DRAY BOSMA

In de trein zitten twee oudere mannen tegenover elkaar. Ouder dan ik. Zeker 20 jaar. Dat sowieso. De man schuin tegenover me draagt een jeugdig baseballpetje met de teamnaam van een Amerikaanse honkbalploeg er op. De man naast me, tegenover zijn reisgenoot, heeft geen petje op. Hij heeft wel een flinke klodder haargel in het grijze, modern gemodelleerde kapsel.

Ze praten over vroeger. Niet op een negatieve toon, over dat het vroeger allemaal zo veel beter was. Over dat het tegenwoordig allemaal zo snel gaat. Iedereen lijkt volgens de twee mannen haast te hebben, en vooral bang om maar iets te moeten missen. Volgens hen rent tegenwoordig iedereen van hot naar her, met een constante blik op het kleine scherm van de smartphone.

Twee tienermeiden lopen langs, druk in gesprek. Een van hen kauwt gedreven haar kauwgom. De ander ziet iets heel belangrijks op haar smartphone. ‘Luister dan,’ zegt de kauwgom kauwende tiener. ‘Sharon heeft nepwimpers laten zetten en haar ouders hebben haar er zelf voor laten betalen.’
‘Niet cool,’ antwoordt de ander. ‘Die van mij gelukkig wel.’
Dan zijn ze alweer voorbij gelopen.

De man met het baseballpetje op het hoofd kijkt de meisjes na. Dan zegt hij resumerend: ‘De enige diepgang die de meisjes van tegenwoordig hebben is hun oppervlakkigheid. De man met de grijze haren in de haargel lacht erom. Ik kijk nog eens naar deze twee oude mannen. De een met de modieuze baseballpet en de ander met klodders haargel in het grijze haar. Het uiterlijk vertoon van de mens is van alle generaties, bedenk ik, terwijl ik met mijn vingers door mijn bijgekleurde baard ga.

Vandaag in de geschiedenis van de entertainment.

Op 21 december 1970 bezoekt Elvis Presley The Oval Office op het Witte Huis in Washington. Hij ontmoet daar president Richard Nixon. Presley zegt zich in te willen zetten voor de strijd tegen het drugsgebruik in de Verenigde Staten. President Nixon benoemt de zanger tot  special agent van het narcoticabureau van de FBI.

Op de kortste dag van het jaar brengt Walt Disney de eerste tekenfilm met een speelfimlengte uit. Snow White and the Seven Dwarfs. In tegenstelling tot wat veel critici hadden verwacht, werd de film een groot succes. Zelfs veel mensen die aanvankelijk tegen Disney’s plan waren geweest om de film te maken, feliciteerden hem nadien met het resultaat.