardlopen. Gisteren kon het rennen niet doorgaan, vandaar vandaag. Hardlopen verkies ik boven een sportschoolbezoek. Anytime. Misschien dat ik morgenmiddag een bezoek breng aan de sportschool, want ik weet dat wanneer ik begin met het overslaan van een wekelijks bezoek, dit een enorm gat slaat in de aanhoudende streak van mijn wekelijkse toewijding.
Woensdag, 12 juni 2024. Wederom een drukke werkdag. Voor- of nadeel is dat de werkdag snel voorbijgaat, maar ik heb liever een iets hectische dag dan eentje waarbij de tijd voorbij lijkt te kruipen. Of dat je op zoek bent naar werkzaamheden. Het enige minpuntje van vandaag was dat mijn treinrit naar huis uitviel, zonder een tijdige melding via mijn ‘openbaar vervoer-app’. Nu mocht ik een extra overstap maken, maar gelukkig kwam ik niet veel later dan vijf minuten, dan normaal, thuis. Eenmaal thuis, heb ik meteen mijn sportschool-kloffie aangetrokken en ben naar de sportschool gelopen, want ik weet dat -zoals ik al schreef, wanneer ik de wekelijkse streak onderbreek, dit mijn commitment verlies. Toch heb ik vandaag mijn work out-routine in de sportschool uitgevoerd en voel ik nu, bij het intikken van deze zinnen, een lichte spierpijn. Voor mij wel een klein teken dat ik goed bezig ben.
Donderdag, 13 juni 2024. Ja, niet iedere (werk)dag is bijzonder. De donderdag is dan wel een van mijn favoriete dagen, want deze dag leunt tegen de vrijdag en het weekend aan. Wat ik vandaag ook wel okay vond, is dat de werkdruk minder hectisch was dan de afgelopen anderhalve week. Zelfs het openbaar vervoer deed alsof ze er zin in had. Alles reed op tijd. Momenteel luister ik naar het recente album van Troye Sivan (Something to Give Each Other). Een dance, poppy album, dat me nog niet verveeld. Ik las dat hij meerdere albums en EP’s heeft uitgebracht. Wie weet valt er nog wat te ontdekken? In de avond ben ik bezig geweest met het opruimen van rommel her en der in huis. Morgen komt mijn zus een weekend logeren en dan wil je niet dat ze zich op een vuilnisbelt waant.
Vrijdag, 14 juni 2024. Vandaag is het de geboortedag van mijn schoonvader (1934) en mijn oudste zus Gré (1952). Helaas zijn ze beiden niet meer onder ons en blijven ze voor mij, en velen, liefdevolle herinneringen. Vanmorgen leek het op mijn werk een rustige werkdag te worden en besloor ik vandaag om eerder te stoppen met werken. Om 15:00 uur zat de werkdag erop en liep ik naar het Bijlmerplein om daar op de bus richting Almere te stappen. Op de vrijdag is het reisverkeer van de nederlandse spoorwegen zeer irritant ingeregeld, dat een busrit zoveel beter is dan het omrijden met de trein, en bijna net zo snel. Een uur later kwam ik aan in Almere en daar kwam ik ook mijn jonste zus Yvonne tegen. Zij was net met de trein uit Den Helder in Almere gearriveerd. Aankomende zondag is de Almere City Run en omdat ik (haar broer), haar zoon Rick en kleinzoon Tygo meedoen wil ze ons aankomende zondag aanmoedigen. Samen zijn we errst naar de toko Amazing Oriental gelopen voor het avondeten, en vanuit daar zijn we naar huis gelopen, waar bij aankomst Edo ook al thuis was. De rest van de dag hebben we relaxt gedaan, want de regen gaf ons huisarrest.
