Wat is de zin van het leven op onze planeet? Dit is een diepe en moeilijke vraag, waar al jarenlang heel veel mensen over nadenken. Er is niet één eenvoudig of een definitief antwoord op deze vraag, want het hangt af van je persoonlijke overtuigingen, waarden, ervaringen en doelen.
Sommige mensen geloven dat de zin van ons bestaan op Aarde te maken heeft met een hogere macht, een goddelijk plan of een kosmisch doel. Anderen denken dat de zin van ons leven voortkomt uit onze eigen keuzes, acties, relaties en creativiteit. Weer anderen vinden dat de zin van ons leven een mysterie is, een grap of een illusie.
Wat denkt u? Wat geeft u zin en voldoening in het leven? Wat maakt u gelukkig, dankbaar, nieuwsgierig of hoopvol? Wat zijn de passies, uw dromen, uw talenten of idealen? Hoe draagt u bij aan de wereld, aan de mensen om u heen, en aan uzelf? Hoe gaat u om met de uitdagingen, de tegenslagen en pijn of de twijfels die u tegenkomt in uw leven?
Misschien kunnen we proberen om deze vragen voor onszelf te beantwoorden, of om erover te praten met iemand die we vertrouwen. Misschien kunnen we ook inspiratie halen uit de verhalen, de gedachten of de wijsheid van anderen die zich ook hebben afgevraagd wat de zin van ons bestaan hier op Aarde is.
Ik hoop dat u iets zinvols kunt vinden in uw leven, en dat u kunt genieten van uw tijd op deze prachtige planeet.
Ik was laatst ‘s-nachts, rond half drie in bed, toen ik in Amsterdam was. Ik wandelde er langs de grachten en genoot van de omgeving. Ik hou van Amsterdam. Het is een stad vol verhalen.
Ik liep langs een boekwinkel, en zag er een poster tegen het raam hangen. Er stond in sierletters: ‘Simon Carmiggelt signeert zijn nieuwe boek: Vandaag van 15:00 tot 16:00 uur.’ Ik was zeer aangenaam verrast. Simon Carmiggelt is een van mijn favoriete schrijvers. Ik lees zijn columns graag. Hij heeft een scherpe blik en droge humor. Hij kan van de kleinste dingen een groot verhaal maken. Hij is een meester in het schrijven van stukjes. Ik besloot naar binnen te gaan. Ik wilde zijn nieuwe boek kopen, en misschien kon hij deze signeren. Ik was benieuwd naar zijn nieuwe avonturen.
Ik kwam in de winkel, en zag een lange rij staan. De mensen hadden allemaal een boek in hun handen en wachtten geduldig op hun beurt. Aan het einde van de rij zag ik een tafel, met een stapel boeken erop en daarachter zat een man. Het was Simon Carmiggelt.
Hij zag er ouder uit dan ik had verwacht. Hij had rimpels in zijn gezicht, en grijze haren. Maar hij had nog steeds die twinkeling in zijn ogen, en die glimlach om zijn mond. Hij leek te genieten van de aandacht. Hij praatte met de mensen, hij maakte grapjes, hij schreef iets in hun boeken. Hij was vriendelijk en charmant. Ik sloot me aan bij de rij en pakte een boek van de stapel. Ik bladerde er doorheen.
Het zag er goed uit. Het had mooie illustraties, en leuke titels. Ik las een paar regels. Het was typisch Carmiggelt. Het was geestig en scherp. Ik kwam dichter bij de tafel. Ik voelde me zenuwachtig. Ik wist niet wat ik tegen hem moest zeggen. Ik bewonder de man. Hij is een voorbeeld voor mij. Ik wilde ook stukjes als hij kon schrijven. Uiteindelijk stond ik bij het tafeltje. Ik legde het boek op de tafel. Ik keek hem aan. Hij keek mij aan. Hij glimlachte en hij zei: ‘Goedendag meneer. Wat is uw naam?’ Ik zei: ‘Mijn naam is Dray Bosma.’ Hij zei: ‘Aangenaam, Dray. Wat doet u voor de kost?’ Ik zei: ‘Ik doe creditmanagement.’ Waarop hij zei: ‘Dat is interessant. En wat doet u voor uw plezier?’ Ik antwoordde: ‘Ik schrijf stukjes.’ ‘Stukjes? Wat voor stukjes?’ Vroeg hij. Ik zei: ‘Gewoon, stukjes. Over van alles en nog wat. Over wat ik zie, wat ik hoor, wat ik denk. Over het leven.’ ‘Het leven,’ zei hij. ‘Dat is een mooi onderwerp. En waar schrijft u die stukjes?’ Ik zei: ‘Op mijn weblog.’ ‘Uw weblog? Wat is dat?’ ‘Dat is een soort online dagboek. Ik publiceer mijn stukjes op het internet. Dan kunnen andere mensen ze lezen, en reageren.’ ‘Dat klinkt leuk. En hoe heet uw weblog?’ ‘Mijn weblog heet Dray Bosma.’ ‘Dat is origineel,’ en hij glimlachte. ‘En hoeveel lezers heeft u?’ ‘Niet zo veel. Een handvol, misschien. Het is niet enorm populair.’ ‘Dat geeft ook niet. Het gaat om het plezier. Het plezier van het schrijven. Het plezier van het vertellen. Het plezier van het delen. Dat is het belangrijkste. Dat is waarom ik stukjes schrijf. Omdat ik het leuk vind. Omdat ik het niet kan laten.’
