Al een paar maanden loop ik op werkdagen in het donker naar mijn werk. Het is wintertijd en hiermee nog steeds donker wanneer ik op het werk aankom. Er komt verandering in; de laatste dagen valt me op dat het donker plaatsmaakt voor schemering. Driewerf hoera.

Al een paar maanden loop ik langs een hotel, vlakbij het werk, waar ik dan inkijk heb in het restaurant van het hotel. Vitrages houden bij daglicht inkijk tegen, maar deze periode niet. De mensen die op doorreis zijn, of op werkbezoek bij een bedrijf in de buurt genieten dan eenzaam aan een vierkant tafeltje van hun ontbijt.

Het eenzame gevoel dat ik hierbij krijg, knijpt enorm in mijn hart, waarbij ik word teruggebracht naar de tweede helft van de jaren negentig van de vorige eeuw. Ik woonde toen in Den Helder en moest voor mijn werk twee weken in opleiding in Drachten (Fryslân).

Deze periode is voor mij een herinnering van extreme eenzaamheid. Ik voelde er mij niet in mijn element, ondanks de lief bedoelde pogingen van mijn collega’s die daar woonden, om het leuk voor mij te maken. Sommige hits uit die periode, die ik nu af en toe op de radio hoor brengen me naar deze periode van mijn leven. Gelukkig voor heel even.

Het aanzien van de mensen aan het onbijttafeltje in de vroege ochtend in Amsterdam doet me die periode heel even herbeleven en zorgt ervoor dat ik nu iets sneller naar mijn werk doorloop. Gelukkig is het vanaf daar snel de straat oversteken, een bochtje om en dan is het hotel uit het zicht, en de herinnering verdwenen.