Zaterdag, 15 juni 2014. Vandaag zijn we in de ochtend eerst naar het centrum gelopen. Er moesten nog wat zaken in huis gehaald worden, en zus Yvonne moet altijd even checken of haar garderobe aangevuld kan worden. Dat kon bleek even later, waar deze werd aangevuld met linnen broek en enkele shirts c.q. blouses. Ikzelf wilde een nieuwe stormparaplui en een reisgids van Rhodos (bij de ANWB) hebben. In de middag zijn we naar het tuincentrum geweest, waar we een cadeau voor Edo’s moeder hebben gescoord en ik nog een paar leuke ‘hebbedingetjes’ voor in onze man cave. Ook de avond was relaxt en kort, want vroeg naar bed, omdat de wekker voor zondagochtend vroeg stond. Op tijd wakker voor de Almere City Run!
Zondag, 16 juni 2024. De negenentachtigste verjaardag van Edo’s moeder! Maar eerst vroeg ontbijten, omdat 09:00 de start was voor de Almere Kids Run. Ruim een kwartier van tevoren stond ik samen met neef Tygo in het startvak. De hele kilometer ging ons makkelijk af, ondanks een paar regendruppels die je nog net geen regenbui kon noemen. Rond de 8 minuten liepen we weer over de finish. Tygo kreeg zijn medaille. De mijne kreeg ik enkele uren later toen ikzelf na 10 kilometer de finish overliep. De run ging lekker. Af en toe benauwd, wanneer ik wind meehad en het zonnetje doorkwam, maar dat wisselde zich goed af. Na de run gingen we allemaal naar huis. Zus Yvonne ging ook meteen door naar Den Helder, want wij mochten op verjaardagsvisite in Dronten. Daar was het gezellig en zagen we weer veel familieleden en kennissen die we al een tijdje niet hebben gezien. De tijd vloog om, en zo vetrokken we even na 20:00 uur weer naar almere. Ik was aardig vermoeid van deze dag geraakt en om 22:00 uur lag ik in bed. Kort hierna was ik al ras vertrokken naar Droomland.
Maandag, 3 juni 2024. De eerste (werk)dag van de week. Vaak wordt de maandag gezien als een helse ervaring, gezien het nog even duurt voordat het weekend is. Gelukkig sleep ik mijn leven niet van weekend naar weekend en probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de dagen tussen deze weekenden. Het was een normale maandag, zonder al te veel bijzonderheden. Zoals gewoonlijk (de laatste weken) ga ik op de maandag, na het werk een rondje hardlopen. Zo ook deze maandag. Dit keer 6,5 kilometer gelopen. Een bekend rondje naar en langs de Noorderplassen en weer terug. Met 18 ˚C was het lekker benauwd. ‘s-Avonds bracht de koerier mijn bestelde reisgidsen, die in online had besteld, maar een medewerker van bol.com was, of niet gemotiveerd, of had een kortsluiting in de frontale kwab, want in plaats van reisgidsen zaten er twee stripboeken van de Smurfen in de verpakking. Best wel vermoeiend, want je bent toch weer wat tijd kwijt om de fout van een ander zelf recht te zetten. De reisgidsen koop ik binnenkort wel in de plaatselijke boekenwinkel.
Dinsdag, 4 juni 2024. Wederom een werkdag. Sinds april jl. is het voor me de gewoonte geworden dat ik na het werk, wanneer ik thuis ben gekomen, meteen doorga naar de sportschool. Mijn sportkleding leg ik ‘s-ochtends dan al klaar, zodat ik niet afgeleid kan worden, om het bezoek aan de sportschool uit te stellen. Ik loop in mijn sportkleren naar de sportschool, want deze bevindt zich nog geen 400 meter van ons huis. Ik neem alleen mijn sportschoenen mee, want in de sportschool mag je niet op ‘ straatgympen’ de vloer betreden. Ik denk dat ik de enige ben die zich hieraan houdt. Na een klein uur was ik klaar met de krachttraining en een beetje uitsloven op de roeimachine. Dinsdag is het vaak pizza-avond. Die halen we vers bij de supermarkt en voegen thuis nog wat extra garnering toe.
