Vannacht had ik, zoals vaak, een vreemde droom. Niet dat het een opmerkelijke droom was, want ik droom altijd wel merkwaardig en vooral vreemd. Vaak ben ik altijd onderweg in mijn dromen. Niet alleen droom ik in de dromen dat ik onderweg ben, maar ik reis ook altijd op de meest vreemde manieren. Ik kruip en sluip door binnenmuren of via kruipruimtes onder gebouwen door. Of door nissen en andere onlogische doorgangen. Het lijkt er op dat er in mijn dromenland geen infrastructuur bestaat. Het zal wellicht iets betekenen, maar in mijn droom is het vooral vermoeiend.

Ik droomde dit keer dat er een wereldbedreigende situatie heerste, waarbij ruimteschepen de Aarde bombardeerden. Ruimteschepen in de meest realistische zin, het waren marineschepen die letterlijk door de lucht vaarden en soort van autoombommen afschoten, waarbij enorme luchtdrukgolven veroorzaakt werden. Het is niet vreemd dat ik na een grote explosie wakker werd. Ik ging er meteen uit voor een nachtelijk bezoek naar het toilet. Alsof mijn instinctieve bewustzijn de ontstane brandjes wilde blussen.

Weer terug in bed, val ik alweer snel in slaap, maar de dreigende marineschepen zijn er niet meer te vinden. Wel is het gevoel van vluchten onderwerp in de aanhoudende droom. Dit keer sta ik bovenop een hoge wolkenkrabber in Almere en iedereen, vooral veel (oud)colelga’s, willen naar beneden vluchten, waarbij er -vanzelfsprekend in mijn droom, geen lift of trappenhuis aanwezig is. Via diverse sluipwegen probeer ik beneden te komen, maar steeds moet ik terug om iets te halen (wat is me onduidelijk). Gelukkig word ik wakker uit mijn droom en blijkt dat het weer een nieuwe werkdag is.