Er waaide een flinke voorjaarsstorm toen ik, in de aanhoudende tegenwind, op mijn fiets onderweg naar mijn afspraak was. Een beetje chagrijnig trapte ik stevig de pedalen in om nog een beetje op tijd te kunnen zijn. Onderweg haalde ik met gemak een paar andere fietsers in. Een mevrouw wier derrière haar fietszadel als een Hans Kolk-act wist laten te verdwijnen stapte uiteindelijk af, en tadah! Daar was haar fietszadel weer. De stevige tegenwind had het bijna van de vrouw gewonnen, maar de omvang van de vrouw won het qua stevigheid van de wind.
Ik fietste op een viaduct twee meisjes voorbij. Ik denk dat ze nog in de brugklas zaten en ze slingerden over het fietspad van rechts naar links, en weer naar rechts. Het meisje met halflang blond haar, wat alle kanten op om haar hoofd waaide, schreeuwde luid: ‘Godverdomme!’ Het werd niet alleen uit frustratie geroepen, maar meer ter kennisgeving aan haar vriendin. Ze was duidelijk niet blij met deze enorme tegenwind. Haar vriendin met het korte donkere haar onder een zwarte beanie verstopt, lachte het uit en stapte van haar fiets af om deze vervolgens uit haar handen te laten vallen. Het vloekende meisje met het door-de-war-kapsel volgde het voorbeeld en smeet ook haar fiets op de grond. Daar zaten ze beiden: lachend en op hun hurken in de voorjaarsstorm tussen hun fietsen op het fietspad. Tieners. Ze zien overal de lol van in.
In het stadspark aangekomen had ik minder last van tegenwind, door beschutting van de bomen. Meer hier en daar ontweek ik de afgewaaide boomtakken die op het fietspad lagen en even dacht ik dat ik er alert op mocht zijn dat er geen grote takken op mijn hoofd konden waaien. Voor je het weet lig je daar door een boomtak knock-outgeslagen op het fietspad. Zwaar bebloed buitenwesten, naast je fiets en je jaszakken leeggeroofd door onaardige stadsgenoten. Er zijn tenslotte genoeg onaardige mensen hier in Nederland. Zelfs zonder op mijn hoofd getikt te zijn, kan ik al aardig in mijn hoofd beginnen te malen en raak ik af en toe op dreef. Gelukkig kon ik deze middag normaal doorfietsen, zonder gewond of geraakt te worden door takken en ander groenafval.
Uiteindelijk ben ik zonder verdere kleerscheuren op mijn afspraak aangekomen. Het leuke daaraan was toch wel de wetenschap van de terugweg naar huis. Deze was in de tegengestelde richting van de heenweg en daarom als vanzelfsprekend zonder tegenwind. Ik genoot al van het idee dat de stevige wind niet zou gaan liggen en dat ik daarom als een ware renkoekoek over de weg naar huis zou vliegen.
DRAY BOSMA 