DRAY BOSMA

De mevrouw in een zomerse jurk, met de zonnebril op het opgestoken zwarte haar en sandaaltjes aan haar voeten, heeft haast op het station Almere Centrum. Het geklepper van haar schoeisel klinken luid over het perron. De aanhoudende warmte van de dag zorgt ervoor dat sommige reizigers zwaar geïrriteerd naar de zomers geklede dame op haar herrie makende sandaaltjes. Ze heeft het niet door. Met verbeten gezicht en snelle stappen loopt ze richting de trap om naar de hal van het station af te dalen. Ik vergeet altijd dat er reizigers zijn die verder moeten dan mijn eigen eindbestemming. Voor hen wacht een bus zonder geduld onder het station.

De mevrouw met de klepperende sandaaltjes loopt van de trappen en de akoestiek van deze nauwe doorgang maakt het geklepper als oorverdovend. Terwijl ik samen met de vrouw en tientalle anderen via de trap naar stationshal loop, ben ik door dat geklepper even in gedachten terug in de jaren 70 van de vorige eeuw. In de zomers dat iedere jonge moeder kleppers aan haar voeten had. Huishoudens werden gerund op van die houten slippers met een hakje en een voorgevormd orthopedisch voetbed. Vaak nog afgewerkt met een brede leren band en een grote gesp. Toen waren ze nog merkloos.

Zo liepen ze en fietsten alle jonge moeders over straat. Het haar om krulspelden gewikkeld, waarbij alle krulspelden verborgen werden onder het hoofddoekje. Sommige moeders maakten het bont. Die droegen een jasschort met een felgekleurde print over de eigen kleding. Alles was veelkleurig, maar ook somber. Het was ook de tijd van de autoloze zondagen. Daar moet de regering vandaag mee komen: een autoloze zondag. De mensen van deze eeuw pikken dat niet. Ze groeperen zich op Facebook en dreigen juist een auto aan te schaffen, om allemaal op alleen die autoloze zondagen rond te rijden. Maar het blijft bij het delen van ongenoegen op Facebook.

Er klinkt een schrille gil en ik ben weer terug in 2017. Waar de mevrouw op sandaaltjes nog net gedreven de trap afliep, vergeet ze nu twee traptreden en komt dramatisch ten val. Mensen reageren verschillend. Een gezette mevrouw in te strakke legging ontwijkt passief de vallende vrouw en een oudere man gilt geschrokken mee. Anderen reageren helemaal niet of anderen giechelen van de zenuwen. Iedereen reageert op een eigen manier. Een jongeman in een te strak t-shirt, of eigenlijk in een veel te strak lichaam, vangt haar op. Beschaamd ligt ze daar in de stevige armen van deze jonge, blonde god.

De zonnebril staat scheef op haar rode hoofd en de jurk is tot haar dijen opgekropen. Het is mij onduidelijke of ze zich opgelaten voelt om de val van de trap, of om in de gespierde armen van haar redder te liggen. De blonde god vraagt vriendelijk, en oprecht bezorgd, of alles goed gaat. Ze zegt oké te zijn. De gespierde adonis lacht opgelucht. De mevrouw ligt nog steeds in zijn armen. Ze zegt een sandaaltje te missen. Deze wordt haar haastig aangereikt door een vrouw met in haar linkeroor een flink rijtje piercings gestoken. Zonder de gespierde man aan te kijken of iets te zeggen loopt ze snel door. Ze heeft haast. Anders mist ze haar bus.