Categorie: Dray Bosma

A Night to Remember

On door DrayinDray Bosma2 reacties

The first time I was aware of New Year’s Eve it must have been 1970. That was in the Cornelis Riekelsstraat – where I was also born – in Den Helder. I remember that on that New Year’s Eve I had to go to bed first to get some sleep. I was too young to stay up all night. It must have been 1970, because I had just turned four years old that month. I wouldn’t have been any younger and if I was older, I would really have been able to remember more.

I remember that the family from Friesland was also visiting, but whether it was Aunt Klaske with Uncle Simon from Sneek or Aunt Jo with Uncle Hampie from Heerenveen, I’m not sure. But now that I think of it, it may well have been that the neighbors of number 20, Maarten and Nettie, were visiting and if this was the case, obviously Auntie Bets and Uncle Gijs from nearby would be present. These two were not really related, but we were allowed to address them as relatives.

Around half past twelve I must have been woken up by my mother or my older sisters to celebrate New Year’s Eve. I don’t know if it was because I was excited or if I had a huge urge to defecateat, but in the bathroom a turd the size of a croquette escaped from my buttocks and rolled onto the bathroom floor. My sisters screamed in horror, where my father, probably influenced by some beverages, came running up the stairs, slightly intoxicated, but very amused, to witness my turd-trick. ‘Dray croquette!’, my father shouted, laughing.

I can’t remember anything else about this evening, but I had to hear my new nickname -enthusiastically proclaimed by my father, for many years.

Ouija Board

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

New Year’s Eve is the evening of champagne, fireworks and new year’s resolutions. It is also the evening of parties, games, and fun. But be careful, because there is one game you shouldn’t play: a Ouija board.

A Ouija board is a board game with which you can supposedly communicate with the spirit world. You place your fingers on a movable board, ask a question, and wait for the board to slide to an answer. Sounds fun, right? Wrong. It’s dangerous, stupid, and especially unwise on New Year’s Eve. Why? For starters, because you can ruin your own future. You may think you can get a glimpse of what the new year will bring, but you could turn your fate into a nightmare. You may encounter false predictions, bad advice, or even curses. You can lose your chances for happiness, love, or success. Not really something to look forward to.

By using a Ouija board, you could cut yourself off from the people who care about you. You may worry about the voices in your head, instead of the voices around you. You forget to laugh, talk, and toast. You become a boring and gloomy guest, whom no one wants to invite. New Year’s Eve is the evening of cheerfulness, hope, and optimism. It is the evening to welcome the new year. It is the evening to enjoy the moment and dream of the future. Not the evening for horror, worry and doom-mongering. So do yourself and your loved ones a favor and leave that Ouija board. There are plenty of other fun and exciting things to do on New Year’s Eve, such as karaoke, bingo, or twister. And if you really want to know what the new year will bring, do it in a more positive way, such as a fortune cookie or a horoscope. Don’t use a Ouija board when you believe in the supernatural. That’s asking for trouble. Trust me, you don’t want a demon in your life for the new year.
‘Inspired’ by a horror flick I saw a few days ago.

Don’t Fool Yourself

On door DrayinDray Bosma2 reacties

Het is weer die tijd van het jaar. De tijd dat we ons schamen voor onze kerstkilo’s en het voornemen om deze zo snel mogelijk kwijt te raken. De tijd dat we ons laten verleiden door allerlei wondermiddeltjes, crashdiëten en fitnessapparaten. De tijd dat we onszelf martelen met honger, dorst en spierpijn. Maar waarom doen we dat eigenlijk? Heeft het wel zin om kilo’s af te vallen, zo vlak na de kerst? Het antwoord is simpel; nee. Afvallen na de kerst heeft geen zin. Sterker nog, het is nutteloos, zinloos en onzinnig. Hier zijn de redenen waarom:

Ten eerste, je bent niet echt aangekomen. Je denkt misschien dat je kilo’s zwaarder bent geworden door al dat lekkere eten en drinken, maar dat is niet zo. Het meeste wat je ziet op de weegschaal, is vocht, niet vet. Je lichaam houdt meer water vast door het zout, het suiker en het alcohol dat je hebt genuttigd. Zodra je weer normaal gaat eten en drinken, verdwijnt dat vocht vanzelf.

