Op de avond van mijn verjaardag zijn we traditiegetrouw uiteten geweest, en omdat ons favoriete Grieks restaurant sinds augustus jl. niet langer meer een realiteit is, zijn we dinsdagavond uitgeweken naar het plaatselijke sushirestaurant, iets verderop. Bij Saké hebben we wel vaker (lekker) gegeten, dus die ervaring bracht ons nogmaals naar die locatie.

Bij binnenkomst werden we geleid naar ons tafeltje voor twee, maar deze was in een hoekje van het restaurant naast een gezin waarvan de twee jonge kinderen wel erg luidruchtig waren. Meteen gaven we aan dat we een tafel iets verderop wensten en kregen een tafeltje aan de andere kant van het restaurant toegewezen. Voor anderen wellicht een nukkige reactie van ons, maar het is niet dat we aan het uiteten zijn bij de MacDonalds.

Dat onze wens voor een andere tafel niet geheel onterecht was bleek later wel, waarbij de kinderen in het hoekje wel heel erg aanwezig waren. Vanuit de andere hoek van het restaurant werden we getracteerd op een schel aanhoudende jankconcert. Ik mag natuurlijk niet vooroordelen (ik doe ‘t toch!), maar de vader van deze gillende kinderen zat zelf met een krap baseballpetje op zijn kruin in het restaurant. Wellicht dat hij zelf wèl dacht bij de MacDonalds of een andere vreetschuur te zitten.

Dit aanhoudende gehuil en gejammer van ‘Nee, dat wil ik niet!’ heeft zeker nog een uur geduurd, met af en toe een rustpauze van een paar minuten. Uiteindelijk had het jonge gezin de buikjes vol genoeg gegeten en verlieten -met weer net zo veel kabaal als aan hun tafel, het restaurant. Inmiddels waren we voorzichtig gewend aan het lawaai, maar met de serene rust die er nu heerste was het wel extra genieten.