De Paus en een atheist hebben een discussie over het geloof. Een discussie waarvan mijn vader vroeger altijd al zei dat een discussie als deze oneindig was. De discussie tussen de Paus en de atheist is in het begin beheerst en beschaafd, maar na een tijd wordt de Paus ongeduldig en vooral ook geirriteerd. Het frustreerd hem dat ze niet samen tot overeenstemming kunnen komen en ook dat het ‘m niet lukt de atheist te overtuigen van het geloof waar de Paus zijn leven inmiddels aan heeft gewijd.
‘Een moment, wacht nu eens een moment! We lijken in niets op elkaar. Je bent als een man met een blinddoek om. Geblinddoekt in een donkere kamer, op zoek naar een zwarte kat die er niet eens is!’.
‘Oh, maar meneer de Paus,’ reageert de atheist. ‘Het lijkt er op dat we juist heel veel overeenkomsten hebben.’
De Paus kijkt hem niet begrijpend aan. De atheist hervat.
‘Ú bent als een persoon met een blinddoek om. Geblinddoekt in een donkere kamer, op zoek naar een zwarte kat die er niet is. Het enige verschil tussen ons is, is dat u de kat wel heeft gevonden.’

Fear. It is the perfect way to win souls, and gain power. The church has been doing it for thousands of years and even today’s commercial world uses fear to persuade people. If you don’t brush your teeth with toothpaste brand X, caries will rot your teeth and with toothpaste brand Y your teeth will shine even whiter. We tell children about Christmas and Santa Claus, and when the children do not listen to their parents, they are told to be nice, because Santa knows everything . As I told here before: fear wins souls and with scared people you gain power.

Scaring people and then telling them that you have (or are) the solution to a safer life, or in religious words: to a safe afterlife, works great! At least, with the gullible people, in my eyes. There are fanatical Christians who claim that their God hates certain groups. So you have the people of Westboro Baptist Church. A group of inbred families, who can not think for themselves and do everything leader Fred Phelps has told them before.

According to WBC, their god hates faggots, Jews, the president of America, the United States itself, and the way too tolerant Netherlands are also very much hated by their god. They also thank the same god for 9/11, killed soldiers, snipers and roadside bombs. I think that the people of this controversial church also hate any form of intelligence. With their stupid actions they don’t seem to be the brightest folks to me.

I don’t understand (and I’m not going to do my best to do so) that people focus on the -in their opinion- negative things in life. For example, there is a serious Christian group that reports that their god hates tattoos and tattooed people. On their website, they claim that parents with tattoos are 300% (who comes up with these numbers?) more likely to experience child abuse, neglect and starvation, that tattoo ink is 98% marijuana, and tattoo artists fund many terrorist groups, including ISIS.

If it were a satirical website, it might still be funny, but there is a small group of people who take this idiocy seriously and thereby gain fear in others and power in themselves. They throw around various quotes from the Bible, but always forget Matthew 7:1-3. “Judge not, lest ye be judged; for with what judgment you judge, you shall be judged, and with what measure you mete, it shall be measured to you. Why do you see the mote in your brother’s eye, but do you not perceive the beam in your own eye?”

De afgelopen weken luister ik constant (wanneer ik van huis naar het werk reis, en weer terug, en tijdens een lunchwalk) naar het album Older van George Michael. Het album geeft me een gevoel van troost, maar ook van gedeeld verdriet waardoor het voelt dat ik niet aleen sta met hartzeer (gedeelde smart, is halve smart). Voor mijn gevoel is het album tijdloos. Ik had zelfs de verkeerde herinnering dat het een paar jaar geleden nieuw in de winkels had gelegen (of recent te streamen via de streamingdiensten), maar het album is al langer dan een kwart eeuw oud. Herinneringen zijn vreemde ervaringen.

Wanneer ik ergens enthousiast over raak, dan wil ik er alles (zoveel mogelijk) over weten. Online kwam ik de volgende wetenswaardigheden tegen:
Het album Older is het derde studioalbum van de Engelse singer-songwriter George Michael, uitgebracht op 13 mei 1996 in Europa door Virgin Records en Aegean Records. Het was Michael’s eerste studioalbum sinds Listen Without Prejudice Vol. 1 uit 1990 – het gat van vijf en een half jaar was te wijten aan de juridische strijd die George Michael voerde met zijn voormalige platenmaatschappij Sony Music. Drie jaar werden aan de opnames van Older gewijd, en op het album verkende hij nieuwe muzikale gebieden, op een serieuzere manier dan op zijn vorige albums.