Ten tweede, je gaat het toch weer aankomen. Je kunt wel proberen om jezelf uit te hongeren of te overbelasten, maar dat houd je niet lang vol. Je lichaam gaat in de spaarstand en verlaagt je metabolisme. Je verbrandt minder calorieën en slaat meer op. Zodra je weer een beetje geniet van het leven, schiet je gewicht weer omhoog. Het bekende jojo-effect.

Ten derde, je maakt jezelf ongelukkig. Door jezelf te dwingen om dingen te eten die je niet lekker vindt, of te doen die je niet leuk vindt, maak je jezelf alleen maar miserabel. Je voelt je gefrustreerd, depressief en ontevreden. Je hebt minder energie, minder plezier en minder zelfvertrouwen. Je straalt niet, je kwijnt weg.

Dus, wat kun je beter doen dan afvallen na de kerst? Gewoon genieten van het leven, van jezelf en van je lichaam. Je bent mooi zoals je bent, met of zonder kerstkilo’s. Je hoeft je niet te schamen, je schuldig te voelen of te straffen. Je mag trots zijn, blij zijn en jezelf verwennen. Je verdient het om gelukkig te zijn. Nu, en in het nieuwe jaar.

Life Goes On

On door DrayinDray Bosma2 reacties

De vraag; bestaat er leven na de dood? houdt de mensheid al eeuwenlang bezig. Sommige mensen geloven in een hiernamaals, waar de ziel van een overledene heen gaat. Anderen denken dat de dood het einde is van alles. Maar als aanhanger van de wetenschap, vraag ik af; wat zegt de wetenschap hierover?

Er blijkt geen eenduidig wetenschappelijk antwoord op deze vraag. Er is geen sluitend bewijs dat er een hiernamaals bestaat, maar ook geen bewijs dat het niet bestaat. Er zijn wel verschillende onderzoeken gedaan naar bijna-doodervaringen, waarbij mensen die klinisch dood waren geweest, vertelden dat ze een tunnel, een licht, een wezen of een andere realiteit hadden gezien. Sommige wetenschappers zien dit als een aanwijzing dat er iets is na de dood. Anderen verklaren het als een gevolg van zuurstofgebrek, medicatie of hallucinaties in de hersenen.

Ook zijn er sommige wetenschappers die proberen om het bestaan van de ziel te bewijzen met behulp van de kwantumfysica. Zij stellen dat de ziel een vorm van energie is die niet verloren kan gaan, volgens de wet van behoud van energie. De ziel zou dus na de dood van het lichaam blijven bestaan en mogelijk naar een andere dimensie gaan. Het is dus niet mogelijk om met zekerheid te zeggen of er een hiernamaals bestaat of niet. Het is een kwestie van geloof, hoop en speculatie. Misschien zullen we het ooit weten, of misschien ook niet.

Boxing Day

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

It was a cold winter evening in the year 1693. Dom Pérignon, a monk and winemaker, was bottling his white wine in the cellar of Hautvillers Abbey. He had developed a special method for maturing wine on the lees, the yeast cells that remained at the bottom of the barrel after fermentation. In this way he hoped to give the wine more flavor and complexity.

But when he opened one of the bottles, he was shocked by the sound he heard. It sounded like a cannon shot! He watched as the cork flew out of the bottle and a stream of frothy wine shot into the air. He smelled the bottle and tasted the wine carefully. To his surprise, he found that the wine had become sparkling and effervescent. He accidentally made the first champagne!

He ran to the other monks to share his discovery. They were all amazed and delighted with the new drink. Dom Pérignon and his fellow monks decided to serve champagne on Boxing Day, as a symbol of joy and gratitude. They invited the poor and the sick to celebrate with them. They handed out bread, cheese, fruit and of course champagne. They toasted life, love and the Lord.

