Aanwezig

Roos van der Park zit klaar voor een training Communicatie en Nieuwe Media. Ze heeft veel zin in de training. Zeker in haar functie als medewerkster Human Resources, de vroegere personeelsadministratie. Zo werd de afdeling genoemd toen ze jaren geleden als jonge blom in dienst kwam. Samen met Frits Luit, haar leidinggevende, mag ze de training vanmiddag volgen. De locatie is op het werk, in het kantoortje waar altijd de wekelijkse vergaderingen van de verschillende afdelingen worden gehouden. Roos is deze middag vooral benieuwd naar de mogelijkheden die de sociale media kunnen bieden. Het maken van nieuwsbrieven heeft ze altijd leuk gevonden, maar met een tweet via Twitter of een foto via Instagram bereik je veel meer mensen. Eerlijk gezegd heeft ze niet zoveel verstand van de nieuwe communicatiemiddelen.

Ze heeft altijd gedacht dat het een ding was waar alleen jongeren zich mee bezighouden, maar dat blijkt niet zo te zijn. Wilma Schathaard, die de training geeft, weet de beide cursisten te vertellen dat het verschil in percentages tussen jongeren en ouderen steeds kleiner wordt. Wel zijn er verschillen in de verschillende media die gebruikt wordt. Ouderen zitten meer op Facebook, terwijl jongeren meer kiezen voor snelle apps als Instagram of Snapchat. Roos neemt zich voor om thuis uit te zoeken wat het allemaal kan. Het is haar nog onduidelijk. Wat is godsnaam een snapchat? Ik snap snapchat niet, denkt ze. Ze moet grinniken. Fluisterend zegt ze tegen Frits: ‘Als je snapchat niet snapt valt er niets te chatten, snap je?’ Haar leidinggevende reageert met een flauwe glimlach. De standaard reactie wanneer hij geconcentreerd bezig is.

Enigszins teleurgesteld dat haar grap niet aanslaat kijkt ze door het raam naar buiten. In de helblauwe lucht schiet in de verte een vliegtuig voorbij. Het toestel brengt de inzittenden naar andere oorden. En niet alleen dat. Het brengt ook anderen naar verder gelegen plekken. In gedachten is Roos al in Griekenland. Het eiland Kreta is haar vakantiebestemming over 4 weken. Zo is ze al voorzichtig begonnen met het aankopen van vakantiebenodigdheden. Zonnebrandcrème met een niet te hoge factor, want ze wil wel een bruin kleurtje op de huid als souvenir mee naar huis, en een nieuw badpak is al online besteld. De koffer staat al een paar dagen geopend op het logeerbed. Zo gooit ze af en toe in het voorbijgaan, dingen als teenslippers in de koffer. De dingen die echt niet vergeten mogen worden.

Ze geniet al van de momenten dat ze relaxt met een spannend boek op een strandbedje ligt en een cocktail binnen handbereik. Met een glimlach ziet ze de mooie mannen met ontbloot bovenlijf voorbij wandelen, terwijl haar eigen Henk met duikbril en snorkel op het hoofd verderop in zee de zeebodem afzoekt. Ze wuift de mannen na, en ze denkt aan de terrasjes die ze gaan bezoeken. Wandelen over de markten in de dorpjes ver van de toeristische oorden, om daar de ware cultuur op te snuiven. Dit alles zonder op de tijd te letten. De kunst van het vakantievieren is niet op de klok kijken. Roos schrikt op als Wilma haar een vraag stelt. Vanuit Griekenland is ze weer aanwezig op kantoor. Ze weet niet wat haar zojuist gevraagd werd. ‘Ik ben aan vakantie toe,’ geeft ze verontschuldigend als antwoord. Frits en Wilma kijken elkaar verbijsterd aan.