Eindelijk komt de trein het perron in Duivendrecht inrijden. Ik ben deze middag al van hot naar her gerend. Bijna letterlijk wanneer ik ook de wetenschap heb waar hot en her liggen, maar van metrostation Bullewijk, waar ik net de metro heb gemist, ben ik hardlopend doorgegaan naar het Busplein bij station Bijlmer Arena, waar ook hier net de bus aan mij voorbijreed. Een snelle check in mijn openbaarvervoer-app gaf me nog een mogelijkheid om de trein van dit station naar Duivendrecht te nemen. Deze trein kwam net aanrijden toen ik perron 3 opliep. Half hijgend en zwaar bezweet nam ik plaats in de Sprinter naar Duivendrecht. Hier kom ik dan ruim op tijd aan op dit station, en zoals al eerder vermeld: Eindelijk komt die trein het perron inrijden.

Het is druk. Op het perron, en in de trein. Alsof iedereen in de randstad een eerdere metro of bus heeft gemist en ook net van plan is om precies deze trein richting Leeuwarden te nemen. Het is een beetje dringen bij het instappen, maar als ervaringsdeskundige treinreiziger weet ik waar de trein meestal, maar ook niet altijd, op dit station stopt en ik kan dan toch nog een zitplaats bemachtigen. Ik vraag aan een meneer of ik op het plekje van zijn rugzak mag zitten en hij tilt de rugzak van zitplaats naar zijn schoot. De man naast me geeft aan dat het wel heel erg druk is in de trein. Zo, net voor de spits. Ik knik vriendelijk en bevestigend.

De man naast mij geeft aan dat hij nog geen vijfenveertig minuten geleden op Schiphol was geland, nadat hij vanmorgen om zes uur vanuit Athene vertrok. Ik geef korte beleefdheidsantwoorden. Ik heb niet zo’n zin in een gesprek. In tegenstelling tot deze meneer. Hij is maar voor enkele dagen in Griekenland geweest. Drie dagen geleden was hij met vrienden naar Athene gevlogen om daar na een busrit van zes uur op plaats van bestemming aan te komen. Een militaire vliegbasis, waar hij en zijn vrienden vliegtuigen vanaf een hoge berg heeft gespot. Ik laat een vriendelijke bewondering blijken voor het gegeven dat je voor het spotten van vliegtuigen een paar dagen onderweg bent, en daarnaast heel veel kilometers.

De rest van de treinreis naar huis wordt ik geïntroduceerd in de wereld van vliegtuigspotters. Eerlijk is eerlijk; ik krijg inderdaad mooie foto’s en filmpjes van straaljagers en andere gevechtsvliegtuigen te zien. De man is enthousiast en zo spreekt hij ook over zijn hobby. In no time schiet deze reis naar Almere voorbij. Het is alsof ik vanuit Duivendrecht met een straaljager ben vertrokken, in plaats van een overvolle trein van de Nederlandse Spoorwegen.