This is how the tradition of drinking champagne on Boxing Day came into being. A tradition that lives on to this day. A tradition that reminds us of the wonders of nature and the goodness of man.

The Night Before Christmas

On door DrayinDray Bosma2 reacties

It was the night before Christmas and a group of friends were cozying up by the fireplace in a mountain hut in a snow covered Norway. They had enjoyed a week of skiing, snowboarding and walking in the beautiful nature. They hadn’t seen each other in a long time, so they had a lot to catch up on. They laughed about old memories, made plans for the future and exchanged gifts.

Suddenly they heard a loud knock on the door. They looked at each other in surprise. Who could that be? They hadn’t seen anyone else around. They weren’t expecting any visitors either. They decided to open the door, maybe it was someone who needed help?

They opened the door and saw a man standing there with a large backpack and a red beanie. He had a beard and glasses and wore a thick winter coat. He looked at them with a wide grin.
“Hey guys! Long time no see!” he shouted.
The friends recognized him immediately. It was Erik, their old high school classmate. They hadn’t spoken to him in years. He had always been a bit of an outsider, but also the adventurer. He had traveled the world and done all kinds of exciting things.

“What are you doing here?” they asked in surprise.
“I just happen to be in the area. I am working on a documentary about Norwegian culture and nature. I saw your cabin and thought: let me say hello. Can I come in?” Erik asked.
The friends were a bit overwhelmed, but also curious. Of course they invited him in. He was their friend! They gave him a cup of hot chocolate and asked him about his stories.

Erik told them about everything he had experienced in recent years. He told them a lot of wise words about his many travels around the world. He seemed to have the right answer to all life’s questions. At one point, the chocolate milk was replaced by several bottles of wine, and everyone shared their own life lessons.

The next morning no one knew what time it had become that night. As in a Christmas miracle, no one had a hangover from the many bottles of wine that had been consumed. Only the television, still broadcasting the news without sound, and the empty bottles of wine gave evidence of a drunken night.

When Rachella looked at the television screen, she was shocked and looked for the remote control to turn up the volume. An image of Erik was shown on the screen. While looking for the remote control, she called everyone to the television. They could just hear that the presenter said that a man from the Netherlands had died yesterday afternoon while recording in the mountains of Norway. They looked at each other in disbelief.

Christmas Shopping

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

By now ‘Christmas rush’ is fact. The various obligations have been agreed upon for some time and they will be adjusted again where necessary. All the important things should have been taken care of. Where there are plenty of other moments in the year when you can get things quickly, you will now certainly have to wait in line at the cash register. Even when you’re in the store at an insanely early, or ridiculously late time. I wonder; are people really buying more and more online?

I’m not even speaking about the crazy situations in the supermarkets. Nowadays, to successfully get all the necessary groceries into your shopping cart, it seems like you’re taking part in an idiotic assignment from a strange television program; people who shamelessly pull items from the shelves, without any compassion for others. It’s the Christmas spirit of today.

Obviously, I will also have to buy some ‘important’ things at the supermarket at the last minute. Like those ingredients for a quiche that I don’t have at home. Or maybe I have to go out for that extra bottle of red wine, because someone shows up at the door uninvited, but always welcome. I guess this means that everyone has their own excuse to visit the supermarket at the last minute, just before Christmas.

Dear Santa

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Last Thursday things didn’t go as planned at work. In terms of daily work it went okay, but colleagues were asked to participate in a Christmas message to our customers and for social media. I heard it and let the opportunity pass by.

A younger colleague, a puppy compared to my age, thought it would be fun. He didn’t want to do it alone, and because sometimes I am a real softie, I offered to record a message on screen with him.

The organizing colleague immediately asked me if I wanted to walk along to the location of taping. Like a dumb fool, I followed along, and when this colleague told me they were looking for someone with a beard, I realized there was more going on than just recording a Christmas message.