Hij pakte het boek. Hij sloeg het open. Hij schreef iets op de eerste pagina en gaf het boek terug. Hij zei: ‘Hier, voor u. Een cadeautje. Van Kronkel, voor Dray. Ik hoop dat u ervan geniet. En ik hoop dat u doorgaat met schrijven.’ Ik nam het boek aan en ik bedankte hem. Ik was licht emotioneel, maar blij. Ik had een ontmoeting gehad met een van mijn idolen, en ik had een verhaal te schrijven.
Van de week was ik voor controle bij de tandarts en hier bij werd meteen wat hardnekkig vuil door de mondhygiëniste weggebikt. Ik heb geen angst voor, of een hekel aan de tandarts, maar dat gepeuter met scherpe haken tussen tanden, kiezen en in mijn tandvlees, ervaar ik niet als prettig. Ik ga liever uiteten.
Na een kort half uurtje was Roos, de nieuwe mondhygiëniste, klaar met haar eerste klus van de dag. Ze was tevreden met de hygiënische toestand van mijn gebit. Wel moet ik beter aan de binnenkant van mijn gebit poetsen. Vreemd. Dat doe ik volgens mij al jaren, want mijn elektrische tandenborstel heeft een tijdklokje waarmee ik in twee minuten alle mondhoeken schoonborstel.
Toch was Roos, mijn mondhygiëniste, niet helemaal zeker over iets, waarvan ze van mening was dat hier een meer ervaren tandarts zijn oordeel mocht geven. De ruimte achter mijn verstandskiezen is volgens haar niet gebruikelijk. De ‘echte’ tandarts wist het mysterie op te lossen met de opmerking dat naarmate je ouder wordt, ook het kaakbot last heeft van slijtage. Hierdoor ontstaat er meer ruimte bij de verstandskiezen. De geest is buitengewoon in ontkenning, maar het lichaam herinnert me te vaak aan het feit dat ik de middelbare leeftijd steeds meer achter me laat.
Sneeuw is een bijzonder fenomeen dat veel mensen fascineert, zeggen ze online. Mij fascineert het niet zozeer. Ik roep al jaren dat het woord ‘Nee’ niet voor niets in het woord sneeuw voorkomt. Als kind dacht ik daar anders over, maar toen waren mijn botten natuurlijk sterker dan nu.
Volgens de sneeuwgeschiedenis van Nederland zijn er in het verleden flinke sneeuwstormen en sneeuwrijke winters geweest. Zo lag er in de winter van 1962-1963 gemiddeld 71 dagen een sneeuwdek in het land, en viel er in begin 1979 op sommige plaatsen meer dan een meter sneeuw. Ook in 1987 en 2005 waren er opvallende sneeuwsituaties, met name op de Waddeneilanden.
Tegenwoordig is sneeuw een stuk zeldzamer geworden in Nederland. Door verandering van het klimaat (don’t deny this) valt de eerste sneeuwvlok steeds later in het seizoen, en is het aantal sneeuwdagen gehalveerd. Bovendien blijft de sneeuw vaak niet lang liggen, omdat de temperatuur tegenwoordig snel weer boven nul komt.
Toch kan het nog steeds sneeuwen in Nederland, vooral als er een koude noordwestelijke stroming is die winterse buien aanvoert vanaf de Noordzee. Zo viel eergisteren, op 16 januari 2024 sneeuw in het grootste deel van het land, en genoten veel mensen (not me!) van het winterse landschap. Ook voor de komende dagen zijn er sneeuwkansen, vooral in het zuiden en zuidoosten van het land. Ik zie er nu al tegenop.
