Er zijn mensen die geloven dat gedachten zomaar ontstaan — vonken van biologie, elektrische schichten in een duister brein. Maar wat als het anders is? Wat als onze hersenen geen zenders zijn, maar ontvangers? Kleine, trillende radio’s, afgestemd op onzichtbare frequenties die overal om ons heen gonzen.

Ik kwam met dit idee door het laatste boek van Dan Brown, waarin dit ter sprake komt. Naar mijn idee leven de meeste mensen op één kanaal — het 99%-kanaal. Dat van nieuwsberichten, deadlines, supermarkt-geluiden, de stem van de buurman door een te dunne muur. De veilige zender. De maatschappij zingt, en wij neuriën braaf mee.

Maar dan zijn er die anderen. De mensen met een afwijking in hun ontvangst. Die soms, tussen het ruisen van de alledaagse golven door, iets horen dat daar niet hoort. Een fluistering, een echo. Een boodschap die nergens vandaan lijkt te komen — en toch precies in hun hoofd landt.

Ik weet dat, omdat het mij is overkomen. In 1998 stierf een goede kennis van me. Plotseling en veel te jong. Twee dagen later werd ik wakker uit een onrustige slaap. De kamer was nog donker, het vroege ochtendlicht sloop aarzelend door de gordijnen. Ik lag stil, tussen droom en bewustzijn, in dat vreemde niemandsland waar gedachten nog niet helemaal van jezelf zijn. En toen hoorde ik het. Geen stem in mijn oor, maar in mijn hoofd — helder als water: “Het is goed zo.”

In eerste instantie schrok ik enorm, maar er was geen angst, geen kou — alleen een vreemd soort rust, alsof iemand een hand op mijn schouder legde en me geruststelde. Misschien was het een overgebleven vlaag van een droom, een laatste elektrische flits van mijn eigen verdriet. Of was mijn brein nog niet helemaal wakker, en maakte het zelf betekenis van stilte?

Maar soms denk ik dat ik even was afgestemd op een andere frequentie — een afwijking die niet iedereen ontvangt. De zender van wat er overblijft, nadat de stem zelf is verstomd. Misschien, heel misschien, heb ik het allemaal mis en is het gewoon lariekoek. Of is er wellicht toch meer tussen hemel en aarde?