Long story short; this year I am the Santa Claus of the office, and as I am almost as old as the ‘real’ Santa Claus, I don’t mind and am not that excited about it. In response to the several questions I received on Thursday; no, now is not the time for a career change.

Click image for Dear Santa.

Who Let the Dogs Out?

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Wanneer ik jaren geleden, en hiermee bedoel ik minimaal tien jaar geleden, net een beginnende hardloper was, stierf ik bijna een duizend doden wanneer ik in de stadsparken van Almere loslopende honden tegenkwam tijdens mijn hardlooprondjes. Ik ging er altijd maar vanuit dat de honden, wanneer ze me zagen hardlopen, meteen tegen me op zouden springen. Dat dit niet zomaar een verzinsel was, kwam door de eerdere ervaringen die ik heb mogen beleven.  

Tot het moment dat ik een artikel had gelezen over de eigen mind set; wanneer je de zaken anders benaderd dan dat je voorheen deed, kan het zijn dat het een totaal andere ervaring wordt. Het klinkt natuurlijk ‘zweverig’ en erg hulpbehoevend van de eigen geest, maar er zit wel een kern van waarheid in. Vanaf dat moment zag ik de loslopende honden als enthousiaste supporters. Ik moest het sowieso zien als dat ze me vrolijk begroetten.

Mijn probleem was hiermee niet verholpen, maar ik ervaarde het wel anders. Ik zag de honden niet langer als irritante beesten. Het is een ander verhaal over de hondeneigenaren. Hoe ik dit probleem ook benader, het wordt niet positief. Ik zal ook nooit vergeten dat ik een paar jaar geleden tijdens een hardlooprondje in het Wilgenbos, in Almere -tevens een favoriete uitlaatspot voor de hondenuitlaters, dat er een roedel honden enthousiast om me heen rende en een zogenaamd bezorgde eigenaresse op afstand riep: ‘Heeft hij je gebeten!?’

Ik rende nee-schuddend verder, maar dacht: Waarom die vraag? Wanneer je weet dat je hond anderen kan bijten, waarom laat je deze dan loslopen? Soms verlang ik ernaar dat ik in staat ben dat ik iets kan doen aan de mind set van anderen.

More, More, More

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Ik leer het nooit af. Ik heb weer een nieuwe verzamelhobby. Sinds enige tijd vind ik het leuk om pennen van het merk Parker te verzamelen.

Waar ik vroeger al tientalle Monopoly-spellen verzamelde (ik bezit ze nog allemaal) of later meerdere Ken-poppen in doos op zolder bewaarde (ik bezit ze nog voor vijftig procent), hield dit me niet tegen om weer eens later diverse flessen Whiskey te verzamelen (op een paar flessen na, allemaal genuttigd!). Ik weet niet van wie ik het heb; niet van mijn vader, noch van mijn moeder. Of van een ander familielid.

Ik laat ‘t voor het gemak maar even buiten beschouwing dat ik hiernaast ook nog wel vinylplaten (soundtracks) en diverse boeken verzamel. Of zoveel mogelijk van de James Bond- of StarTrek-franchise. Hoewel dit laatste al wat minder enthousiast gaat (volgens mijn gebruikelijke normen).

Terug naar de Parkerpen; vroeger was ik al liefhebber van dit pennenmerk, maar ik behoed me ervoor dat ik nu niet voor allerlei nieuwe, soorten pennen (vulpen, balpen, etc.) of in alle kleuren val, want wat moet je in godsnaam met drieënzeventig pennen wanneer je maar één hand hebt om mee te schrijven?

Scream & Shout

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Op de avond van mijn verjaardag zijn we traditiegetrouw uiteten geweest, en omdat ons favoriete Grieks restaurant sinds augustus jl. niet langer meer een realiteit is, zijn we dinsdagavond uitgeweken naar het plaatselijke sushirestaurant, iets verderop. Bij Saké hebben we wel vaker (lekker) gegeten, dus die ervaring bracht ons nogmaals naar die locatie.

