DRAY BOSMA

De kerstspullen en andere decemberversierselen zitten weer in de dozen. Weggestopt achter de knieschotten van de zolderetage. Net voor het moment dat Moeder Natuur heeft besloten de gronden van de Nederlandse bodem te bedekken met witte sneeuw en ijzig ijzel, worden de winterse versierselen weggemoffeld. Het woord ironie had niet beter omschreven kunnen worden.

Winter. Ik kan er niet van genieten. Niet van de koude temperaturen en niet van de ijzige wind, die je ook voelt wanneer je een muts draagt en een sjaal om je hoofd wikkelt. Op zonnige winterdagen wil ik er nog wel voorzichtig van genieten, maar niet te uitbundig. Sneeuw. Ik kan er pas van genieten in een 2^e dimensie: op een kerstkaart of in een winterse film. Het innerlijke kind dat vroeger dol was op sneeuw en ijs heb in de loop der jaren eigenhandig de nek omgedraaid.

Maar omdat ik het winterse weer als kind wel leuk heb gevonden, kan ik enige empathie opbrengen voor die mensen die helemaal uit hun dak gaan als er een paar sneeuwvlokken vallen. Die mensen die bij het zien van een ademwolkje dat ze uitblazen, meteen de adem inhouden om te weten of de rayonhoofden in Friesland bij elkaar komen om over een Elfstedentocht te praten. Of deze er dan wel, of niet zit aan te komen. Enthousiasme dat in mijn ogen iets te dicht bij verdwazing ligt.

Door de mindere, winterse temperaturen worden hier alle activiteiten naar binnen verplaatst. Daar waar ik in de zomer in korte broek in de tuin kan genieten van een boek en een glaasje rood, geniet ik nu binnen bij het knapperend vuur in de open haard van een film of televisieprogramma op tv. Een programma als Wie is de Mol is hier thuis favoriet. Na het kijken van de uitzending gaan we meteen nog eens kijken om te zien of er dingen ons zijn ontgaan of juist zijn opgevallen. Ik weet het: een enthousiasme dat veel op verdwazing lijkt.

Ongeacht waar je enthousiast over kan zijn, is het leuker om ergens blij van te worden dan andersom. Er zijn genoeg mensen die met gewichtigdoenerij het plezier van anderen verpesten en zich met bitse, bittere opmerkingen op sociale media superieur voelen boven het klootjesvolk. Ze voelen zich zo overtreffend, dat ze de bijtende en pinnige teksten niet zelf kunnen verzinnen, maar van anderen moeten lenen. Het zelfgecreëerde imago van originaliteit komt niet eens in de buurt van hun eigen gedrag, en dat is dan wel leuk.