Het woord sleur roept vaak negatieve associaties op. We denken dan aan de eentonigheid, verveling en een gebrek aan opwinding. Maar is een sleur echt zo erg als we denken? Of kan het ook een teken zijn van gewenning en vertrouwdheid? Iets waar we juist waarde aan kunnen hechten.

Sleur ontstaat vaak in situaties waarin een vast patroon wordt gevolgd. Dit kan ons werk zijn, onze dagelijkse routines of in relaties. Het is gemakkelijk om te denken dat sleur iets is dat we moeten doorbreken, maar het kan ook een gevoel van stabiliteit en veiligheid bieden. Wanneer we gewend raken aan bepaalde routines, weten we ook wat we kunnen verwachten en kunnen we ons comfortabel in onze omgeving voelen.

Een korte zoektocht op het wereldwijde web geeft aan dat sleur ook een teken van meesterschap kan zijn. Het internet legt uit: Wanneer we iets vaak genoeg doen, worden we er beter in en voelen we ons zelfverzekerder. Dit kan ons helpen om efficiënter te werken en minder stress te ervaren. Bovendien kan een vertrouwde routine ons de ruimte geven om ons te concentreren op andere aspecten van ons leven die meer aandacht nodig hebben.

Het is niet verkeerd om te erkennen dat sleur niet per se iets negatiefs is. Het kan ons helpen om een gevoel van balans en rust te vinden in een wereld die vaak chaotisch en onvoorspelbaar is. Natuurlijk is het ook belangrijk om af en toe uit onze comfortzone te stappen en nieuwe ervaringen op te doen, maar dit is niet iets dagelijks (voor mij), en we moeten de sleur ook niet volledig vermijden.

Misschien zegt sleur meer over de persoon dan over de situatie. Hoe we omgaan met routine en eentonigheid kan veel vertellen over de persoonlijkheid en behoeften van een persoon. Sommigen van ons gedijen in een gestructureerde omgeving, terwijl anderen voortdurend op zoek zijn naar nieuwe prikkels en uitdagingen. Het is belangrijk om te begrijpen wat voor ons werkt en een balans te vinden tussen sleur (stabiliteit) en prikkels (uitdaging).

In plaats van sleur te zien als iets negatiefs, kunnen we het beschouwen als een kans om te reflecteren op wat we echt nodig hebben in ons leven. Het kan ons helpen om te waarderen wat we hebben en ons te richten op de dingen die echt belangrijk voor ons zijn. Uiteindelijk is sleur niet iets dat we moeten vrezen, maar dat we kunnen omarmen als een onderdeel van ons dagelijks leven. Of zie ik dit verkeerd?

Volgende week vrijdag mag ik voor een periodiek bezoek naar de tandarts. Deze zit in Amsterdam, dus voordat ik naar mijn werk ga, zal ik eerst even langs mijn tandarts gaan. Het was ook wel tijd, want het is alweer een jaar geleden dat ik daar met open mond in de tandartsstoel zat.  Tijdens deze afspraken voert de tandarts niet alleen een grondige controle uit, maar wordt ook het gebit professioneel gereinigd. Dit helpt om tandplak en tandsteen te verwijderen, wat dus bijdraagt aan het voorkomen van gaatjes en tandvleesproblemen. Ondanks het belang van deze bezoeken, gaan best veel mensen voor langere perioden niet naar de tandarts.

Er zijn nog steeds heel veel mensen, ook in mijn omgeving, de bang zijn voor de tandarts. Tandartsangst is een veelvoorkomend probleem dat mensen ervan weerhoudt om regelmatig naar de tandarts te gaan. Deze angst kan voortkomen uit eerdere negatieve ervaringen, angst voor pijn, of zelfs de geluiden en de geuren die geassocieerd worden met een tandartspraktijk.

Daarnaast spelen de laatste periode ook vaak de financiële redenen een grote rol. Tandartsbezoeken kunnen duur zijn, vooral als er aanvullende behandelingen nodig zijn. Niet iedereen heeft een uitgebreide tandartsverzekering die deze kosten dekt, waardoor mensen ervoor kiezen om tandartsbezoeken uit te stellen of juist te vermijden. Het is belangrijk om te weten dat preventieve zorg, zoals regelmatige controles en reinigingen, op de lange termijn kosten kunnen besparen. Tot slot zijn er ook mensen die simpelweg geen tijd maken voor tandartsbezoeken. Zoals ik.

Kortom, hoewel angst, financiële redenen en tijdgebrek veelvoorkomende redenen zijn waarom mensen dus onregelmatig naar de tandarts gaan, is het belangrijk om de voordelen van periodieke tandartsbezoeken te erkennen en deze een prioriteit te maken voor een gezond en stralend gebit. Vandaar mijn afspraak, volgende week vrijdagochtend.