Bij binnenkomst werden we geleid naar ons tafeltje voor twee, maar deze was in een hoekje van het restaurant naast een gezin waarvan de twee jonge kinderen wel erg luidruchtig waren. Meteen gaven we aan dat we een tafel iets verderop wensten en kregen een tafeltje aan de andere kant van het restaurant toegewezen. Voor anderen wellicht een nukkige reactie van ons, maar het is niet dat we aan het uiteten zijn bij de MacDonalds.

Dat onze wens voor een andere tafel niet geheel onterecht was bleek later wel, waarbij de kinderen in het hoekje wel heel erg aanwezig waren. Vanuit de andere hoek van het restaurant werden we getracteerd op een schel aanhoudende jankconcert. Ik mag natuurlijk niet vooroordelen (ik doe ‘t toch!), maar de vader van deze gillende kinderen zat zelf met een krap baseballpetje op zijn kruin in het restaurant. Wellicht dat hij zelf wèl dacht bij de MacDonalds of een andere vreetschuur te zitten.

Dit aanhoudende gehuil en gejammer van ‘Nee, dat wil ik niet!’ heeft zeker nog een uur geduurd, met af en toe een rustpauze van een paar minuten. Uiteindelijk had het jonge gezin de buikjes vol genoeg gegeten en verlieten -met weer net zo veel kabaal als aan hun tafel, het restaurant. Inmiddels waren we voorzichtig gewend aan het lawaai, maar met de serene rust die er nu heerste was het wel extra genieten.

Older

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

Ongelooflijk dat ik vandaag de leeftijd van zevenenvijftig heb behaald. In mijn hoofd loop ik achter op mijn leeftijd. Ik ken momenten dat ik me zeventien jaar voel (wanneer ik enthousiast ben) of me vierendertig jaar voel (wanneer ik zogenaamde toekomstplannen aan het plannen ben). Alleen mijn lichaam herinnert me er voldoende aan dat mijn lichaam niet achterloopt op mijn daadwerkelijke leeftijd, maar daar ben ik inmiddels ook wel aan gewend.

Verder maak ik me, net als de gemiddelde 55-plusser in Nederland, niet druk om ouderdom en voel ik me ook helemaal niet oud. Wanneer je me vraagt of ik gelukkiger was op mijn vijfentwintige, moet ik melden dat dit niet echt zo is. Ik denk dat ik net zo gelukkig ben als toen, misschien zelfs wel iets gelukkiger. Verder maak ik me ook niet meer zo druk om onnozele zaken.

Hoewel dat best een leugentje is, want ik betrap mezelf er nog vaak genoeg op dat ik me juist wel druk maak om zaken waar ik totaal geen invloed op heb. Dat weerleg ik met dat dit de aard van het beestje is (karaktertrek). Dat staat los van wederom een jaar ouder worden op 12 december.

Happy

On door DrayinDray Bosma1 reactie

Meneer Barend was geboren in december, maar hij had nooit een echte verjaardag gehad. Familie en vrienden waren altijd te druk met het sinterklaasfeest of kerstvieringen om aandacht aan hem te besteden. Nooit kreeg hij een apart cadeau of een taart met kaarsjes. Hij moest altijd genoegen nemen met een chocoladeletter of een stukje kerststol en een paar sokken. Meneer Barend was het zat om zijn verjaardag te negeren. Hij besloot om dit jaar iets speciaals te doen. Hij boekte een vlucht naar een tropisch eiland, waar hij kon genieten van de zon, het strand en veel cocktails. Hij verheugde zich op zijn eerste echte verjaardagsfeest.

Maar het lot had andere plannen. Op de dag van zijn vertrek begon het te sneeuwen. En niet zomaar een beetje, maar een hevige sneeuwstorm. Alle vluchten werden geannuleerd en de wegen waren onbegaanbaar. Meneer Barend zat vast op het vliegveld, zonder een kans te ontsnappen.