Woensdag, 5 juni 2024. De derde werkdag van de week, maar we zijn halverwege het weekend! Normaal gesproken is de woensdag de tweede dag van de week, waarop ik een paar kilometer ga hardlopen, maar niet deze week. We waren door familie gevraagd of we deze dag de twee kleinkinderen van mijn zus vanuit school konden halen en daarbij ook voor het avondeten konden zorgen. Dat doen we met liefde natuurlijk, maar we merken wel dat we de leeftijd niet meer hebben om dit heel vaak te doen, met kinderen van een veel lagere leeftijd. Ik lag er die avond vroeg in.
Donderdag, 6 juni 2024. Eén van mijn favoriete dagen van de week. Het idee dat het weekend dichterbij komt en dat deze dag, naast het werk, vaak leeg is in de agenda. Vandaag dan niet, want vandaag zijn de Europeese Verkiezingen, en ik laat nooit mijn stem verloren gaan. In de ochtend, onderweg naar mijn werk in Amsterdag, zag ik dat op het station ook een stemlocatie was ingericht, zodat we in de avond naar het station konden lopen om te stemmen, en omdat het koopavond was, bij de toko, Amazing Oriental, meteen het avondeten konden scoren. Lekker en makkelijk, een prima combinatie!
Vrijdag, 7 juni 2024. Vandaag was ik iets vroeger naar mijn werk gegaan, want in de vroege ochtend moest ik ook op een andere locatie in Amsterdam mijn oude (werk)laptop omruilen voor een nieuw exemplaar. Het inschrijven van mijn bezoek, aan de balie, duurde uiteindelijk langer dan de uiteindelijke ruil van de laptops. Voor 10:00 uur was ik alweer terug op het werk. Het was een vreemde dag, mede door de onderbreking in de ochtend, en niet alles was op mijn nieuwe laptop terug te vinden. Aan het einde van de werkdag ben ik vanuit het werk naar het Bijlmerplein gewandeld om daar met de bus naar huis te gaan. Op vrijdag zijn de treinvebindingen idioot ingewikkeld, dan is een busreis het beste alternatief.
Zaterdag, 8 juni 2024. Ik kan niet uitslapen. Dat kan ik alleen nog wanneer ik de avond ervoor te veel alcoholische versnaperingen heb genuttigd, en dat gebeurt niet meer zo vaak, de laatste jaren. Deze zaterdagochtend stond ik even na 07:00 in mijn hardloopschoenen buiten, om een rondje van 10 kilometer te rennen. Voordeel van vroeg de deur uitgaan, is dat je weer lekker vroeg thuis bent. Je hebt nog een hele dag voor je. Zo ook deze zaterdag. We wonen inmiddels ruim 20 jaar in ons huidige huis en na al die jaren worden sommige woongemakken gewoon iets minder. De keukenapparaten krijgen kuren. Dus vandaag gingen we op zoek naar een nieuwe inductiekookplaat en een nieuwe oven. Online hadden we ons eerst verdiept in de diverse mogelijkheden (en diverse prijzen), maar het blijkt dat IKEA ook goede apparatuur verkoopt. Bij de IKEA in Amersfoort zijn we geslaagd voor een nieuwe inductiekookplaat. De oven is nog even een uitdaging.
