Jawel, van de week was het weer zover; enorme vertragingen bij Neerlands grootste spoorwegonderneming. Dit keer had mijn trein zo’n vertraging dat ik abuis, en hevig geërgerd, de eerstvolgende trein instapte in plaats van mijn vertraagde trein. In principe niets mis mee, want rijden is nog altijd beter dan op het perron staan wachten, maar de trein waarin ik me bevond deed wel ieder station aan waardoor ik uiteindelijk toch later thuis aankwam dan wanneer ik wel in mijn vertraagde trein was gestapt. Soms moet je wat moeite doen om je geluk te pakken.
Het hardlopen gaat me de laatste weken minder goed dan voorheen. Het is niet dat ik last van blessures of pijntjes heb, maar het hardlopen in het donker staat me tegen. Oké, toegeveven het heeft iets feestelijks dat hardlopen als een verlichte kerstboom, maar het lopen in het donker in de regen, of tussen de buien door, is gewoon niet leuk.
Of je ziet door het hardlopen in het donker niets, óf je wordt verblind door de straatverlichting die in de regenplassen en nat wegdek wordt weerkaatst. Daarnaast ervaar ik het vaker dat de mensen steeds meer onoplettend zijn geworden. Ze lopen rond alsof ze thuis in de achtertuin, of op het balkon, ronddolen. De mensen zijn in zombies veranderd.
Honden die in het donker worden uitgelaten moeten zichzelf vermaken. Het baasje heeft het te druk met het mobieltje. De hondeneigenaars zijn zich totaal niet bewust van hun omgeving. In het daglicht kan ik bij bijna botsingen nog wegspringen, maar in het donker spring ik zo in een plas of kuil. Ik ben ook de jongste niet meer, dus als me iets overkomt ben ik niet meer zo snel up and running.
Daarom doe ik het maar rustig aan met het aantal hardlooprondjes in de komende weken. Ik heb begin dit jaar een aardige buffer opgebouwd, wat betreft de gelopen kilometers, en het is ook niet dat ik de verplichting ben aangegaan om een bepaald aantal rondjes te moeten lopen. Easy does it!
Dray Bosma 