DRAY BOSMA

Een deel van de Nederlandse bevolking is momenteel aan het vakantievieren. Ik las het zojuist op het internet dat de regio Midden- Nederland vrij is, maar ik had gisterochtend eigenlijk het vermoeden al. In de trein naar Nieuwegein is het wel heel rustig. Ik kan met gestrekte benen reizen, zonder dat een andere reiziger gezellig naast me komt zitten om me vervolgens de gehele reis te negeren door op het scherm van het mobieltje te staren. Nee, ik voel me net ietsje meer vrij zonder al die medereizigers op het spoor.

De afwezigheid van de grote groep vakantievierders, die de vrijdagochtend waarschijnlijk nog op een oor liggen te slapen of te snoozen, terwijl de trein het station Hilversum Sportpark achter zich laat, doet me denken aan de vakantietrips die ik in het verleden heb gemaakt. Om financiële reden is het inmiddels een paar jaar geleden dat ik echt op vakantie ben geweest. Ik moet eerlijk toegeven: ondanks dat ik best wel van reizen houd, heb ik het niet echt gemist. Dat is het voordeel van een leven leiden waarvan je geen enorme behoefte hebt om op vakantie te moeten gaan.

Niet dat ik geen zin meer heb om Nederland te verlaten, want dat is niet zo. Sterker nog: wanneer je me vertelt dat ik vanmiddag op een terras in Parijs kan zitten met een glas rood in de hand, dan ga ik nu meteen op zoek naar een koffer. Of in ieder geval een tas, groot genoeg voor een paar schone onderbroeken en sokken. Helaas zal mij vandaag deze mededeling niet gedaan worden. Ik ga me niet verheugen op een stedentrip. Ik plan binnenkort zelf een weekendtrip naar Parijs. Wanneer een ander het niet voor me doet, dan doe ik het zelf wel.

Hoewel het geen vakantie betreft, ben ik sinds gisteravond toch iets mee vrij. Niet qua werk -oké, wel als je het weekend meetelt, maar sinds gisteren heb ik mezelf bevrijd van het fenomeen Facebook. De laatste tijd kon ik steeds minder lachen wanneer ik op Facebook was ingelogd. Om te voorkomen dat de glimlach verandert in een grimas heb ik de digitale banden met het ‘sociale’ medium verbroken. Het gewauwel over Europa of racisme, of de ongevraagde, schreeuwende teksten dat je niet in Nederland thuishoort, wanneer je een eeuwenoude Nederlandse traditie echt eeuwen oud vindt, dragen daarbij aan.

Wat me over de streep heeft getrokken -om de stekker er uit te halen, is dat ik meer dan eens een vriendenvoorstel kreeg van verschillende personen waarmee ik alleen zakelijk e-mailcontact heb gehad. In mijn ogen heeft Facebook aangetoond over te veel informatie te beschikken. Facebook en ik matchen niet meer. Ik zal het op momenten missen, want het koekeloeren op Facebook is in de afgelopen jaren een gewoonte geworden en niets is moeilijker dan het doorbreken van oude gewoontes, maar ik denk dat het me wel zal lukken. Ik hoef er tenslotte niets voor te doen, en dat kan niet zo moeilijk zijn.