DRAY BOSMA

Afgelopen woensdag is mijn zus Gré overleden. 14 weken nadat haar geliefde man Hans is overleden, is ze nu weer met hem herenigd. 

Donderdagochtend.
Ik zit in de trein naar Den Helder, onderweg naar mijn moeder. Gistermiddag hebben we haar moeten vertellen dat haar oudste dochter is overleden. Ondanks de lange levenservaring, is het verdriet wat een moeder mag verwerken soms ondraaglijk. In de trein is het rustig en onderweg naar het Noorden schieten mij meer de herinneringen aan vroeger, dan het Noord-Hollandse landschap aan mij voorbij. In bijna al die herinneringen is mijn zus aanwezig.

Bij mijn moeder thuis aangekomen is zij nog emotioneel van het bericht dat haar de vorige middag is gebracht. Ik kan het me ook niet anders voorstellen. Ze zegt dat ze het bijna niet kan bevatten. ‘Vorige week zat ze hier nog tegenover me aan tafel,’ zegt ze bijna ieder half uur tegen me. Mijn moeder is 88 jaar en af en toe vergeetachtig, maar het bericht heeft haar ontdaan. Ze ziet op tegen de uitvaart, die aanstaande maandag plaatsvindt. Ik weet wat ze bedoelt, ik ben het met haar eens.

Donderdagmiddag.
Een klasgenootje van de basisschool, Brigitte, komt mijn moeder eten brengen. Zij en ik hebben elkaar bijna 40 jaar niet gesproken. Herinneringen zijn weer aan de orde. Nadat zij is weggegaan, leen ik de fiets van mijn neef Dennis en ga voor een klein rondje over de dijk. Ik heb behoefte aan de frisse, zilte zeelucht. Het weer werkt niet mee, het is druilerig regenachtig. Alsof de wereld er vandaag ook even geen zin in heeft. Ik rij door mijn oude straat en naar de woning waar ik met Edo in 1994 ging samenwonen.

Vandaag geniet ik van de nostalgische momenten. Deze middag mag het. Nadat ik bijna de gehele dijk rond Den Helder heb afgefietst rij ik bij bij de Donkere Duinen weer een woonwijk in. Ik had al lichtelijk besloten een laatste keer mijn zus te bezoeken en ik twijfel even wanneer ik het drukke parkeerterrein bij het uitvaartcentrum zie. Ik ben in korte broek en loop op mijn oude hardloopschoenen, maar ik denk: bekijk het maar, en parkeer de fiets. Even later loop ik met de medewerkster van het Oleahof mee naar de kamer waar Gré ligt.

Mijn zus ligt er vredig bij. We houden een kort praatje. Vanzelfsprekend zegt ze niets terug. In mijn hoofd wel, overigens. Ik vertel haar dat van veel van mijn eerste herinneringen zij vaak onderdeel was, en ik dank haar voor een laatste keer voor alles dat ze mij heeft geleerd. Vooral ook voor dat ze mij lang geleden op de trap van ons ouderlijk huis mij mijn veters heeft leren strikken. En dat is toch wel iets waarvan ik tot op de dag van vandaag nog iets aan heb.

Maandagochtend is het allerlaatste afscheid van mijn zus, maar deze donderdag is een persoonlijke afscheid tussen ons tweeën. Wanneer ik na een laatste groet even later weer naar buiten stap en naar de fiets loop, schijnt vandaag voor het eerst de zon. Het verzacht voor heel even mijn verdriet.