Last weekend I saw the HBO documentary Navalny (2022), which shows how Russian opposition leader Alexei Navalny risks his life to fight against the corruption and dictatorship of President Vladimir Putin. The documentary, directed by Daniel Roher, follows Navalny from his poisoning with a nerve gas (novichok) in August 2020 to his arrest in January 2021.
The documentary shows how Navalny, after waking from his coma, is determined to return to Russia and continue his political activities, despite the threat from the secret services and the Russian regime. The documentary also shows how Navalny works with journalist Christo Grozev and researcher Maria Pevchikh to reveal the details of the assassination attempt, which is done clearly and successfully, demonstrating Putin’s involvement.
The documentary is not only a portrait of a courageous and charismatic leader, but also an indictment of violations of human rights and democracy in Russia. The documentary shows the support Navalny receives from his wife Yulia, his children Dasha and Zakhar, and his supporters Leonid Volkov and Lyubov Sobol.
It also shows the mass protests that broke out after his arrest, with thousands of people taking to the streets to demand his release. If you get a chance to see the documentary, I highly recommend that you do so. It also showed me what a pathetic, but unfortunately also a powerful organization the Kremlin is, and I truly believe that the Russian people deserve better.
Al een paar maanden loop ik op werkdagen in het donker naar mijn werk. Het is wintertijd en hiermee nog steeds donker wanneer ik op het werk aankom. Er komt verandering in; de laatste dagen valt me op dat het donker plaatsmaakt voor schemering. Driewerf hoera.
Al een paar maanden loop ik langs een hotel, vlakbij het werk, waar ik dan inkijk heb in het restaurant van het hotel. Vitrages houden bij daglicht inkijk tegen, maar deze periode niet. De mensen die op doorreis zijn, of op werkbezoek bij een bedrijf in de buurt genieten dan eenzaam aan een vierkant tafeltje van hun ontbijt.
Het eenzame gevoel dat ik hierbij krijg, knijpt enorm in mijn hart, waarbij ik word teruggebracht naar de tweede helft van de jaren negentig van de vorige eeuw. Ik woonde toen in Den Helder en moest voor mijn werk twee weken in opleiding in Drachten (Fryslân).
Deze periode is voor mij een herinnering van extreme eenzaamheid. Ik voelde er mij niet in mijn element, ondanks de lief bedoelde pogingen van mijn collega’s die daar woonden, om het leuk voor mij te maken. Sommige hits uit die periode, die ik nu af en toe op de radio hoor brengen me naar deze periode van mijn leven. Gelukkig voor heel even.
Het aanzien van de mensen aan het onbijttafeltje in de vroege ochtend in Amsterdam doet me die periode heel even herbeleven en zorgt ervoor dat ik nu iets sneller naar mijn werk doorloop. Gelukkig is het vanaf daar snel de straat oversteken, een bochtje om en dan is het hotel uit het zicht, en de herinnering verdwenen.
Momenteel ben ik mijn oude blogs van bijna 20 jaar geleden aan het checken omzelangzaamaan naar deze site te exporteren. Jarenlang vond ik ze te simpel om ze te delen, maar het is/was toch een onderdeel van mijn bestaan op deze wereld (zo was ik gewoon), en dat waar je je niet voor hoeft te schamen, moet je ook niet verbergen.
In de eerste jaren op mijn weblog deelde ik van alles wat ik interessant vond, of wat me bezig hield. Waarom zal ik dat niet weer oppakken? Onderstaand bericht van nu.nl vind ik te bijzonder om volgende week alweer te vergeten, vandaar dat ik met een (glim)lach ook hier een publicatie over een -voor mij, zeer bijzondere ontdekking via hier met U deel.
‘’In het Amazonegebied in het oosten van Ecuador hebben onderzoekers een 2.500 jaar oude stad gevonden. De verloren stad was helemaal overgroeid met struikgewas en is ouder dan elke eerdere opgraving in het gebied.
De stad bestaat uit vele huizen en verblijven die met elkaar waren verbonden door een verbazingwekkend netwerk van wegen en kanalen. De huizen zijn gebouwd door het uithakken van bergen. Ook werden er enkele gebouwen gevonden voor religieuze doeleinden.
Het wegennetwerk is volgens de onderzoekers ‘zeer geavanceerd’, schrijft de BBC. Het strekt zich uit over een grote afstand en alles is met elkaar verbonden. En er zijn rechte hoeken, wat erg indrukwekkend is voor die tijd. Ze leggen uit dat het veel moelijker is om rechte wegen aan te leggen in plaats van een weg die zich aan het landschap aanpast.