Zondag, 9 juni 2024. Zondag heb ik een beetje uitgeslapen. Ik werd pas om 07:30 wakker en ben toen in bed blijven liggen. Na een voor mij te lange tijd ben ik er toch maar uitgegaan en ben ik het ontbijt gaan klaarmaken. Later zijn we, nadat ik eerst een ochtendwandeling heb gedaan, in huis bezig geweest. De inductiekookplaat is geïnstalleerd en werkt prima (wat een luxe dat nu ook alle kookpitten werken)! Verder heb ik vanmiddag het bed verschoond met nieuw beddengoed (gisteren bij IKEA gekocht) en ben ik in de achtertuin de gevallen bladeren van het grindpad gaan opruimen. De autist in mij vindt de combinatie ‘gevallen bladeren en kiezelstenen’ bijna onacceptabel. Iedere gek, zijn gebrek. Verder is de avond rustig verlopen, en heb ik wat de afgelopen dagen is gebeur op dit blog zitten typen. Misschien dat ik een volgende keer dagelijks de gebeurtenissen van dag moet tikken en dan, aan het einde van de week op de verzendknop klikken.
Het is de tweede zondagochtend van april en het ontbijt wordt deze zondagochtend iets vroeger klaargemaakt dan dat we gewend zijn. Vandaag staat er een hardloopwedstrijd op de agenda. Om 10:00 uur moeten we met de auto vanuit Almere vertrekken naar het hoge noorden in Noord-Holland, om daar op tijd te zijn wanneer het startschot om 12:00 wordt gelost voor de tien kilometer van ‘De Halve van Den Helder’.
Nadat we het ‘ontbijt op bed’ hebben genuttigd en een aflevering van Modern Family (voor de zoveelste keer) hebben gezien, stap ik onder de douche om hierna mezelf klaar te maken van de reis en het hardlooprondje dat me deze zondag te wachten staat. In een relaxt tempo trek ik de hardloopkleren aan. De compressiekousen trek ik pas in Den Helder aan, ik heb begrepen dat het niet goed is om deze sportkousen uren lang te lang te dragen.
Waar ik voorheen als een stresskip in een flipperkast door het huis rende, ben ik deze ochtend rustig. Eén van de -weinige- voordelen van het ouder worden. Even na 10:00 uur rijden we de straat uit, onderweg naar onze geboortestad. De zon begint voorzichtig door de bewolking te schijnen. Het belooft een dag van ‘zonnebrildragen’ te worden. Ondanks enkele wegwerkzaamheden onderweg komen we op tijd aan op het oude terrein van de Rijkswerf.
In de auto, op het parkeerterrein, trek ik mijn compressiekousen aan. De blessure die ik in februari heb opgelopen is nog niet over, en ik ben liever goed voorbereid dan dat ik achteraf spijt krijg. De altijd krachtige wind in Den Helder voelt fris aan en ik doe mijn jasje pas uit wanneer ik vijf minuten voor de start in het startvak ga staan. Hier staan inmiddels voldoende hardlopers, klaar voor de start.
Klokslag twaalf uur wordt het startsein gegeven en ik begin aan mijn run. Het sporthorloge en de hardloop-app zijn geactiveerd, klaar om de komende tien kilometer te registreren. Nadat we de oude Rijkswerf verlaten lopen we over de Westgracht in de luwte. Deze wordt al ras weggeblazen wanneer ik de Beatrixstraat inloop. Vanaf daar, via de Javalaan, tot in het Timorpark hebben we de wind tegen.
Inmiddels voel ik een pijntje in mijn linkerscheenbeen opkomen, maar ik loop stug (eigenwijs) door. Zoals altijd verleg ik het moment voor me uit, om eventueel verderop mijn kousen aan te passen. Dit lukt me, blijkt later, tot na de finish. Hoe meer ik loop hoe minder de pijn aanwezig is, maar wanneer we over het Kerkhofpad richting de Huisduinerweg lopen, voel ik dat mijn linkervoet begint te ‘slapen’. Het tintelende gevoel houdt aan.
Vanaf de Huisduinerweg, via de Grasweg, naar de vuurtoren heeft iedereen last van de aanhoudende, stevige tegenwind. Leunend tegen deze ferme wind loop ik richting het Schapendijkje. Ik weet inmiddels dat deze tien kilometer niet mijn snelste zullen zijn, en ik ben opgelucht dat ik nu even de wind in de rug heb. Nu ik ruim zeven kilometer heb gelopen, begint alle pijn langzaam te zakken en loop ik vrolijker over de dijk van Den Helder.
