DRAY BOSMA

Sinds het begin van de crisis kom ik niet vaak buiten. Af en toe verplaats ik me naar de buurtsuper en twee, vaak drie, keer per week ga ik een uurtje hardlopen. Het is letterlijk zoals de wind waait, waait de planning voor de te nemen hardlooprondjes. Zo ook een paar dagen geleden toen ik een dagje vrij was. Ik wist tijdens het hardlopen nog niet helemaal hoe ik mijn route zou gaan hardlopen, om na zo’n zes kilometer het impulsieve besluit te nemen om daar op de Pampushoutweg in Almere, linksaf het wandelbos in te slaan.

Aangezien ik al om half zeven ‘s-ochtends de deur uit was gegaan, was het op dat moment dat ik het bos insloeg rond vijf over zeven in de ochtend en enorm rustig. Er waren nog geen mensen die met de hond aan de wandel waren. Ik liep in de bebossing op mijn gevoel naar de plek waar ik weer op een bekend stukje wandelpad zou aankomen, maar mijn intuïtie liet mij deze ochtend in de steek. Nadat ik een kenmerkend, afgebroken boomtak voor een derde keer voorbij liep, wist ik dat ik niet helemaal naar de buitenkant van het bos zou komen.

Te trots om via een app op mijn telefoon te checken waar ik mij bevond, ging ik voor de klassieke wijze van het vinden van de juiste weg. Iedereen weet dat de zon in het Oosten opkomt. Ik hoefde alleen maar de richting vanwaar de zon scheen, te gaan lopen. Helaas is het zo dat je bij een splitsing niet altijd de keuze hebt om de gewenste richting op te lopen, waardoor ik wederom een rondje in het bos had afgelegd. Mijn gedachten dwaalden even af naar gruwelverhalen waarbij mensen in bossen verdwalen en nooit meer terugkeren. 

Er was geen reden tot paniek. Het wandelbos bij Pampushout is niet groot en ik had inmiddels al een eerste hondeneigenaar, tezamen met twee hyperactieve labradors gespot. Ik groette de honden en het baasje en liep richting het Oosten. Ik had het idee dat ik aardig in de buurt van het, voor mij bekende Michelinpad was, maar ik zag alleen maar bebossing, waarbij de zon mij constant in de ogen scheen. Wijsheid won het van eigenwijsheid en ik besloot toch maar even op mijn mobiel te kijken. De app wist aan te geven dat ik bij de splitsing linksaf moest slaan. 

Nadat ik het bospaadje linksaf was ingegaan zag ik verderop de bekende betonnen bodem van het Michelinpad. Vanaf dat punt wist ik met gemak de weg naar huis te vinden. Mijn hardloopervaring had me ook geleerd dat het vanaf daar vijf kilometer duurt om thuis te komen. Nadat ik het bos achter mij had gelaten, werd me door de stem van mijn hardloop-app gemeld dat ik in totaal acht kilometer had afgelegd. Ik had zojuist twee kilometers over een afstand gedaan waar ik doorgaan nog geen hele kilometer over doe.