Vandaag is het vier jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Een dag die ik niet meer vergeet. De weken erna waren als een emotionele roller coaster. Het verdriet was rauw en scherp. Alsof een fundament onder mijn bestaan was weggevallen.

Maar de tijd, hoe grillig ook, heeft het scherpe randje van dat verdriet verzacht. Niet weggehaald, want het gemis blijft. Elke dag. Toch zijn de rauwe emoties langzaam veranderd in iets zachters, iets dat is te dragen. De pijn is overgegaan in herinneringen, herinneringen die me verbinden met mijn moeder.

Voor mij is het nadeel van ouder worden het wegvallen van de mensen om je heen. Ouder worden betekent ook steeds meer afscheid nemen. Dat doet pijn.

Tegelijk voel ik me gezegend. Ik was aanwezig bij het overlijden van zowel mijn vader als van mijn moeder. Dat moment van afscheid, hoe confronterend ook, gaf me wel iets waardevols: de kans om hen bewust los te laten. Dat maakt het verdriet niet minder, maar het helpt me wel om het beter te plaatsen.

Vandaag herdenk ik mijn moeder. In stilte, en in liefde. Dankbaar voor alles wat ze heeft achtergelaten, en in het leven dat doorgaat.