Hij probeerde er het beste van te maken. Hij kocht een muffin bij een kiosk en stak er een lucifer in. Hij zong zachtjes Happy Birthday voor zichzelf: Hij opende zijn koffer en haalde er een zwembroek en een zonnebril uit. Hij ging op een bankje zitten en deed alsof hij op het strand was. De andere reizigers keken hem vreemd aan; sommigen lachten, anderen schudden hun hoofd. Een paar kinderen kwamen naar hem toe en begonnen papieren sneeuwballen naar hem te gooien. Meneer Barend werd boos en gooide terug. Al snel ontstond er een sneeuwballengevecht op het vliegveld.

Meneer Barend vergat even zijn teleurstelling en had plezier! Hij realiseerde zich dat het niet uitmaakte waar hij was, zolang hij maar lol had. Hij besloot om zijn verjaardag te vieren met de mensen om hem heen. Hij deelde zijn muffin met de kinderen en nodigde iedereen uit om mee te zingen. Hij maakte nieuwe vrienden en kreeg zelfs een paar knuffels. Meneer Barend had uiteindelijk toch een leuke verjaardag. Hij leerde dat het niet gaat om de bestemming, maar om de reis, en dat je soms sneeuw nodig hebt om de zon te waarderen.

Some Like it Hot

On door DrayinDray Bosma1 reactie

Het voordeel van deze koude dagen in december is dat we thuis in het bezit zijn van een infraroodcabine. Eén van de beste aankopen ooit, zeker op de koude momenten als deze. Toen ik gisteravond, koud tot op het bot, vanuit het werk thuiskwam, ben ik eerst voor een twintigtal minuten in de infraroodcabine gaan zitten.

Een pluspunt van zo’n warme cabine vind ik dat je het apparaat gewoon aanzet en je achterwerk (bloot of gekleed) op het, met een handdoek bedekte bankje van de hittecabine parkeert. De eerste minuut is het even langzaam opwarmen, maar daarna loopt de temperatuur al snel op tot 30 °C en hoger.

Hoe hoger de temperatuur hoe relaxter ik in de infraroodcabine zit. Het is, naast het opwarmen, ook een moment van onthaasten; even twintig minuten helemaal niets, en wanneer de hittecabine uitslaat ben ik helemaal opgeladen en huppel ik opgewarmd de rest van de dag in.

Christmas Lights

On door DrayinDray BosmaEen reactie plaatsen

When I first celebrated Christmas in the early 1970s, it wasn’t that special to me. The month December had already given me the necessary excitement; on the evening of December 5th, on Pakjesavond, I received plenty of Saint Nicholas presents, and exactly one week after this Dutch festivity we all had to celebrate my birthday. Once again, I received even more presents.

A few weeks later when the world celebrated the birth of Jesus of Nazareth, it just passed me by. In kindergarten (Roman Catholic) I was the one who always got to put little baby Jesus in the Nativity Scene. Because it was always displayed on my birthday (I was the chosen one). After four or five months that same baby Jesus was sentenced to death, crucified on a cross. That was a thing I couldn’t comprehend as a kid. Years later, I understood that there were many years between the original Christmas and ‘Good Friday’.

We weren’t a religious family, so Christmas was not celebrated very grandly at home. Of course, we had a Christmas tree standing in the living room, a few lighted cardboard Christmas decorations in the window and red, paper fold-out Christmas bells were pinned into the wallpaper. Christmas was not a religious festive for our family. And it certainly was far from religion in 1971, the year I just turned 5 years old.

My father was setting up the Christmas tree and as he was trying to hang the Christmas lights into the tree, it didn’t go as my father had foreseen; by accident my father kicked his foot through the chair seat. He lost his balance, thereby kicking the chair across the room, against the coffee table and fell, with strings of Christmas lights in his arms, into the tree. It was the first time I heard various kinds of religious curses. A few moments later I learned even more of these unchristian curses when I asked my father, “Are the Christmas lights still working?