DRAY BOSMA

Waar ik heel blij mee ben tijdens deze koude wintermaanden, is mijn baard. Het is een natuurlijke koudebeschermer. Ongeveer twee jaar geleden ben ik gestopt met het scheren van mijn gezicht en ben ik begonnen met het groeien van mijn baard. In het begin wilde ik na vijf a zes weken van gezichtsbegroeiing, even zonder baard en schoor ik mijn kin en kaaklijn weer helemaal glad, maar sinds de zomer van vorig jaar ben ik in het bezit van een baardtrimmer en heb ik sindsdien geen blotebillengezicht meer gehad.

Het is niet zo dat ik nu groepslid ben van ‘Kamp Baard’ en dat alles wat niet baard is, ik per definitie stom of ongepast vind. In de zomer draag ik de baard korter dan in de winter en wanneer er aankomende zomer een hittegolf heerst, overweeg ik vast en zeker de baard weer eens helemaal voor de volle honderd procent weg te scheren. Maar daar kan ik nu nog geen beloftes over maken. Mijn vader zou dan een van zijn vaste uitspraken hebben gezegd: “Tegen die tijd kan je wel een geitenkop hebben.” Mijn vader had soms rare, maar ook rake uitspraken.

Nu ik er zo over nadenk, bedenk ik dat mijn vader nooit een baard heeft gedragen. Wel heeft hij ooit een snor laten groeien. Dat was toen we, mijn ouders en ik, op vakantie in Nijverdal waren. Het was in de zomer van 1981. Mijn ouders hadden een huisje gehuurd op het erf van een ondernemer aan de Boomcateweg en het toeval wilde (die voor mij toen al niet meer bestond, het toeval bedoel ik hier) dat diezelfde zomer ook een vakantiekamp van Turnlust, de drumband uit Den Helder op het erf was. Enkele familieleden waren lid van deze drumband en via, via was er waarschijnlijk het een en ander geregeld.

Maar vader had vakantie en hij was waarschijnlijk toe aan verandering. Of gewoon even iets anders. Op een ochtend zei mijn moeder tijdens het ontbijt dat mijn vader zijn snor liet groeien. Waarschijnlijk was de beslissing in goed overleg gegaan en vond mijn moeder dat haar bijdrage dan deze mededeling mocht zijn. Natuurlijk wilde ik meteen die snor van dichtbij bekijken, maar dat was een teleurstelling. Daar waar mijn vader in alles onrustig was en ook vooral alles snel moest gaan, liet de snor zich niet meteen zien. Daar ging wel even een flinke tijd overheen.

Aan het eind van de vakantie zag ik eindelijk iets van een snor op mijn vaders bovenlip staan. Ikzelf was veertien jaar oud en trots op al die extra haargroei bij mezelf en vooral ook op de schaduw die mijn bovenlip sierde. Overigens heeft de snor van mijn vader niet lang onder zijn neus gehangen. Op een van de laatste vakantiedagen in Nijverdal reden we naar de hoofdstad van Drenthe, omdat mijn nicht Clara ging trouwen. Mijn vader ging sinds die dag weer snorloos door het leven. Ik heb het nooit gevraagd en hierdoor is mij nooit duidelijk geworden of het afscheren van vaders snor een beslissing van mijn moeder was of dat mijn vader het zelf een jeukend onding vond.