Er komt een moment in ieders leven waarop je je realiseert dat je niet langer meer de jongste bent. Voor jaren was je een van de jongere op de werkvloer, in de maatsschappij. Degene die altijd met de nieuwste technologieën en trends kwam. Maar dan, op een dag, besef je dat je ineens een van de ouderen bent. Het is een vreemd gevoel, bijna alsof de tijd je ongemerkt heeft ingehaald.

Het begint vaak met kleine dingen. Je merkt dat collega’s je vragen hoe een fax-apparaat werkt. Je lacht en legt geduldig uit hoe je een document invoert, het nummer draait en op ‘verzenden’ drukt. Voor jou is het vanzelfsprekend, maar voor de jongere generatie is het een mysterieus apparaat uit een ver verleden. ‘Is het zoiets als bluetooth?’, vragen ze. Je knikt bevestigend en rolt nog net niet met je ogen.

Dan zijn er de verhalen over het begin van het internet. Je herinnert je nog goed hoe het was toen je voor het eerst inlogde op een inbelverbinding. Het piepende en krakende geluid van de modem, de trage laadtijden en de opwinding van het ontdekken van een geheel nieuwe wereld. Je vertelt hoe je e-mails verstuurde en hoe revolutionair het voelde om informatie uit Australië binnen handbereik te hebben. Voor de jongere generatie, die is opgegroeid met breedband en smartphones, klinkt het, terecht, als een verhaal uit een andere eeuw.

Het is een moment van reflectie. Je realiseert je hoeveel de wereld is veranderd en hoe snel de technologie zich heeft ontwikkeld. Maar het is ook een moment van trots. Je hebt deze veranderingen meegemaakt en je hebt je aangepast. Je hebt waardevolle kennis en ervaring die je kunt delen met anderen.

Hoewel het even wennen is om niet langer de jongste te zijn, brengt het ook een gevoel van voldoening. Je bent nu een onaangewezen mentor, iemand die wijsheid en ervaring kan doorgeven. En terwijl je terugkijkt op de jaren die voorbij zijn gevlogen, glimlach je, want ondanks alle veranderingen, ben je nog steeds dezelfde persoon, met dezelfde nieuwsgierigheid en enthousiasme voor wat de toekomst brengt.