Terugblik

Het afgelopen jaar liet zich niet vangen in agenda’s of fotoboeken. 2025 was er een van lopen, kijken en af en toe blijven staan. Een jaar waarin niets per se groot hoefde te zijn om toch te tellen. Een jaar waarin de kleine momenten soms meer gewicht hadden dan de grote.

Zoals elk jaar begon ook dit met het voornemen het rustiger aan te doen. Dat lukte soms, vaker op de momenten dat niemand keek. In mei was er Frankrijk en Frankrijk is altijd een antwoord op vragen die je niet precies kunt formuleren. Le Touquet Paris-Plage. Alleen de naam al. Familie erbij, een weekend dat verrassend uitpakte. Een gezellig terras die net te krap was, stoelen die zonder overleg werden aangeschoven. Gesprekken die nergens heen hoefden, en het was goed zo. Er werd gelachen zonder aanleiding. Zo geslaagd zelfs, dat we er terloops, maar vastberaden voor kozen dit in 2026 te herhalen. Dan weet je: familie kan nooit groot genoeg zijn.

Later in het jaar kwamen Luca en Job erbij, achterneefjes. Twee kleine mensen die meteen iets verschuiven. Je kijkt anders naar tijd wanneer er nieuw leven bijkomt. Minder gehaast, iets voorzichtiger ook. Hoopvol, tegen beter weten in, met ogen die meer zien en een hart dat meer voelt.

Nikki slaagde en mag zich nu Neerlandica noemen: dat klinkt als een beroep uit een roman. Taal als keuze, niet alleen als gereedschap. Dat is moedig in tijden waarin emojis woorden vervangen, maar gelukkig niet altijd. Woorden worden zeldzaam, maar ze kunnen nog altijd raken, zoals een steen die zacht in water valt en kringen maakt die verder reiken dan je ziet.

Edo en ik reisden. Slapen op het strand, waar de nacht langer lijkt en de stilte iets belooft dat je overdag niet kunt horen. Een weekend Berlijn, altijd in beweging, altijd onderweg, altijd nieuwe gezichten en verhalen. Corfu, waar de dagen zich rustig verplaatsen en het leven zijn eigen tempo bepaalt. Reizen hoeft niet ver te zijn; soms is het genoeg om ergens anders wakker te worden, om te merken dat je nog ademhaalt, dat alles nog kan.

Het persoonlijke dieptepunt was een kies. Getrokken. Niet de behandeling in de stoel, maar het gemis daarna. Je merkt pas wat iets betekent als het er niet meer is. De leegte in je mond, de stilte die je proeft. Misschien was dat de stille metafoor van het jaar, een kleine herinnering aan hoe kwetsbaar het leven kan zijn, en hoe groot het gemis kan voelen.

Verder wil ik niet te lang stilstaan bij wat somber stemt. De wereld oogt zorgelijk, maar dat hoor ik al mijn hele leven. Altijd staat ze in brand, meestal houden mensen zelf de lucifer vast. En soms, gelukkig, ook de emmer.

Wereldwijd was 2025 misschien geen groots jaar. Maar grote conclusies heb ik er niet aan verbonden. Daarvoor was het te menselijk. Het bestond uit vakanties, geboortes, gesprekken aan tafels en een kies die ontbrak. En sinds oktober bestaat het ook weer uit vaker schrijven: bijna fanatiek, in stukjes op dit weblog. Dat hoop ik enigszins mee te nemen naar het nieuwe jaar. Maar laat dat geen belofte zijn!

We zitten in het laatste weekend van het jaar. Nog een paar dagen en dan ligt er weer een jaar van ervaringen achter ons. Voordat het nieuwe jaar begint, is het deze periode het moment van de diverse overzichten van de afgelopen twaalf maanden. Een optelling van wat waren onze hoogtepunten waren en welke juist niet. Het is niet dat ik een overzicht nodig heb om te weten dat de wereld in brand staat. En wanneer ik dan de laatste weken wederom neeschuddend de nieuwsberichten lees, ben ik me ervan bewust dat we dit al jaren roepen. Sterker nog; ik kan me niet anders herinneren. Al sinds ik nog geen acht jaar oud was mag ik het doemdenken van de mensen om mij heen horen. Sinds het begin van de jaren zeventig hoor ik al dat het zo niet langer kan. Toch gaan we door met het leven. Wellicht is dit de verborgen boodschap: Leef het leven en maak er het beste van. Geniet van de geluksmomenten. Ik ben van mening dat je niet ver hoeft te zoek voor die momenten van geluk en tevredenheid.

Zo kijk ikzelf terug op een enigszins teleurstellende hardloopjaar. In februari kreeg ik een blessure in een van mijn kuiten, waardoor ik voor een tijdje niet kon hardlopen, en in september heb ik mogelijk tijdens een vakantievlucht een corona-achtige virus opgelopen, waarna ik ruim een maand geen conditie heb gehad om lekker hard te lopen. Het hardloopgeluk kwam later weer terug in de vorm van nieuwe hardloopschoenen; Nike Pergasus Plus. Deze schoenen zitten me zo fijn, dat ik nu eindelijk weer op mijn oude hardlooptempo zit, en is het hardlopen voor mij weer helemaal leuk*. Gelukkig is het hardlopen voor mij niet bepalend voor mijn levensgeluk, en kijk ik terug op een leuk en positief jaar. Dit is mijn wens voor iedereen.