Het vakantiegevoel is alsmaar meer aanwezig; het dagelijks wakker worden past zich aan, aan de warmere temperaturen en niet aan tijd. Vanmorgen waren we niet voor acht uur wakker. Heel relaxt zijn we opgestaan voor de dagelijkse douche (lees: miezerstraal) en ontbijt. Vandaag stond een bezoek aan de hoofdstad Thira (of Fira) in de planning.

We hadden besloten om met het openbaar vervoer naar de hoofdstad af te reizen en online had ik al eeder wat informatie opgezocht, want mijn OV-chipkaart werkt niet op de Griekse eilanden. Op Santorini betaal je met harde valuta een busreis. Zo’n 100 meter van ons appartement vandaan staat een bushokje waar ieder half uur een bus stopt om reizigers mee te nemen. Zo ook deze ochtend, en om 09:50 uur stapten we in de ge-airconditionde toerbus naar Fira/Thira.

De busreis duurde iets meer dan 20 minuten en we arriveerden op tijd in de hoofdstad bij de idiootdrukke bus-terminal. Hier zijn we na een zeer korte wandeling de witte orthodoxe bisschopkerk Ypapántri ingelopen. De dwaasheid van religie werd hier wederom aan mij bevestigd; vrouwelijke toeristen in ienieminie jurkjes en slippers wandelen zonder opstoot door de kerk, maar ik wordt er vooral op geattendeerd géén petje te dragen. Edo sloeg meteen een kruisje opdat ik niet meteen in de hel terecht kom.

Na ons godzalig bezoek in de kerk gingen we op zoek naar de wereldberoemde kabelbaan van Santorini. Dit ging prima, want op iedere hoek van de straat stond bewegwijzerd hoe we moesten lopen, en ook hier in no time waren we op plaats van bestemming. Nadat we de enkele reis (een retourtje bestaat niet) hadden gekocht voor zes Euro zaten we rap in de kabelbaan die ons 220 meter naar beneden bracht. Hier in de oude haven van Thira/Fira was het een gekkenhuis aan Cruiseschip-toeristen. We moesten ons een pad banen tussen honderden mensen die allen met de kabelbaan naar boven willen.

Bij café Aroma, helemaal aan het einde van de havenkom hebben we een cappuccino grande besteld en deze aan de Egeïsche Zee genuttigd. Ook hier hebben we ons lichtelijk verwonderd aan de ‘Mens op Vakantie’. Ik kan nu wel begrijpen dat realityseries succesvol zijn. Wat een typetjes hebben we hier rondlopen. Nadat we onze cappuccino’s hadden afgerekend stond ons een nieuwe uitdaging. Hoe komen we weer boven zonder 588 traptreden te beklimmen en niet 2 uur wachten in een rij, in de brandende zon met honderden cruiseschip-toeristen?

Een ex-collega van mij heeft me ooit laten zien dat voordringen eigenlijk hartstikke makkelijk is. Toen we eerder deze ochtend het kabelbaanstation verlieten zag ik al dat de uitgang naast de ingang ligt, en dat deze uitgang voor iedereen toegankelijk is. Dus met een allervriendelijkst gezicht zijn we de honderden mensen voorbijgelopen, richting de uitgang. Daar zijn we slinks naast de ingang naar binnen gelopen en zo langzaamaan in de rij gaan staan, en niemand van de cruiseschip-kudde die het doorhad!

Eenmaal weer boven in Fira/Thira wilde Edo nogmaals een kerkje bezoeken. Dit keer de Katholieke bischopskerk, die in 1832 werd gewijd aan Johannes de Doper. Daar is nog een kaarsje aangestoken en hebben we later, iets verderop heel kort een dienst bijgewoond. Ik voelde me er een indringer (atheïst) en stond snel weer buiten. Mijn religie is eten, dus we gingen op zoek naar een eetgelegenheid. Deze vonden we even verderop: Diverso Bistro.

Hier hebben we bijzonder gegeten; 2 dikke pancakes met bacon en stroop en hier bovenop 2 uitsmijters. Bijzonder en lekker. Hierna was het voldaan wandelen naar de bus-terminal. Hier leek het chaos. Groepen op zoek naar de bus met de juiste bestemming en buschauffeurs die hun grote, lange bus moesten manoeuvreren in een smalle parkeerplaats. Het leek op een voor de hand mislukte opdracht uit Wie is de Mol. Hysterisch gillende mensen rennend van de ene bus naar de ander. Ook toen onze bus naar Oía op de terminal arriveerde waren er nog mensen in lichte paniek.

Nadat we onze fee hadden betaald voor een rit naar ons tijdelijke thuis zaten we comfortabel en verkoelend in de bus. Bij toeval werden we iets van 20 minuten later precies voor de deur van Olympic Villa afgezet. Hoe luxe is dat? Hier zijn we nadat we ons hebben omgekleed het zwembad ingedoken en hebben net als voorgaande middagen heel relaxt gedaan. ‘s Avonds, net na zonsondergang zijn we het centrum ingegaan om bij Apsithia te gaan uiteten. Daar heerlijk local gegeten, en met volle buik teruggelopen om daar op ons zitje voor ons appartement te genieten van de Griekse avond.