Ten tijde van de release was het album een enorme commerciële hit, vooral in Europa, en werd het in Amerika ontvangen met een lauwe commerciële goedkeuring. In het Verenigd Koninkrijk was het album vooral opmerkelijk voor het produceren van een recordaantal van zes top drie hitsingles in een periode van twee jaar. De hoge verkoopcijfers van het album waren aanleiding voor een heruitgave van het album, getiteld Older & Upper, achttien maanden na de oorspronkelijke release.
En zo luister ik nog eventjes door naar George Michael’s Older.

Forever missed. Forever treasured.
Still finding comfort in the memories
Knowing we won’t make new ones
I love the little visits in my dreams,
Blessed to have known you,
And will never forget you.
Love forever.

Na ruim tweehonderd dagen achter elkaar te hebben hardgelopen ben ik daar afgelopen weekend mee gestopt. Sinds 3 december, vorig jaar, heb ik dagelijks mijn hardlooprondje gelopen en nu, na ruim een half jaar van aanhoudend iedere dag de hardloopschoenen aantrekken, heb ik besloten het niet langer te willen volhouden. Ik ga nu voor drie à vier keer hardlopen in de week. Dat vind ik voldoende.

Al weken had ik pijntjes aan spieraanhechtingen her en der in mijn lichaam (online opgezocht) en ging het naarmate de tijd verstreek iedere dag hardlopen me een beetje tegen te staan. Er viel een figuurlijke last van mijn schouder toen ik besloot niet langer iedere dag een rondje te gaan hardlopen, en deze opluchting was voor mij bevestiging van de juiste keuze.

Ik ken de man niet zo goed. Ik weet niet eens zijn naam. Ik ken ‘m van gezicht op de momenten dat ik hem tegenkom tijdens het pendelen met openbaar vervoer van thuis naar mijn werk, en andersom. Het toeval wil dat we beiden dezelfde tijden de trein en metro nemen. Op station Duivendrecht stapt hij, net als ik over, op de trein of metro. Afhankelijk van de heen- of terugweg.
Beiden zijn we er van bewust dat we tegelijkertijd reizen, maar we zijn beiden nog niet zo vertrouwd dat we een knikje van groeten of als gebaar van herkenning naar elkaar geven. We zien elkaar zitten, staan samen te wachten of we nemen beiden de roltrap, en kijken vervolgens weg. Niet dat dit zo erg is, we zijn twee personen die elkaar toevalligerwijs tegenkomen tijdens onze dagelijkse reis. Wanneer het universum het anders wil, raken we ooit wel eens in gesprek. Mocht het niet zo zijn, dan is het ook goed. Ik hou wel van rustig reizen.

De tropische temperaturen van de afgelopen dagen doen iets met me. Ik bedoel hiermee niet het overmatig zweten of het wegsijpelen van mijn innerlijke energie (het dagelijkse hardlopen gaat gewoon door), maar het is meer op emotioneel vlak dat het iets met me doet. Het zal vast te maken hebben met dat de warme temperaturen niet dagelijks zijn en dat daarom de oude herinnering of ervaring als een onbeheerste oprisping naar boven komt.

Het gebeurt dat ik ’s middags door een bijzondere lichtinval bij metrostation Strandvliet aan een moment van vroeger met mijn vader moet denken en ik in een volle metro volschiet. Of zoals vandaag nu het de geboortedag is van mijn schoonvader en mijn oudste zus, Gré, die beiden al een paar jaar niet meer onder ons zijn, me iets meer emotioneel en sentimenteel maken.

Het zijn korte emotionele momenten, misschien niet eens tien seconden, maar ze zijn wel krachtig, en prachtig.

Wanneer ik op een reguliere avond in mijn bed lig en net het licht van het nachtkastlampje heb uitgeknipt, draai ik me op mijn zij en ben ik klaar voor een paar uur slaap.
Gedachtenloos denk ik aan momenten die me willekeurig te binnenschieten. Soms schiet me een droom van toen binnen en af en toe denk ik aan andere situaties die ik heb beleefd. Deze avond komt er een ervaring naar boven van dat ik voor het eerst met scouting op kamp ben. Dit was in de zomer van 1976. Ik mijmer over dat we daar op een grote slaapzaal lagen, ergens in een oud gebouw, midden in het bos in de buurt van Soest. De plastic, rubberen geur van het oude luchtbed kan ik nog goed ruiken en ik ervaar een avond op vakantie van toen ik nog negen jaar jong was. Het leven was toen misschien gewoon en simpel, maar ik wil niet terug naar die tijd. Ik ben gelukkig met mijn huidige leven. Waar ik verder nog over lig te mijmeren weet ik niet, want ik ben langzaam weggegleden in mijn slaap.

