Afgelopen zondag heb ik -volgens mij- voor de 10e keer de Dam tot Damloop gelopen. Ik was in eerste instantie een beetje huiverig voor deze loop, want ondanks dat ik de eerste zes maanden van dit jaar iedere dag heb hardgelopen waren het niet altijd de lange-afstand-rondjes, en met mijn vakantie een half maandje geleden was de klad er ingekomen in het structureel hardlopen. Ondanks de huivering, had ik toch vol goede moed de zaterdagavond voor de Damloop mijn hardloopoutfit klaargelegd en de wekker op mijn iPhone ingesteld.

Enigszins teleurstellend begon de zondagochtend met een flinke regenbui, die volgens de digitale kenners ook nog wel even boven Amsterdam en Zaandam zou blijven hangen. De hardloopoutfit werd hierop aangepast en het regenjackje werd dan toch maar, met gepaste tegenzin in de rugzak gestopt. Better safe than sorry. De trip naar Amsterdam verliep ondanks de regen goed. De trein reed op schema (ook uitzonderlijk) en een half uur later, ruim een half uur voor de start, kwamen we aan in Amsterdam.

Na een korte wandeling naar het startvak op de Prins Hendrikkade besloot ik dan toch maar het regenjack aan te trekken en hiermee de loop te gaan doen. In het startvak, dat dit jaar een stukje verder lopen was (dichtbij de IJ-tunnel) leek het erop dat de regen voorlopig nog wel even naar beneden kwam. Even voor half elf ging het startschot en ging ik ervandoor. Een paar pijntes hier en daar negerend. De run ging eigenlijk wel prima. Af en toe trok ik mijn regenjack open, en wanneer ik even wind tegen had, trok ik ‘m weer dicht.

Al snel en vaak zag ik de kilometerborden langs het parcours staan. Het ging voor mijn gevoel pretty snel. De pijntjes waren er wel, maar werden niet erger. Eerder dragelijk. Glimlachend liep ik door Amsterdam-Noord. Dit werd minder toen we eindelijk Zaandam in liepen. De vermoeidheid nam toe. Nu blijkt toch wel dat wanneer je vooral maximaal 10 kilometer per rondje loopt, je hier geestelijk en lichamelijk op ingesteld bent. Op karakter kom je toch verder. Helaas bleek ik na 15 kilometer (ja, één kilometer voor de finish) karakterloos te zijn; ik moest gewoon even wandelen, om op adem te komen.

De laatste honderden meters kreeg het publiek langs het parcours in Zaandam me weer in een running flow en leek ik alle pijntjes en vermoeidheid te zijn vergeten. Dankzij de foto’s en video’s weet dat dit niet zo was, want dat verraadde mijn gezicht wel, maar eenmaal over de finish was dan echt alles vergeten en blijkt de blinkende medaille een mooie trofee (en herinnering) aan deze Dam tot Damloop 2023. Volgend jaar gewoon weer.