Op tweede kerstdag kreeg ik van mijn zus een boek. Dat is op zich al prettig nieuws, want een boek is altijd beter dan een deodorant waarvan je niet weet of je er het einde van de dag mee haalt. Maar dit was geen willekeurig boek. Het ging over het zestigjarig jubileum van De Schooten, de wijk waar ik mijn eerste dertig levensjaren heb doorgebracht. In de tijd dat De Schooten nog een nieuwbouwwijk heette, wat toen betekende dat alles rook naar beton, nat zand en belofte.

Het boek was stevig, rijk geïllustreerd en had iets geruststellends in de hand. Alsof het zei: ga maar zitten, ik neem het wel even van je over. Maar het mooiste zat meteen voorin. Een handgeschreven introductie van mijn zus. Een mooi, lief gebaar, in haar handschrift. Dat handschrift dat ik herkende van boodschappenlijstjes van vroeger en verjaardagskaarten van recent. Hoe lief en bijzonder is dat, en ik dacht het zonder ironie, wat voor mij vooruitgang betekent.

De Schooten. Een wijk die ooit begon als een plan op papier, getekend door mensen die dachten dat dit een goede plek was om een leven te beginnen. Brede straten, veel groen, scholen op loopafstand. Een wijk waarin alles nog moest gebeuren. Wij waren er vroeg bij. Voor mij was het geen wijk, het was de wereld. Alles wat daarbuiten lag, was buitenland.

Het boek staat vol verhalen over het ontstaan van De Schooten. Over de eerste bewoners die hun gordijnen ophingen terwijl verderop in de straat woningen nog niet eens klaar waren. Over kerken die begonnen op noodlocaties en winkels die langzaam hun weg vonden tussen de huizen. Het leest als een collectief geheugen dat eindelijk eens netjes is opgeschreven.

En dan de foto op pagina 65. De opening van de speeltuin in 1975. Zwart-wit, vanzelfsprekend, want kleur was toen nog iets voor de toekomst. Een groep kinderen, een officieel moment dat werd opgeluisterd met een doorgeknipt lint en een man in een ambtelijke jas. En daar, ergens tussen die kinderen, herken ik mezelf. Niet omdat ik precies weet wie ik ben, maar omdat ik het voel. Dat jongetje met die houding, die blik. Dat ben ik. Aanwezig bij de opening van iets wat later heel gewoon zou worden.

Het ontroert me meer dan ik had verwacht. Niet groots, niet meeslepend, maar op de stille manier waarop herinneringen dat doen: als je ze niet oproept, maar ze zich ineens aandienen. Een wijk wordt ouder, mensen verhuizen, verdwijnen, komen niet meer terug. Maar zo’n boek houdt alles even vast. Alsof De Schooten zegt: ik was er, jij was er, en het was goed.

Ik sloeg het boek dicht en legde het naast me neer. Derde kerstdag, thuis, de tijd stond even stil. En ik dacht: soms is een cadeau geen voorwerp, maar een herinnering met kaft. En dat zijn toch de beste cadeaus.