Laatst was ik met collega’s op het strand van Zandvoort te vinden. We hadden een afspraak om daar op het strand te jutten. Niet in de zin zoals het vroeger de betekenis had; op het strand aangespoelde voorwerpen toe-eigenen, maar het had alles te maken met het schoonhouden van het strand. Het terugdringen van aangespoeld plastic en te voorkomen dat de enorme plasticsoep zich uitbreidt tot een plastic-oceaan. De organisatie ‘Juttersgeluk’, waarmee we het strand afzochten naar aangespoelde rommel, zorgt ervoor dat het gejutte plastic gerecycled wordt tot unieke circulaire producten, en dat het strand verschoond blijft van verdere vervuiling.

Sinds februari 2009 heb ik een account op Twitter. In de afgelopen veertien jaar heb ik af en toe wat boodschappen met maximaal 144 tekens de virtuele wereld ingegooid, met vooral mijn persoonlijke mening waarvan ik toen dacht dat iemand daar op zat te wachten. Toen ik een paar jaar geleden geen zin meer had in het delen van negatieve gedachtes, werd het twitteren ook minder. Daarbij vind ik het ook helemaal niet belangrijk meer wat anderen van mijn mening vinden, en andersom helemaal. Ik vind het helemaal niet van belang hoe de ander denkt over de zogenaamde maatschappelijke zaken. Voor of tegen: Android of IOS. Zomer of winter. Religie of atheïsme. Ik vind het zo onbelangrijk, de eeuwige strijd tussen twee kampen. Dit is wellicht ook een van de redenen dat ik hier niet zo veel te bloggen heb.

Ik besef ook wel dat de bovenstaande gedachtes enorm veilig zijn. Het is het leven alleen maar leuk en opgetogen maken. Alles comfortabel maken zonder je zorgen te maken over al het andere wat jou niet blij maakt. Dat is gemakkelijk, want zo zal je geen figuurlijke tegengas krijgen. Ik heb ook nooit de behoefte gehad om het achterste van mijn tong te laten zien. Ik zit niet te wachten op een schreeuwerige tegenreactie op een uitspraak waarvan ik denk dat deze onschuldig is. Veel mensen zoeken vaak -met de eigen gedachten als referentiekader- meer achter uitspraken, terwijl deze er niet altijd zijn. Ik besef dat ik hiermee mezelf enorm tegenspreek over het idee dat de mening van een ander me niets doet. Maar het is misschien niet de mening van een ander, maar juist de reactie van een ander die mij hier meer alert op maken. Ik wil mijn gedachtes of mezelf niet verdedigen, maar wellicht moet ik me eens wel uitspreken en me geen zorgen maken over de reactie van een ander. Gewoon minder apathisch.

Toen ik tegen het einde van januari jl. dacht dat wanneer ik per maart ’23 bij mijn nieuwe werkgever kon beginnnen en we daarmee een aantal maanden verder in het jaar waren, hiermee ook de winter voorbij zou zijn. Ik zou voor dat moment klaar zijn voor het mooie voorjaarsweer. We zijn nu inmiddels net zo veel maanden verder en nog steeds wacht ik op dat mooie voorjaarsweer. Wellicht dat ik sindsdien maximaal drie warme dagen heb kunnen herkennen, maar dan nog is dat aantal dagen zeer positief berekend. Het wil gewoon nog even niet vlotten met de mooie zomerse voorjaardagen.

Het is een beetje als de Nederlandse act, gisteren bij ’t Eurovision Song Contest. We hadden de hoop dat we door zouden gaan naar de finale, aanstaande zaterdag, maar het mocht niet zo zijn. Achteraf is het makkelijk praten natuurlijk, maar ik had er al maanden geen goed gevoel bij. Ieder jaar, bij het bekendmaken van onze jaarlijkse inzending voor het Songfestival, check ik altijd een avondje naar de reacties die op YouTube gedeeld worden en de buitenlandse youtubers waren toen al niet erg enthousiast.

Zoals gezegd; achteraf weet iedereen het beter. Het optreden van Dion en Mia vond ik ook allemaal nèt niet goed genoeg. Het lag in ieder geval niet aan de inzet van het frisse duo, maar je kon de spanning (zenuwen) van hun gezicht aflezen. Ook vond ik het nummer Burning Daylight niet spannend genoeg, en de act (rondlopen op een draaiende schijf) begreep ik gewoon niet. Ik hoorde later in een talkshow met de altijd aanwezige ervaringsdeskundigen dat het, het het duo ontbrak aan ervaring en dat het nummer te onpersoonlijk voor hen was om te overtuigen. Ik weet het niet, ik ben geen ervaringsdeskundige. Ik ga ervan uit dat het volgend jaar allemaal wel weer goed komt. Ik heb er nu al zin in!

Ik kreeg van de week het bericht van WordPress dat ze weer het jaarlijkse bedrag voor mijn hosting-abonnement van dit weblog van mijn bankrekening gaan incaseren. Het gaat hier niet om een kinderachtig bedrag, waardoor ik van mening ben dat ik hier wel eens vaker een stukje tekst met die paar volgers van deze persoonlijke website mag gaan delen.