Als fervent hardloper gebruik ik al geruime tijd de app Strava op mijn telefoon, om mijn prestaties bij te houden en eventueel te verbeteren. Deze week wordt mijn betaald abonnement (premium functies) verlengd voor een aardig bedrag, en hoewel het misschien veel is, zie ik het als een waardevolle investering in mijn hobby. Hardlopen is voor mij meer dan alleen een sport; het is een manier om te ontspannen en mijn gedachten te ordenen (meditatie). Zoals met elke hobby, er zijn kosten aan verbonden.

Een van de grootste voordelen van Strava is de uitgebreide tracking en analyse van mijn hardloopactiviteiten. Met de premium functies kan ik gedetailleerde statistieken bekijken, zoals mijn hartslag, tempo en verbrande calorieën. Dit helpt me om mijn voortgang nauwkeurig te monitoren en mijn trainingsschema’s aan te passen voor optimale resultaten

Daarnaast biedt Strava een sociale component die ik erg waardeer. Ik kan mijn prestaties delen met vrienden en andere hardlopers, en zij kunnen mij aanmoedigen met ‘kudos’ en reacties. Dit creëert een gevoel van gemeenschap en motivatie, vooral op dagen dat het moeilijk is om de deur uit te gaan voor een run. Bovendien kan ik deelnemen aan uitdagingen en competities, wat een extra stimulans geeft om mijn persoonlijke records te verbeteren. Ik wordt het vaakst aangemoedigd door de mensen die ik via Strave heb leren kennen.

Een andere handige functie van Strava is de routeplanner. Hiermee kan ik nieuwe hardlooproutes ontdekken en plannen, wat de hardlooprondjesn gevarieerd en interessant houdt. Ik kan ook segmenten creëren en mijn tijden vergelijken met die van andere hardlopers die dezelfde route hebben gelopen. Dit competitieve element maakt het hardlopen voor mij nog leuker en soms ook uitdagender

Hoewel er gratis alternatieven zijn, biedt het betaalde abonnement van Strava extra functies die mijn hardloopplezier verhogen. Die financiële investering is het voor mij meer dan waard, omdat het me helpt om mijn doelen te bereiken en mijn passie voor hardlopen te voeden.

Er komt een moment in ieders leven waarop je je realiseert dat je niet langer meer de jongste bent. Voor jaren was je een van de jongere op de werkvloer, in de maatsschappij. Degene die altijd met de nieuwste technologieën en trends kwam. Maar dan, op een dag, besef je dat je ineens een van de ouderen bent. Het is een vreemd gevoel, bijna alsof de tijd je ongemerkt heeft ingehaald.

Het begint vaak met kleine dingen. Je merkt dat collega’s je vragen hoe een fax-apparaat werkt. Je lacht en legt geduldig uit hoe je een document invoert, het nummer draait en op ‘verzenden’ drukt. Voor jou is het vanzelfsprekend, maar voor de jongere generatie is het een mysterieus apparaat uit een ver verleden. ‘Is het zoiets als bluetooth?’, vragen ze. Je knikt bevestigend en rolt nog net niet met je ogen.

Dan zijn er de verhalen over het begin van het internet. Je herinnert je nog goed hoe het was toen je voor het eerst inlogde op een inbelverbinding. Het piepende en krakende geluid van de modem, de trage laadtijden en de opwinding van het ontdekken van een geheel nieuwe wereld. Je vertelt hoe je e-mails verstuurde en hoe revolutionair het voelde om informatie uit Australië binnen handbereik te hebben. Voor de jongere generatie, die is opgegroeid met breedband en smartphones, klinkt het, terecht, als een verhaal uit een andere eeuw.

Het is een moment van reflectie. Je realiseert je hoeveel de wereld is veranderd en hoe snel de technologie zich heeft ontwikkeld. Maar het is ook een moment van trots. Je hebt deze veranderingen meegemaakt en je hebt je aangepast. Je hebt waardevolle kennis en ervaring die je kunt delen met anderen.

Hoewel het even wennen is om niet langer de jongste te zijn, brengt het ook een gevoel van voldoening. Je bent nu een onaangewezen mentor, iemand die wijsheid en ervaring kan doorgeven. En terwijl je terugkijkt op de jaren die voorbij zijn gevlogen, glimlach je, want ondanks alle veranderingen, ben je nog steeds dezelfde persoon, met dezelfde nieuwsgierigheid en enthousiasme voor wat de toekomst brengt.

