DRAY BOSMA

Zo af en toe heb ik tijdens het hardlopen verwensing richting meneer Murphy. Hij is de man waarnaar een wet is vernoemd. De wet van Murphy, en deze luidt als volgt: ‘Alles wat fout kan gaan, zal fout gaan’. Zo is het -bijna- altijd dat wanneer ik net een kilometer heb gelopen en ik via mijn koptelefoon te horen moet krijgen hoe ik deze gemiddeld heb gelopen, er -bijna- altijd een auto met luide motor voorbijrijdt. Niets te horen over mijn voortgang. Het is ook geen uitzondering dat waar het wegdek op mijn route heel smal wordt, er juist net een groep mensen op de fiets voorbijkomt. Hierdoor moet ik mijn looptempo inhouden. Of juist versnellen. Ik verwens die Murphy van alles. Niet dat het iets uitmaakt. De man is al in 1990 overleden.

Daarbij heeft enig speurwerk op het internet mij geleerd, dat de situaties zoals hierboven beschreven niet zozeer iets met de wet van Murphy te maken hebben, maar gewoon met de wet van bedrog: ‘Als iets mis kan gaan, dan gaat het mis – op het slechtst denkbare moment’. Deze term is ooit voor het eerst gebruikt door de Amerikaanse redacteur John Campell, en komt veel beter overeen met wat ik zo op mijn hardlooprondjes meemaak. Zo kan het kilometerslang heel rustig zijn op mijn hardlooproute, tot het moment dat ik een weg moet oversteken of op mijn route naar een ander pad moet afslaan. Dan is het ineens topdrukte met passerende auto’s waar normaal gesproken geen mens rijdt.

Het werkt overigens alleen maar negatief. Het is nooit zo dat wanneer ik een paar miljoen in de Staatsloterij win, er ook bekende Nederlanders in mijn voortuin staan om me te feliciteren met de gewonnen straatprijs in de Postcodeloterij. Dat geluk heeft niemand, want zo werken die wetten niet. Het werkt alleen als ze enige vorm van narigheid onder de aandacht komen brengen. Zo was ik heel blij met mijn nieuwe hardloopschoenen. Ik loop er heerlijk op. Maar wat denkt u? Nu, na twee hardlooprondjes van tien kilometer, heb ik last van een lichte ontsteking in mijn achillespees, die langzaam optrekt naar de zool van mijn linkervoet. Wederom een kleine speurtocht op het internet, leert mij de naam van de aandoening: Fasciitis plantaris.

Deze aandoening is pijnlijk, weet het internet mij te melden. Dit wist ik ook zonder het online op te zoeken. Verder betekent het dat ik weer eens rustig aan mag doen. Gelukkig geen complete rust (ik zou gek worden!), maar het aantal kilometers per hardlooprondje moet ik minderen en ondanks mijn nieuwe, snelle hardloopschoenen moet ik het toch vooral langzaamaan de hardlooprondjes lopen. Dus ik trek voorlopig even het andere, tweede paar hardloopschoenen aan deze komende dagen. Ik hoop dat voordat de corona-lock-down niet meer van toepassing is, deze blessure ook verleden tijd is. Tenzij één of andere wet van rampspoed mij het plezier komt vergallen.