Nog geen twee weken, en dan is het zover: Vakantie. Althans, dat heb ik mezelf plechtig beloofd. Het opmerkelijke dit jaar, is dat er nog geen bestemming is vastgelegd. Geen vliegtickets in de la, geen hotel besproken. Zelfs geen parkeerplaats gereserveerd bij Schiphol. Toch voel ik een soort voorpret, alsof het onvermijdelijke van de vakantie zwaarder weegt dan de feitelijke details.

Het vooruitzicht alleen al werkt ontspannend. Geen wekker die mij op vroege uren uit bed jaagt, geen schema dat dicteert waar ik om half elf moet zijn en wat ik ‘s avonds moet doen. Alleen de belofte van tijd die zichzelf mag vullen. Dat is een luxe die je nergens kan boeken, maar toch de kern van vakantie vormt.

Gek genoeg heb ik toch de neiging om in gedachten alvast lijstjes te maken. Dingen die mee moeten: zonnebril, boeken die ik al maanden nog wil lezen, en misschien dat shirt dat eigenlijk te oud is om nog netjes te heten, maar juist daarom zo comfortabel is. Het hoort bij de vakantievoorpret: jezelf wijsmaken dat er een ideale balans komt tussen nietsdoen en het najagen van kleine avonturen.

De waarheid leert anders. Je belandt doorgaans in een stoel met uitzicht op een mok koffie, en denkt: dáárvoor ben ik hier. En dat vind ik helemaal goed, want de vakantie begint niet bij het instappen in de auto of het openen van je koffer. Ze begint op een doordeweekse avond, wanneer je ineens bedenkt dat het leven binnenkort een paar weken zonder klok zal tikken. Die gedachte alleen al smaakt naar vrijheid.