Het is over en voorbij. De relatie tussen mijn fiets en ik. Het ging de laatste maanden al niet meer zo lekker, toen ze een laatste keer weer eens haar ketting afwierp. Ik heb haar toen bij het metrostation achtergelaten. Weken, misschien wel maanden, ben ik haar voorbijgelopen, zonder haar een blik waardig te gunnen.
Afgelopen woensdag zag ik haar ‘s-ochtends tegen een tweetal andere fietsen staan, als een bundeltje fietsen, en dacht nog: ze staat er niet alleen bij. Een dag later heb ik mijn fiets niet meer zien staan. Vrijdag wist ik het zeker. Ze is gedeporteerd naar een plek waar alle andere achtergelaten fietsen van Amsterdam verzameld worden.
De zorgeloze jaren van plezier kwamen al in december 2014 ten einde toen een autobestuurder in Almere tegen haar aanreed. Gelukkig kon ikzelf vlak voor de klap van mijn zadel springen, maar de linkertrapper van mijn fiets heeft nooit meer soepel gedraaid. Dit heeft haar waarschijnlijk tot diep in het frame geraakt.
Deze klap heeft haar karakter veranderd. Dit uitte zich in meerdere lekke banden en het afwerpen van de fietsketting. Ze had er geen zin meer in. De fietsbel rinkelde op het laatst niet meer. Deze heb ik moeten vervangen. Het was voor mijn fiets vermoedelijk als een pleister op een slagaderlijke bloeding.
De verhuizing naar Amsterdam heeft het ook niet goed gedaan. Geen beschutting van de schuur meer en dit liet ze mij weten door het zadel constant nat te houden na een regenbui. Soms dacht ik dat ze er nog wel zin in had, maar zodra ik van een stoep afreed, wierp ze roekeloos haar ketting van de tandwielen. Maar ze heeft nu rust op een nieuwe plek in Amsterdam.
Ik weet niet waar dit terrein is, maar ik hoop dat ze het er naar haar zin heeft en wanneer ze geen fiets meer is, wens ik dat ze wordt gerecycled. Misschien wordt ze een speeltoestel voor op een kinderspeelplaats ergens in Nederland. Ze hoeft zich dan niet meer als een oud barrel te gedragen en zich niet meer druk te maken over een fietsbel, het zadel of de spanning in haar luchtbanden.
DRAY BOSMA 