Ook zijn er sloten gevonden die de stad konden afsluiten. Dat wijst erop dat er buiten de stad bedreigingen waren. Verder werden potten, pannen en haarden gevonden.
Het gebied ligt naast een vulkaan die zorgde voor vruchtbare grond. De mensen deden veel aan landbouw en aten veel mais en zoete aardappel. Waarschijnlijk dronken ze chicha, een soort zoet bier.
Volgens archeologen hebben er zo’n duizend jaar lang mensen gewoond. Het is moeilijk om te bepalen hoeveel mensen er woonden. Maar onderzoekers zeggen dat het gaat om 10.000 tot mogelijk 100.000 mensen. Mogelijk is de samenleving vernietigd door een vulkaanuitbarsting.
Archeologen deden opgravingen én ze onderzochten het gebied van 300 vierkante kilometer met behulp van lasersensoren. Die sensoren werden in vliegtuigen geplaatst en konden overblijfselen van de stad onder de dichte planten en bomen identificeren.
De ontdekking verandert wat we weten over de geschiedenis van mensen die in het Amazonegebied wonen. Eerder werd gedacht dat mensen daar enkel nomadisch leefden of in kleine nederzettingen woonden.
‘Dit is ouder dan elke andere site die we kennen in het Amazonegebied’, zegt hoofdonderzoeker Stephen Rostain. De ontdekking verandert volgens hem de manier waarop we naar culturen in het gebied kijken. ‘Mensen leefden in veel complexere samenlevingen dan gedacht.’’
In de diepten van de Egeïsche Zee, omgeven door mythen en mysterie, ligt het betoverende eiland Santorini. Het Grieks eiland dat we vorig jaar hebben mogen bezoeken. Dit idyllische eiland heeft lang de verbeelding van reizigers en archeologen gevangen. Maar wat als ik je vertel dat Santorini mogelijk de legendarische stad Atlantis herbergt?
Volgens de grote filosoof en schrijver Plato was Atlantis ooit een machtige stadstaat, bevolkt door trots en arrogantie. De goden, verontwaardigd door hun hoogmoed, straften de Atlantiërs door de stad onder de golven van de Egeïsche Zee te laten verdwijnen. Maar waar lag Atlantis precies?
Nieuwe bevindingen wijzen naar Santorini als de mogelijke locatie van deze verloren stad. In 1650 v.Chr. werd het eiland, oorspronkelijk bekend als Stronghili, getroffen door een verwoestende vulkaanuitbarsting. De stad, begraven onder 200 voet as, was een bloeiend onderdeel van de Minoïsche beschaving. Archeologen hebben prachtige kunstvoorwerpen ontdekt in het gebied dat nu bekend staat als Akrotiri op Santorini.
Deze vulkanische uitbarsting heeft een schat aan oude geschiedenis bewaard. Exquise aardewerk, schelpen en andere objecten zijn opgegraven, elk wijzend op een geavanceerde en welvarende beschaving. De cultuur van Santorini bloeide 3000 jaar geleden, lang voordat de vulkaan zijn inwoners genadeloos vernietigde. Het eiland, met zijn verloren stad, blijft een raadsel dat ons fascineert en intrigeert.
Dus terwijl we langs de kliffen van Santorini wandelden, bedacht ik dat we wellicht over de overblijfselen van Atlantis liepen. Een stad die ooit de zeeën trotseerde, nu begraven onder de golven, maar nog steeds levend in verbeelding.
Thuis zit ik met een man met longontsteking en vernauwing van de luchtwegen en hierdoor te lage zuurstofopname. Zelf heb ik alleen wat last van een aanhoudende hoest, daar hoef ik geen medicijnen voor te slikken en ik hoef niet, in tegenstelling tot de ander thuis, met een puffertje weer op adem zien te komen.
Ik ben zelf al maanden herstellende van een aanhoudende verkoudheid. Ik hoest en proest en af en toe moet ik bij een ongeplande kriebel in de neus iets te enthousiast niezen, waarbij Spiderman jaloers zou kunnen zijn over welk slijmerig spul mijn hoofd verlaat. Ik zal verder niet uitweiden over het hoe en wat precies. You get the picture.
