Ik heb een beetje last van de laatste-week-van-januari-depressie. Het valt me de laatste jaren op dat deze laatste week van januari niet goed combineert met mijn geestelijke gemoedstoestand. Ik ben niet echt down of depressief, maar ik vind veelal alles stompzinnig, niet leuk en ook niet de moeite waard van mijn aandacht. Wanneer er me iets tegenzit, ontstaat er in mijn hoofd een dramatische happening (dreinend en aanstellerig). Daarbij komt dit jaar er ook nog bij dat ik al ruim drie weken niet heb kunnen hardlopen. Mijn rug werkt niet mee. Nu vind ik het heel zielig voor mezelf dat ik zo’n negen keer mijn hardloopschoenen niet heb kunnen aantrekken. Normaal denk ik: kop op, het komt wel goed! Vandaag voel ik me innerlijk als een kind, liggend op de grond met gebalde vuisten, te schreeuwen naar niemand die het zal horen.
Het is een voordeel dat deze bijzonder geestesgesteldheid van mij maar een weekje duurt. En dat soms niet eens. Halverwege de week zie ik ‘Het Weekend’ aan de horizon van de werkweek gloren, en veeg ik de imaginaire tranen uit mijn ogen. Grote kans dat ik op woensdagavond alweer stilletjes zit te neuriën. Tot die tijd loop ik te jammeren, erger ik me wezenloos aan alles en irriteert me alles wat er maar even tegenzit. Het is de donkere kant van mij die gelukkig alleen die paar dagen in de laatste week van januari van zich laat horen. Laat me nog maar even doorbijten.
DRAY BOSMA 