Het is weer zover. De lucht begint weer langzaamaan te ruiken naar glühwein en oliebollen, en ergens in Hilversum wordt stiekem al vooruitgekeken naar de laatste klanken van het jaar. Dan begint de jaarlijkse parade: de Top 2000. Je weet wel, die lijst der lijsten waar je, gewapend met nostalgie, melancholie en een beetje koppigheid, je stem op uitbrengt.

Ook dit jaar heb ik weer braaf, of wellicht rebellieus, mijn lijst ingevuld. En nee, ik heb niet gekozen voor de standaard top-10 acts. Die namen… Bohemian Rhapsody, Fix You, Hotel California, ze mogen van mij best hoog eindigen; het zijn heus wel klassiekers. Maar klassiekers ís precies het probleem: ze zijn afgezaagd geraakt, afgesleten door nostalgie en overexposure. Top-3-waardig? Voor mij niet meer.

Daarnaast Roller Coaster van Danny Vera. Dat is allang geen achtbaanrit meer; eerder een saai autoritje naar een dement familielid. Piano Man van Billy Joel? Ook uitgekauwd. En waarom heet dat nummer zoals het heet? Ik hoor alleen die aanwezige mondharmonica. Of Better Days van Dermot Kennedy: een aardig allegaartje, maar vorig jaar om sentimentele redenen omhoog gestemd. Dan heb je nog Stairway to Heaven van Led Zeppelin: volgens mij het nummer dat luisteraars als laatste kiezen om de lijst toch maar naar een rond getal af te ronden. Niemand levert namelijk een top 9 in.

Daarna heb je als hekkensluiters van de top 10 nog Avond van Boudewijn de Groot, Love of My Life van Queen en Black van Pearl Jam. Drie nummers die niemand normaal gesproken “even lekker” opzet, maar het bekt wel zo lekker wanneer je kunt zeggen dat je “excentriek en alternatief” op deze artiesten hebt gestemd. Hoewel ik moet toegeven dat voor mij alles van Eddie Vedder altijd prima klinkt.

Maar noem me passé als ik fluister dat ik dit jaar liever iets anders hoor. Iets dat niet luid, overweldigend of vol franje is, maar klein. Intiem. Een nummer waar niet iedereen op zit te wachten, maar dat in stilte blijft hangen, zacht als as. Eerlijk is eerlijk: de Top 2000 is de Top 2000 niet per se omdat hij de beste is, maar omdat hij de meest geliefde is. En aan liefde mankeert niets, maar ik geloof stiekem dat er schoonheid zit in kiezen waar anderen aan voorbij luisteren.

Na de Top 2000 begint het nieuwe jaar stil. Een lege radio, misschien sneeuw op daken, lampjes die doven. En misschien, heel misschien, klinkt dan in mijn hoofd nog dat ene nummer dat ik koos, terwijl de rest alweer vergeten is – tot december 2026.