Op kantoor hebben ze sinds vandaag op het herentoilet geurende matjes in de urinoirs geplaatst. Het is niet zo dat ze meteen in het zicht zijn geplaatst, je moet echt vlakbij de keramische bak staan om het te zien, maar de geur die deze matten afgeven laat je bij binnenkomst meteen weten dat er iets gaande is op het herentoilet. De geur is schreeuwend aanwezig, en overweldigend zoet. Er zullen mensen zijn die het lekker vinden ruiken, ik ervaar het als afschuwelijk. Het doet me denken aan rottend fruit in een snoepwinkel. Terwijl ik de blaas leeg en probeer om zo min mogelijk van de zoete aanwezigheid via mijn neus naar binnen te krijgen, moet ik denken aan andere opvallende toiletgebeurtenissen uit het verleden.

Het zal meer dan vijftien jaar geleden zijn dat er op het herentoilet van een vorige werkgever een collega het als hobby ervaarde om de spiegels op de toiletten met vloeibaar zeep in te smeren en hierop papieren handdoekjes te duwen. Het resultaat was een net niet kunstzinnig gebeuren van zwevende papierproppen op de toiletspiegels. Wat ik toen vooral vreemd vond, was het feit dat degene die dit tafereel bijna wekelijks creëerde, een bekende moest zijn. Een collega die ik waarschijnlijk dagelijks begroette, zonder kennis van zijn afwijkende gedrag. Het mysterie is nooit opgelost. In ieder geval niet in de periode dat ik bij de werkgever werkzaam ben geweest.

Een andere herinnering die zich op het herentoilet aanmeldt heeft geen betrekking op een eerder of ander toiletbezoek bij een werkgever, maar betreft een mopje die ik ooit als pre-tiener hoorde en welke ik als jong jochie hilarisch vond. De grap stond in een tijdschrift, in een artikel over ‘Uitspraken Die Je Beter Niet Kunt Doen Op Een Openbaar Toilet’. Eén tip daarvan was om de man naast je, bij de urinoirs, nooit te complimenteren met zijn mooie horloge. Dat ik de grap toendertijd ook begreep vond ik toen misschien nog wel het leukste van alles.

Het is zondagochtend en ik rijd op mijn fiets een rondje door Almere. Het weer is zoals het in januari vaak is: Koud en fris. Regen blijft achterwege en de wind is niet al te krachtig. Ik fiets met een wollen muts op mijn hoofd en handschoenen aan, langs de Spoorbaanpad richting Station Muziekwijk. Even voorbij het station sla ik af, richting de Hoge Ring van Almere. Via het Stonespad rijd ik het natuurgebied Pampuhout in. Het valt me op dat er een batch met enthousiaste hardlopers is ontstaan. Het zal vast te maken hebben met het vriendelijke weer vandaag, en met de goede voornemens die nu nog geen twee weken oud, en hierdoor ook nog ambiteus, zijn.

In het natuurgebied vliegt een zwerm vogels met me mee en een paar ganzen vliegen juist weg van mij vandaan. Ik fantaseer dat deze vogels alsnog naar het Zuiden willen vliegen om er de laatste paar wintermaanden te overwinteren. Wat valt er deze periode verder nog te beleven voor een gans in de Flevopolder? Waar de vogels vrij wegvliegen volg ik mijn pad, en rijd ik na een kleine tien kilometer richting Muziekwijk. Via het Beatrixpark, waar het lijkt dat er een hardloopevenement plaatsvind, door alle enthousiaste goede-voornemens-hardlopers, fiets ik naar huis.

Wanneer ik bijna thuis ben, rent er een kat langs mijn voorwiel. Ik rem en de kat versnelt zijn run in een sprint. Het dier kijkt niet meer achterom. Het mindert even vaart voor een hoog hek en springt dan overheen.

De feestdagen zijn voorbij. Het nieuwe jaar is ruim een week geleden van start gegaan en ik zit sinds een paar dagen weer in het oude, bekende ritme. De twee weken vrij hebben me goed gedaan. Ze voelden ook echt als twee volle weken vrij zijn. De dagelijkse orde en regelmaat geeft me weer rust en nu is het wachten op het komende voorjaar. Deze weken ervaar ik soms als minder prettig. Ik beweer niet dat ik lijdt aan een nieuwjaarsdepressie, want ik heb geen zin om bij het raam naar de regenbuien, buiten te kijken. Om te wachten op het mooie(re) weer. Ik geniet van de kleine geluksmomentjes. Die vind ik overal in; een stralend zonnetje tijdens een lunchwandeling, de trein die op tijd rijdt of wanneer ik buiten door de winterse gladheid onderuit ben gegleden en ik gelukkig geen lichamelijke last van heb overgehouden. Tel je zegeningen. Het klinkt als een cliché, maar dat heb je met cliche’s; ze zijn waar.