DRAY BOSMA

Er waaide een flinke voorjaarsstorm toen ik, in de aanhoudende tegenwind, op mijn fiets onderweg naar mijn afspraak was. Een beetje chagrijnig trapte ik stevig de pedalen in om nog een beetje op tijd te kunnen zijn. Onderweg haalde ik met gemak een paar andere fietsers in. Een mevrouw wier derrière haar fietszadel als een Hans Kolk-act wist laten te verdwijnen stapte uiteindelijk af. En tadah: daar was haar fietszadel weer! De stevige tegenwind had het bijna van de vrouw gewonnen, maar de heupen van de vrouw wonnen het qua stevigheid weer van de wind.

Ik fietste bij het viaduct twee meisjes voorbij. Ik denk dat ze nog in de brugklas zaten en ze slingerden over het fietspad van rechts naar links, en weer naar rechts. Het meisje met halflang blond haar -wat alle kanten op om haar hoofd waaide, schreeuwde luid: ‘Godverdomme!’ Volgens mij niet alleen uit frustratie, maar meer ter kennisgeving aan haar vriendin. Ze was duidelijk niet blij met deze enorme tegenwind. Haar vriendin met het korte donkere haar onder een zwarte beanie verstopt, lachte het uit en stapte van haar fiets af om deze vervolgens uit haar handen te laten vallen. Het vloekende meisje met het door-de-war-kapsel volgde het voorbeeld en smeet ook haar fiets op de grond. Daar zaten ze beiden: lachend en op hun hurken in de voorjaarsstorm tussen hun fietsen op het fietspad. Tieners. Ze zien overal de lol van in.

In het stadspark had ik iets minder last van tegenwind, door beschutting van de bomen. Meer hier dan daar ontweek ik de afgewaaide boomtakken die op het fietspad lagen en even bedacht ik dat ik er wel op moest gaan letten dat er geen grote takken op mijn hoofd zouden waaien. Voor je het weet lig je daar door een boomtak knock-outgeslagen op het fietspad. Zwaar bebloed buitenwesten, naast je fiets en je jaszakken leeggeroofd door onaardige Almeerders. Er zijn tenslotte genoeg onaardige mensen hier. Zelfs zonder op mijn hoofd getikt te zijn, kan ik al aardig in mijn hoofd beginnen te malen en raak ik zo af en toe flink op dreef. Gelukkig kon ik deze middag normaal doorfietsen, zonder gewond of geraakt te worden door takken en ander groenafval.

Uiteindelijk ben ik zonder verdere kleerscheuren op mijn afspraak aangekomen. Het leukste daar was toch wel de wetenschap van de terugweg naar huis. Deze was in de tegengestelde richting van de heenweg en daarom als vanzelfsprekend zonder tegenwind. Ik genoot al van het idee dat de stevige wind niet zou gaan liggen en dat ik daarom als een ware renkoekoek over de weg terug naar huis zou vliegen.