Sneeuw is een bijzonder fenomeen dat veel mensen fascineert, zeggen ze online. Mij fascineert het niet zozeer. Ik roep al jaren dat het woord ‘Nee’ niet voor niets in het woord sneeuw voorkomt. Als kind dacht ik daar anders over, maar toen waren mijn botten natuurlijk sterker dan nu.

Volgens de sneeuwgeschiedenis van Nederland zijn er in het verleden flinke sneeuwstormen en sneeuwrijke winters geweest. Zo lag er in de winter van 1962-1963 gemiddeld 71 dagen een sneeuwdek in het land, en viel er in begin 1979 op sommige plaatsen meer dan een meter sneeuw. Ook in 1987 en 2005 waren er opvallende sneeuwsituaties, met name op de Waddeneilanden.

Tegenwoordig is sneeuw een stuk zeldzamer geworden in Nederland. Door verandering van het klimaat (don’t deny this) valt de eerste sneeuwvlok steeds later in het seizoen, en is het aantal sneeuwdagen gehalveerd. Bovendien blijft de sneeuw vaak niet lang liggen, omdat de temperatuur tegenwoordig snel weer boven nul komt.

Toch kan het nog steeds sneeuwen in Nederland, vooral als er een koude noordwestelijke stroming is die winterse buien aanvoert vanaf de Noordzee. Zo viel eergisteren, op 16 januari 2024 sneeuw in het grootste deel van het land, en genoten veel mensen (not me!) van het winterse landschap. Ook voor de komende dagen zijn er sneeuwkansen, vooral in het zuiden en zuidoosten van het land. Ik zie er nu al tegenop.

De afgelopen weken luister ik vaak (wanneer ik van huis naar het werk reis, of op vakantie in Griekenland, en liggend op het strand in de laatste week van de vakantie) naar het album Achtung Baby van U2. Het album brengt me deels terug naar het moment dat ik begin 1992 op mijzelf ging wonen. Hierdoor staat het album voor mij ook voor het moment van persoonlijke vrijheid. Niet dat ik voor die tijd onder het juk van mijn ouders doorging, maar als 25 jarige man ben je er wel aan toe om de figuurlijke vleugels uit te slaan. In eerste instantie (jaren tachtig) was ik nooit zo’n fan van de Ierse band U2, maar met dit album is dit veranderd.

Naast het nostalgische kenmerk vind ik het ook gewoon een goed album, dat zonder te vervelen op repeat staat. Wanneer ik ergens enthousiast over ben, sla ik wel eens door. Dit zal iedereen die me een beetje kent, kunnen beamen. Zo heb ik toen, in 1992, mijn kat Bono genoemd en over het album kwam ik laatst de volgende wetenswaardigheden tegen: Achtung Baby is het zevende studioalbum van de Ierse rockband U2. Het werd geproduceerd door Daniel Lanois en Brian Eno, en werd op 18 november 1991 uitgebracht op Island Records. Na kritiek op hun release Rattle and Hum uit 1988 verlegde U2 hun richting om invloeden uit alternatieve rock, industriële muziek en elektronische dansmuziek in hun geluid op te nemen. Thematisch is Achtung Baby donkerder, introspectiever en soms luchtiger dan hun eerdere werk. Het album en de daaropvolgende multimedia-intensieve Zoo TV Tour stonden centraal in de heruitvinding van de groep in de jaren negentig, waarbij ze hun serieuze publieke imago verlieten voor een meer luchtig imago en zelfspot.

Ongeacht deze kleine feiten luister ik nog steeds met plezier naar het album dat inmiddels ruim de 30 jaar is gepasseerd. En zo geniet ik nog wel even van Achtung Baby.