Seattle doet het. Een stad die alle kleuren combineert tot een vanzelfsprekendheid waar je bijna jaloers op wordt. Het duel Iran tegen Egypte op het komende WK wordt daar plots een Pride-wedstrijd. Dit omdat het Pride-weekend valt op 26 juni, en de stad zegt rustig: hier hoort iedereen erbij. Zo simpel kan het zijn.

Iran en Egypte zijn er niet van gediend. Ze protesteren. Dat hun onderlinge duel ineens in het teken staat van de lhbtqia-gemeenschap, dat kan echt niet. “Onredelijk,” zegt de Iraanse bondsvoorzitter Mehdi Taj, “en een specifieke groep wordt gesteund.” Je hoort het bijna als een klaagzang over iets wat hij liever negeert. En je denkt: hoe klein moet je eigen wereld zijn dat een regenboog zo’n storm kan veroorzaken?

In Iran is homoseksualiteit strafbaar, soms zelfs met de doodstraf. In Egypte is het niet expliciet verboden, maar er zijn wel wetten en gewoonten die lhbtqia-rechten onderdrukken. Een simpele wedstrijd, en toch voelt het voor hen als een bedreiging. Alsof het hele idee van zichtbaarheid een internationale provocatie is.

De stad Seattle reageert rustig. Een Pride Match is niet eens officieel van de FIFA. Het is een stadsinitiatief, zegt Hana Tadesse van het organisatiecomité. Een klein gebaar, maar een krachtig signaal: jullie horen erbij, of jullie het nu willen of niet. Een stad die zegt dat inclusiviteit net zo belangrijk is als de score op het bord.

Ik kan er niet anders dan licht geamuseerd om glimlachen. Als homoseksuele man voelt het bijna als een subtiele overwinning. Alsof Seattle zegt: wij nemen je serieus. Jullie zijn belangrijk genoeg om over te praten, belangrijk genoeg om te zien. Het is een voorzet, niet eens een doelpunt, maar het voelt als 1-0 voor rechtvaardigheid.

Seattle heeft bij mij nu al een punt gescoord. Het is een kleine overwinning van zichtbaar leven, en dat voelt goed.