Van de week zat ik weer in de trein, onderweg vanuit het werk, terug naar huis (thuiswerken lijkt zo lang geleden) en ik zat weer even te ‘luistervinken’ naar een gesprek tussen twee jongemannnen van, ik denk, nog net geen twintig jaar. Ik zit daar met mijn witte oordopjes in mijn oren, een beetje met mijn hoofd meeschuddend op de stille muziek (pauze-stand) en iedereen denkt dat je in je eigen wereld leeft.

Het gesprek gaat over afgelopen Koningsdag en een van de twee jongemannen heeft het erover dat er een irritante chick in Amsterdam was die beweerde dat hij homoseksueel was, want hij schonk haar geen gewenste aandacht en daarom moest deze jongeman volgens de chick wel van mannen houden. Lachend melde hij zijn gesprekspartner dat hij haar lik op stuk had gegeven, want hij had haar geantwoord dat het juist andersom was.

Want wanneer hij gay was geweest had hij juist alle aandacht voor haar gehad, want met die enorme vierkante kinnebak van haar had ze meer weg van een vent dan dat ze ook maar ites vrouwelijks had. Op de vraag over hoe ze hierop reageerde bleef hij het antwoord schuldig. De beide jongens kwamen niet meer bij van het lachen en de trein reed inmiddels het station, mijn eindbestemming, in.

Het is de eerste dag van de maand mei en dit betekent niet alleen dat het voorjaar er is, maar ook dat het circus met de naam Eurovision Song Contest weer in Europa en de enkele landen daarbuiten is neergestreken. Dit jaar neemt het figuurlijke circus in Liverpool plaats en ik heb begrepen dat sinds het afgelopen weekend alle kandidaten naar de Engelse badplaats zijn afgereisd om zichzelf op de kaart te zetten en vooral ook om te reperteren voor hun act die over twee weken over de hele wereld uitgezonden zal worden.

Toen ik vorige maand voor het eerst zo’n beetje alle inzendingen mocht beluisteren was ik niet echt enthousiast en kan ik begrijpen dat de mensen die helemaal niets begrijpen van het circus Eurovision Song Contest het alleen maar een zootje lawaai vinden. Na een paar keer beluisteren kon ik wel enige onderscheid maken tussen alle herrie en had ik ook een paar favorieten die ik wel een plekje in de finale zie staan.

Nu lijkt het wel dat ik de laatste jaren eerst een aanloop nodig heb om te wennen, en te genieten, van alle Europese inzendingen. Natuurlijk is niet alles herrie en heb ik door het muzikale geschal toch wel de mooiere muzieknummers kunnen herkennen, en af en toe -zoals bijna elkaar jaar- heb ik een guilty pleasure. Een nummer dat ikzelf ook een beetje tenenkrommend vind, maar toch wel heel leuk vind. Het gaat me niet om de hoge kwaliteit van de muzikale nummers, eigenlijk is het mij te doen om het gehele circus dat dit festival is, en één maand in het jaar van muzikaal geweld dat moet wel kunnen. Volgende week geniet ik met volle teugen wanneer dinsdag de eerste halve finale wordt geopend met ‘Good evening Europe, and good morning Australia!‘.

Vandaag liep ik mijn honderdtwaalfste hardlooprondje van dit jaar. De voorgaande jaren liep ik het honderdtwaalfste hardlooprondje pas halverwege de maand oktober, maar begin dit jaar ben ik begonnen met iedere dag een run te doen, en zo ren je dus in de maand april al je honderdtwaalfste hardlooprondje.

Sinds 3 december vorig jaar heb ik iedere dag een run gedaan en een snelle optelsom leert me dat ik vandaag honderdeenenveertig dagen aaneengesloten heb hardgelopen.
‘Gekkenhuis,’ zou mijn moeder vroeger gezegd hebben, en ik kan haar geen ongelijk geven.

Met mijn zesenvijftig jaar iedere dag, minimaal drie kilometer hardlopen, eist nogal wat van je. Lichamelijk gezien. Geestelijk is het prima vol te houden. Hardlopen is als mediteren. Het geeft je hoofd rust, maar met het lichaam is dat even anders. Mijn body schreeuwt af en toe om rust en dat gaat niet wanneer je iedere dag wil hardlopen.

Ik kijk het nog even aan. Misschien dat de pijntjes en ongemakken vanzelf overgaan, en misschien helpt het ook wanneer ik de afstanden van de hardlooprondjes kort houd, want ik vind het nu nog te voorbarig om dit jaar na honderdtwaalf dagelijkse hardlooprondjes te stoppen met mijn dagelijkse runs.