Ik zit samen met mijn echtgenoot in een van de vele sushirestaurants die Almere rijk is. Het interieur is simpel, maar wel typisch Japans ingericht. De eigenaar probeert de indruk te wekken dat er veel met rijstpapier is gewerkt, maar een beetje getraind oog ziet dat dit allemaal schijn is. Verder is de inrichting gewoontjes, zoals je van een Aziatisch restaurant kunt verwachten. Japanse afbeeldingen en idem beeldjes. Ik mis alleen nog de koi-karpers. Het is zondagavond en het is rustig. Dit komt waarschijnlijk door de vakantieperiode. De reguliere restaurantbezoekers zijn of onderweg naar-, of al aanwezig op het vakantieadres.
We zitten met maximaal twintig personen in het hele Japanse restaurant. Er is genoeg ruimte in het restaurant, maar de meeste bezoekers worden bij het raam aan de straatkant geplaatst. Zo ook wij twee. Ik vind dat een beetje jammer. Ik begrijp het wel: hierdoor lijkt het voor de wandelaars op straat nog druk in het restaurant, en hiermee wordt waarschijnlijk de weifelende restaurantbezoeker toch over de streep gehaald om binnen te komen. De eerste bestelronde is gedaan en we wachten geduldig op onze bestelling.
Naast ons zitten vier oudere mensen druk, maar gezellig te praten. De dames naast elkaar, de stoere mannen tegenover hen. Waar men zich voorheen nog een beetje netjes kleedde, wanneer ze uiteten ging, zit men de laatste jaren lekker casual in het restaurant te eten. Dat doen ze bij McDonalds namelijk ook. Dus gekleed in een tanktop en korte broek proppen ze zich met de eetstokjes in de handen vol. Tussen het eten door wordt gediscussieerd over beroemde Nederlanders die wel of niet in Almere wonen.
Een tafeltje verderop zit een jong gezin. Vader, moeder en twee broertjes. Ze schelen wellicht een paar jaar van elkaar, maar beiden zijn niet ouder dan acht. De ouders mogen trots zijn, want de kinderen weten zich netjes te gedragen. Ze eten netjes en met stokjes in de handen pikken ze het eten van tafel. De jongste heeft eetstokjes die bij elkaar worden gehouden met behulp van een elastiekje. ‘Zitten jullie lekker te genieten jongens?’ vraagt de vader glimlachend. De jongens knikken vol overtuiging. De monden zijn vol van de sushi.
Onze eerste bestelling wordt gereserveerd. Een rondje van sushi nigiri en sushi maki. De vleesgerechten en andere lekkernijen bestellen we in een latere bestelronde. Naast ons is men nog druk in discussie over een televisiepresentator, of deze nu wel of niet in Almere woont. Ik kijk mijn echtgenoot aan. Hij weet het ook niet. De oudste van de twee zoontjes, een tafeltje verder, zegt tegen zijn vader dat hij later sushikok wilt worden. Dan kan hij iedere dag sushi eten. Zijn jongere broer zegt rap, nadat hij eerst zijn mond heeft leeggegeten: ‘Ik ook!’
Wij zijn inmiddels toe aan het bestellen van ons tweede rondje sushi.
DRAY BOSMA 