Zaterdagochtend, en de zon schijnt voorzichtig door de bomen. Ik heb mijn hardloopschoenen aan en ren richting het Vaartsluisbos in Almere. Het is een favoriete plek om te hardlopen. Het is op dit moment nog stil in het bos. Er zijn nu geen hondenbezitters die er nu een wandeling met hun huisdier maken.

Mijn hardlooptempo is rustig. De tijd dat ik persoonlijke records wil verbreken ligt achter me. Het is nu vooral genieten van frisse lucht en de natuur. Ik zie een paar andere hardlopers, maar niet veel. We groeten elkaar vriendelijk en ik ren verder. Ik voel me goed, mijn benen voelen sterk en mijn ademhaling is, zoals altijd, regelmatig.

Na een tijdje kom ik bij een open plek, waar een klein meertje glinstert. Dan zie ik iets bewegen aan de overkant van het water. Het zijn twee reeën. Ze grazen rustig, niet bewust van mijn aanwezigheid. Ik voel een golf van verwondering en blijdschap. Wat een prachtig gezicht! Ik pak voorzichtig mijn telefoon en probeer een foto te maken.

Net als ik op de knop druk, hoor ik een hard geluid. Het is een andere hardloper, die met een hoge snelheid langs me rent. Hij schreeuwt iets onverstaanbaars en zwaait met zijn armen. De reeën schrikken op en rennen weg. Ik zucht en kijk naar mijn telefoon. De foto is mislukt, ik heb alleen een wazige vlek. Ik voel me teleurgesteld en een beetje boos.

Waarom moest die hardloper zo idioot luidruchtig en onbeschoft zijn? Ik besluit om mijn hardlooprondje af te maken en terug te lopen naar huis. Misschien zie ik de reeën een andere keer weer. Ik hoop dat ze niet te al te bang zijn geworden. Ik glimlach en denk; hardlopen is leuk, en geen enkel hardlooprondje is hetzelfde.