Eindelijk

Op de tweede dag van dit jaar ben ik door mijn rug gegaan. Dit was mijn allereerste keer dat dit gebeurde en het is een ervaring die ik liever nooit heb gehad. Ik wilde op die zondagmorgen mijn sokken aantrekken om een rondje te gaan hardlopen, maar in plaats van dat ik mijn sokken aantrok, trok er een enorme, helse pijn door mijn onderrug. Ik kon niets meer doen dan alleen maar jammerend klagen van deze narigheid. Voorzichtig liep ik naar de badkamer, waar het nogmaals in mijn rug schoot. Ik heb daar minutenlang met beide handen op de badrand staan kermen van de aanhoudende pijn in mijn rug. Nog nooit heb ik dit zo ernstig gehad. Voor mij zat er verder niets op dan te liggen en af en toe voorzichtig een wandeling te maken.

Zo heb ik een week lang plat op mijn rug gelegen, onderbroken door af en toe een wandelingetje. Deze ommetjes liep ik niet langer dan een half uur, want anders kwam mijn rug in opstand door middel van opkomende, zeurderige pijn. Na acht dagen op bed te hebben gelegen had ik er genoeg van. De pijn was inmiddels niet meer zo intens, en ik vond dat ik wel weer kon proberen om te gaan werken. Aangezien ik zittend werk heb (kantoorbaan, en dankzij de pandemie ook thuiswerk), ben ik halve dagen, alleen in de ochtend gaan werken. Dit ging wel lekker. Af en toe opstaan om heen en weer te lopen en in de middag rust (plat op mijn rug). Zo ging het alsmaar beter. De ene dag iets slechter dan de ander, maar uiteindelijk verbetering.

Nu, na vier weken van rustig aandoen ben ik vanmorgen weer voorzichtig gaan hardlopen. Een kleine afstand van vijf kilometer. Het ging goed en lekker. Ik had gedacht dat de vier weken rust mijn lijf enigszins roestig had gemaakt, maar dit bleek niet het geval. Wanneer ik volgende week weer begin met korte afstanden, kan ik langzaamaan weer de actieve hardloper van voorgaande jaren worden. Ik heb mezelf beloofd niet te hard van stapel te gaan, maar ik kan niet wachten tot ik volgend maand weer het normale aantal hardlooprondjes kan lopen.