Wanneer er zoiets bestaat als een persoonlijke nachtmerrie, dan zou ik die vinden op Ilha da Queimada Grande. Snake Island, zoals de rest van de wereld het noemt. Een piepklein eiland, een handvol kilometers uit de kust van Brazilië, bevolkt door iets dat zelfs je stoutste dromen overschrijdt: slangen. Heel veel slangen.

De gouden lansslang woont hier en nergens anders. Een slang die je in minder tijd kan doden dan het kost om een pot verse koffie te zetten. Er schijnen er misschien wel één per vierkante meter te zijn. Dat betekent dat je, theoretisch, over het eiland zou kunnen lopen en dat iedere stap klinkt als een klein, collectief: “You’re dead.”

Het eiland zelf is klein, steil en ruig, met dichte vegetatie en geen druppel zoet water. Geen plek om een strandstoel neer te zetten of een boek te lezen. Eeuwenlang afgesneden van het vasteland evolueerden de slangen hier tot supersnelle, dodelijk efficiënte jagers. Hun gif is niet zomaar giftig; het is een masterclass in natuurlijke efficiëntie.

Ik moet toegeven dat dit eiland me op een vreemde manier raakt. Vroeger had ik een echte fobie voor slangen. Ik kon er niet naar kijken of eraan denken zonder paniek. Dat is nu veel minder aanstellerig, kan ik mezelf vertellen. Maar het idee van dit eiland, met zijn duizenden slangen, die glinsterende ogen die je volgen, die dodelijke efficiëntie, geeft me bijna een terugslag naar die oude angst. Je voelt hoe klein en kwetsbaar de mens kan zijn.

Wie hier gebeten wordt, is vrijwel kansloos. Het gif veroorzaakt hevige pijn, zwelling, inwendige bloedingen, nierfalen, en kan binnen een uur dodelijk zijn. Het eiland heeft geen medische voorzieningen, geen antiserum, geen ziekenwagen. De enige hoop is een snelle evacuatie naar het vasteland, maar in de praktijk is die er nauwelijks.

Snake Island is daarmee niet alleen een fascinerend natuurfenomeen, maar een waarschuwing. Het herinnert ons eraan hoe groot de wereld is, hoe machtig de natuur, en hoe kwetsbaar wij mensen zijn. Het is een plek die je beter van een afstand bewondert, waar voorzichtigheid geen luxe is maar een kwestie van overleven. En als je erover nadenkt, lijkt het alsof iedere slang, iedere kronkelende beweging je toefluistert: Wegwezen!