Zo langzaamaan zullen we wel weer herstellen. Daar ga ik wel vanuit. Inmiddels hebben we de aanhoudende regen van de afgelopen maanden ingewisseld voor strenge vorst, en wanneer ik de weervoorspellers mag geloven hoeft dit ook niet erg lang te duren. Ik ben wel toe aan het voorjaar, en die ander thuis, anders toch ook wel.
As a child, I wasn’t really afraid of the dark, but I was always alert for the monsters under my bed, and attentive for the creeps in the closet. I always heard a thump somewhere and if I let myself go, I could actually see them. Fantasy and I were a strong team: the best of friends.
My parents thought otherwise. I should just close my eyes and go to sleep. That’s not always easy when Fantasy whispers in your ear: ‘Do you also hear that strange grinding sound under the bed?’ Fantasy and I were inseparable for years. But when I think about it, I wonder: Is it really a friend who makes you afraid? I don’t think so. As I got older, Fantasy became easier to deal with. Just like the anxious moments in your life. Horror movies aren’t scary anymore. Monsters under the bed have been replaced by stacks of magazines, and the real creeps are in reality soaps, these days.
Sometimes Fantasy still tries to scare me. When I go to bed after watching a anxious thriller, I hear a whisper in my ear: ‘Suppose there is a murderer behind the door..’ But I don’t listen to it anymore. I just turn on the light. Only when I am in the water Fantasy sometimes succeeds. Because there is still some fear in me. While swimming I am whispered to that a bloodthirsty shark definitely could be swimming around here. Then Fantasy has got me. I give in. Just like before.
In the 1970s, I thought it was absolutely fantastic when the circus came to town, in the field on the corner of Walvisvaardersweg and Torplaan in Den Helder during summer. The field consisted of a few clumps of grass and some dried mud puddles, where the clouds of dust obscured your view when you were playing with friends, Later the field turned out to be worth some money, it is filled with apartments where a cousin now owns a house. But before that it was always a pleasant moment when a large colorful circus tent was set up.
Clowns, jugglers and acrobats in tight suits and the exotic animals had an enormous appeal to me. As a child, I could lie in bed for hours fantasizing about running away from home and travel with the circus. It remained only the thought of leaving home for the uncertain life of a circus artist. The grass is not always greener on the other side. It’s a good thing I didn’t run away from home and travel different countries in a caravan with my new circus family. The world of a circus is one where I could not have been happy, I guess. Not that this life is too bad,. My home should be on a solid foundation and not on wheels. In addition, the circus has not been what it was for years. The circus of the past is now a relic of the past, when your own hometown was the world and people didn’t know any better.
The exotic animals of the past are now endangered, and a bunch of monkeys dancing on and between the humps of a camel is no longer special today. The internet has already shown us everything. In addition, exotic animals have not been allowed to perform in the ring of a large circus tent for years. Or elsewhere in the Netherlands. Good riddance. Animals are not here to entertain us. Let the acrobat and magicians show the tricks to the audience in person. By the way, I have no doubt that the animals were well cared for at the time, in the last century (as far as people knew), but nowadays we know better and I believe that an animal should live and not just exist. Certainly not in an environment of a limited number of square meters, like they do in a zoo. But that’s another story.
Met de aanhoudende regen van de afgelopen weken is het bijna normaal dat ik blijf kwakkelen met mijn gezondheid. Juist wanneer ik denk dat het gesnotter en gehoest over is, begint het weer opnieuw. Groundhog Day, maar dan met het gebrek aan mijn gezondheid. Zie dat patroon maar eens te doorbreken wanneer er wederom een stortbui over je heen trekt.
Met dit aanhoudende natte weer blijven de enorme regenplassen aanwezig en breiden deze zich meer uit waardoor een regulier regenplasje de omvang van een stadsvijver krijgt. Op het fietspad naar mijn huis is bijna geen droog wegdek meer te vinden. Er zijn plekken op het Spoorbaanpad in Almere waar je bijna enkeldiep door het hemelwater moet waden.
Iedere keer wanneer mijn sokken het in de regenplassen net niet drooghouden, denk ik maar aan het moment dat we de aankomende zomer, na een aanhoudende droogte van een paar weken, weer verlangen naar wat regenval. Zo blijft er altijd wel iets te klagen. Dat is het voordeel -of nadeel, van de verandering van de seizoenen.
Nadat ik na mijn laatste hardlooprondje van 2023 bij thuiskomst de deur achter me dichttrok, stapte ik zoals altijd uit mijn hardloopschoenen en deed de dingen die ik altijd doe; mijn airpods terug in het oplaadcaseje steken, de hardlooppet op de trap (straks meteen in de was doen) gooien, en, niet geheel onbelangrijk; koffiezetten. Ook check ik altijd even mijn hardloopapp.