Wanneer we de dijk weer aflopen, naar de Kanaalweg, is het nog anderhalve kilometer te gaan tot de finish. Er is na acht kilometer eindelijk een toeschouwer die me persoonlijk aanmoedigt. Het publiek langs het parcours in Den Helder ervaar ik als eenkennig; wanneer ze je niet herkennen, kennen ze je niet. Gelukkig is dat op het terrein van de Rijkswerf iets anders en loop ik na 53 minuten met het luide gejuich van het publiek over de finish. Mijn eerste hardloopwedstrijd en medaille van dit jaar heb ik in de pocket.
The day before yesterday (on April 1st, and this was no fools day) I finally signed up at the gym again. It’s the same gym I visited over five years ago, and it is less than five hundred yards from our house. I felt it was necessary. When you reach the age of 57 (that’s me), gravity wins over your body and all the fluffiness of your body goes down. To avoid some sort of physical avalanche of downfall, I need to do some strength training. Hence my action.
In addition to signing up (the intention does have to be followed by the ultimate goal), I went straight to the gym yesterday afternoon, after work. I started with some cardio (rowing) and then hit the weights. Not much had changed in those five years of my absence. All the equipment was basically in the same place and the visitors hadn’t changed much either. Still, many people see the gym as a social haven. They stand around the fitness machines talking for minutes, occasionally sipping from their water bottles.
I was done within an hour. After all, you have to build up your fitness routine. Not so much to avoid muscle soreness, because I got that “pleasure” within an hour. Unlike previous years, I won’t let the next visit slack off and have made the commitment to go to the gym on every Tuesday for the first three months, or more.
Vandaag, in het jaar 1981 wordt in het Zuidplein-Theater in Rotterdam het Nationaal Songfestival gehouden. Vijf kandidaten nemen het tegen elkaar op met ieder twee liedjes. Van de deelnemers is Ben Cramer, die in 1973 al eens naar het Eurovisiesongfestival ging, het bekendst. De andere acts zijn Lucy Steymel, de toen nog niet zo bekende zangeres Maribelle, de groep Familee en Linda Williams. Die laatste naam werd pas als laatste aan het deelnemersveld toegevoegd. De Brabantse zangeres nam de plaats in van Oscar Harris, die zich had teruggetrokken uit de strijd.
Maribelle werd vooraf als een kanshebber voor het ticket voor Dublin gezien. Ze had immers twee sterke liedjes: Marionette en Fantasie. Dit blijkt uiteindelijk juist haar ondergang te worden. De twaalf provinciejury’s verdelen hun punten ongeveer gelijk om de twee liedjes. Marionette eindigt op de tweede plaats met 27 punten en Fantasie op nummer 3 met 23 punten. Samen goed voor 50 punten. Bij Linda Williams heeft de jury een duidelijke voorkeur. Haar liedje Het Is Een Wonder krijgt 34 punten en haar tweede liedje Zo Is Het Leven krijgt er slechts 6. Linda verzamelt bij elkaar dus maar 40 punten, maar zij mag wel met Het Is Een Wonder ons land vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival.
Er komt behoorlijk was kritiek op het winnende liedje, dat overigens als enige inzending van alle 12 jury’s punten heeft gekregen. Het zou veel te volks zijn en zeker niet misstaan op een piratenzender. Zit Europa wel te wachten op zoiets typisch Nederlands? Over de compositie zelf was ook nogal wat te doen. Beide liedjes van Linda werden geschreven door Cees De Wit. Bij de aankondiging van Linda’s tweede liedje vermeldde presentator Fred Oster dat Bart van de Laar er ook nog ‘iets mee te maken had gehad’. Zijn naam staat er met potlood op zijn papiertje bij geschreven, vertelt hij er nog even bij.
