DRAY BOSMA

In de jaren zeventig van de vorige eeuw, vond ik het als kind fantastisch wanneer het circus tijdens de zomermaanden neerstreek in Den Helder op het veld achter het bruggetje aan de Walvisvaardersweg. Het veld bestond uit een paar graspollen en enkele opgedroogde modderpoelen, waar stofwolken je het zicht ontnamen wanneer je aan het spelen was. Later werd het veldje geld waard, nadat het werd gevuld met appartementen. Maar daarvoor was het altijd een aangename afwisseling wanneer er in een warme zomer een grote felgekleurde circustent werd opgezet. Clowns, acrobaten in strakke pakjes en exotische dieren hadden een enorme aantrekkingskracht op mij. Ik kan me herinneren dat ik als pre-puber ‘s-avonds vaak heb liggen fantaseren om van huis weg te lopen en met het circus mee te reizen.

Jawel. Je beleeft het gras altijd groener aan de overkant. Maar dat terzijde. De exotische dieren van toen noemen we vandaag de dag bedreigde dieren. Tegenwoordig mag er bijna geen exotisch dier meer optreden in de piste van een grote circustent. En terecht. Dieren zijn er niet om ons, de verveelde mensen, te entertainen. Laat acrobaat en goochelaar maar in eigen persoon de kunstjes aan het publiek tonen. Ik twijfel er niet aan dat de dieren destijds, in de vorige eeuw, best goed werden verzorgd, maar een dier hoort te léven en niet alleen te bestaan in een omgeving van een beperkt aantal vierkante meters.

Overigens is het maar goed dat ik als kind niet van huis ben weggelopen en met een woonwagen de wereld ben ingetrokken. Het circuswereldje is er niet eentje waar ik gelukkig had kunnen worden. Niet dat het circusleven mij te slecht of te min is, maar nu ik iets rijper, qua leeftijd ben, is het fijn te beseffen dat je sommige keuzes juist niet gedaan hebt. Ook al was het nooit een serieuze overweging geweest om me aan te sluiten bij Circus Toni Boltini. Het circus van vandaag is als zwarte piet: Een relikwie, een gedachtenis aan vroeger. De ouderwetse circussen vind men niet meer leuk en het nieuwerwetse circus van dit millennium vindt niet meer plaats in een tent.

Een Cirque du Soleil heeft meer weg van een gala dan dat het op een circusvoorstelling van de vorige eeuw lijkt. Daardoor vind ik het zo grappig dat een specifiek chique gala dat in 1956 voor het eerst werd gehouden tegenwoordig meer op een circus lijkt. Het Eurovisie Songfestival begon ooit heel statig in Lugano te Zwitserland. Het is na jaren uitgegroeid tot één groot circus met vele circusacts. Mannen in hardrockmonsteroutfits, of rennend in een hamsterwiel. Een Ierse handpop achter een draaitafel en een leven draaiorgel. Er komt meer bij kijken dan alleen maar een liedje op het songfestival.

Gisteravond was de eerste halve finale van Eurovision 2017 en morgen, na een dag van rust op deze woensdag, is de tweede halve finale. De Brabantse zusjes Vol treden namen Nederland op, om ‘ons’ naar de finale op zaterdagavond te zingen, en zingen kunnen ze. Van die 10 finaleplaatsen zit er hoogst waarschijnlijk eentje voor Nederland bij. Een week met 3 avonden van Eurovisie Songfestival. Ik zit thuis heerlijk voor de televisie te genieten. Je mag me uitlachen, belachelijk maken. Mij maakt het niet uit. Ik geniet van het Eurovisie Songfestival sinds het circus nog jaarlijks bij ons vroeger in de woonwijk de olifanten en dromedarissen op het veldje lieten loslopen. En daar waar je van geniet, dat moet je niet verstoppen. Zo aan het einde van deze paar regels tekst weet ik, dat al sinds mijn kinderjaren ik toch altijd een beetje van het circus ben blijven houden.