Het is een soort ritueeltje dat ik altijd na het hardlopen uitvoer, zonder er bij na te denken. Onderzoek heeft al eens eerder aangetoond dat de hersenen van de mens liever lui dan moe zijn, dus veel van onze dagelijkse dingen worden via de automatische piloot gedaan. Oké, lang verhaal, kort; nadat ik al naar boven was gelopen, en weer terug, want dat gebeurt wanneer je je hersenen niet volledig gebruikt en de dingen vergeet, zag ik opmerkelijke rood/bruine vlekken op de traptreden.
Eerst dacht ik dat iemand in stroganoffsaus had gestaan en dit vervolgens stapvoets door het huis had verspreid, maar ik kon me niet herinneren dat de avond ervoor saus was geknoeid. In de keuken zag ik ook geen oorzaak, behalve meer bloederige vlekken. Dat was het moment dat ik naar mijn eigen voeten keek, en wist dat ik de veroorzaker bleek te zijn. Geen stroganoffsaus, maar gewoon bloed.
Een teennageltje was de aanstichter. Deze was tijdens het hardlopen in de zijkant van een andere teen gedrukt, met als resultaat een bebloede voet en sok. Het laatste stempelde steeds een bloedafdruk over de vloer. Doordat ik geen pijn aan mijn voet had, was het even zoeken. Een nagelschaartje heeft de oorzaak van het bloeden beëindigd en hierna waren de bloedvlekken ook snel verwijderd.
Klik afbeelding voor ‘titel-song’ van Jimmy Clifton.
Vandaag, nieuwjaarsdag is een dag vol kansen, maar ook clichés. Het is een dag om terug te kijken op het afgelopen jaar, om te reflecteren op wat goed ging en wat beter kon. Het is ook een dag om vooruit te kijken naar het nieuwe jaar, om plannen te maken, doelen te stellen en dromen na te jagen.
Maar zoals al gemeld, nieuwjaarsdag is tevens een dag van clichés. Het is een dag waarop veel mensen dezelfde goede voornemens maken, zoals afvallen, stoppen met roken, meer sporten, minder stressen, meer lezen, meer reizen, etcetera. Het is een dag waarop veel mensen dezelfde rituelen volgen; vuurwerk afsteken, champagne drinken, oliebollen eten en een nieuwjaarsduik nemen.
Het is een dag waarop veel mensen dezelfde kernspreuken uitroepen, zoals ‘gelukkig nieuwjaar’ en ‘de beste wensen’, ‘op een gezond en succesvol jaar’. Allemaal geweldig, maar kom vandaag niet met de uitspraak ‘nieuw jaar, nieuwe ik’. Het is elke dag de dag om jezelf te zijn, om je eigen keuzes te maken en om je eigen pad te volgen. Het is vandaag een dag om te beseffen dat elke dag een nieuwe kans is, en dat je niet hoeft te wachten tot 1 januari om te veranderen, te groeien of te genieten.
The first time I was aware of New Year’s Eve it must have been 1970. That was in the Cornelis Riekelsstraat – where I was also born – in Den Helder. I remember that on that New Year’s Eve I had to go to bed first to get some sleep. I was too young to stay up all night. It must have been 1970, because I had just turned four years old that month. I wouldn’t have been any younger and if I was older, I would really have been able to remember more.
I remember that the family from Friesland was also visiting, but whether it was Aunt Klaske with Uncle Simon from Sneek or Aunt Jo with Uncle Hampie from Heerenveen, I’m not sure. But now that I think of it, it may well have been that the neighbors of number 20, Maarten and Nettie, were visiting and if this was the case, obviously Auntie Bets and Uncle Gijs from nearby would be present. These two were not really related, but we were allowed to address them as relatives.
Around half past twelve I must have been woken up by my mother or my older sisters to celebrate New Year’s Eve. I don’t know if it was because I was excited or if I had a huge urge to defecateat, but in the bathroom a turd the size of a croquette escaped from my buttocks and rolled onto the bathroom floor. My sisters screamed in horror, where my father, probably influenced by some beverages, came running up the stairs, slightly intoxicated, but very amused, to witness my turd-trick. ‘Dray croquette!’, my father shouted, laughing.
I can’t remember anything else about this evening, but I had to hear my new nickname -enthusiastically proclaimed by my father, for many years.
Dray Bosma 