Als de winnende componisten aan het einde van de uitzending op het podium moeten komen, staat Bart van de Laar er meteen en is Cees de Wit in eerste instantie nergens te vinden. Pas een dikke minuut later, als Bart al geïnterviewd is, komt Cees pas op het podium, maar dan is er geen tijd meer om hem ook nog aan het woord te laten.
Daarmee is het verhaal nog niet klaar, want een paar dagen later zit Bart van de Laar (zonder Cees) bij Sonja’s Goed Nieuws Show, om over Het Is Een Wonder te praten. Dan wordt Sonja geïnterrumpeerd door een mevrouw die zegt de moeder van Cees de Wit te zijn en dat haar zoon het hele nummer, zowel tekst als muziek, alleen geschreven heeft. Sonja ontneemt haar daarna echter het woord. Het verhaal is dat Cees de Wit het lied oorspronkelijk heeft geschreven, maar dat Bart van de Laar de titel en de tekst heeft aangepast. De oorspronkelijke titel was Het Is Weer Zomer.
Ondanks alle kritiek zet Linda Williams op 4 april 1981 een prima resultaat neer in Dublin. Het Is Een Wonder eindigt als 9e van de 20 inzendingen. bron: Top40.
Vanmorgen schijnt het zonnetje en is de lucht helderblauw. Ik voel een golf van hoop en vreugde door me heen gaan. Dit lijkt het begin van het voorjaar, en ik besluit om een wandeling te maken in het park.
Het is nog rustig op straat, de meeste mensen liggen waarschijnlijk nog in bed. Ik geniet van de frisse lucht en het gefluit van de vogels. Ik voel me blij. Wanneer ik bij het park aankom zie ik dat er al wat bloemen in de perken bloeien. De zoete geur van de natuur is voorzichtig te ruiken. Ik wandel over de paden en zie verschillende mensen die ook van het weer genieten. Sommigen zijn aan het joggen, anderen aan het fietsen, weer anderen aan wandelen of spelen met hun honden.
Ik glimlach naar iedereen die ik tegenkom. Ik voeld een verbondenheid met de wereld en denk aan al het moois dat het leven te bieden heeft. Al wandelend loop ik over een bruggetje en kijk naar het water dat glinstert in de zon. Ik zie eenden en koeten rondzwemmen en ik voel me kalm en ontspannen.
Ik loop verder en zie een groepje van vijf wandelaars naderen. Ze lopen in een rijtje achter elkaar, allemaal met hun hoofd gebogen en hun ogen gericht op het scherm van hun telefoon. Ze lijken geen aandacht te hebben voor hun omgeving. Ik weet half, en dat is een aanname, dat dit park populair is bij de Pokémon GO-spelers, maar ik zie ze als een stel herzenloze zombies. Ik schud mijn hoofd en zucht. Ik vind het jammer dat ze zo’n mooie ochtend verspillen aan hun apparaten.
Ik loop rustig verder, en laat het groepje achter me en richt me weer op het positieve. Ik besluit om niet te oordelen, ook om niet te veroordelen, en niet te vergelijken. Ik ga genieten van mijn wandeling, van mijn zondag, en van het leven. Het voorjaar komt eraan!
Jawel, van de week was het weer zover; enorme vertragingen bij Neerlands grootste spoorwegonderneming. Dit keer had mijn trein zo’n vertraging dat ik abuis, en hevig geërgerd, de eerstvolgende trein instapte in plaats van mijn vertraagde trein. In principe niets mis mee, want rijden is nog altijd beter dan op het perron staan wachten, maar de trein waarin ik me bevond deed wel ieder station aan waardoor ik uiteindelijk toch later thuis aankwam dan wanneer ik wel in mijn vertraagde trein was gestapt. Soms moet je wat moeite doen om je geluk te pakken.
Dray Bosma 