Maandag tegen het einde van de middag, na werktijd, liep ik achteloos van zolder de trap af. Ik wilde gaan hardlopen en had net mijn hardloopkleren bij elkaar gezocht, toen ik na een korte sprong van de onderste traptree ineens onaangenaam verrast werd door een overweldigende, intense pijn in mijn linkerkuit. Een flinke vloek ontsnapte me uit de keel. De katten schoten weg, ieder een eigen kant op. Wat was dat!? De pijn bleef aan en leek ook niet af te zwakken. Huppelend en vloekend stond ik bij mijn werkbureau op de logeerkamer. Ik moest iets in mijn kuitspier verrekt hebben.
Jammerend en hinkend begaf ik me de trap af naar de woonkamer waar de pijn nog steeds aanbleef, maar ik er inmiddels wel aan was gewend. ‘Nou, dat wordt geen hardlopen vandaag,’ zei ik met gepaste drama tegen niemand, want de katten hadden hun interesse elders gevonden. In Droomland. Ze lagen te snurken, en gaven me het idee dat het heel normaal is dat ik hinkend en vloekend door het huis ga. Ook dacht ik gelijk aan het aantal rondjes hardlopen dat ik nog wilde lopen dit jaar. Ging het me nu nog lukken om die honderdvijftig hardlooprondes af te leggen?
Op deze momenten, wanneer ik niet in staat ben om de hardloopschoenen aan te trekken, besef ik dat het hardlopen een gewenning, een verslaving, is geworden. Dit uit zich gelukkig niet in dat ik de gehele dag chagrijnig voor me uit zit te kijken. Of dat ik de mensen in mijn omgeving afsnauw, maar enige misplaatste vorm van jaloezie ontstaat wel wanneer ik buiten een hardloper voorbij zie gaan of wanneer op Instagram anderen hun hardlooprondjes delen. Het is de kinderachtige reactie die ik net niet kan onderdrukken. Ik kan niet anders dan toegeven dat ik een hardloopjunkie ben.
Vanmorgen was de pijn in mijn kuit niet langer aanwezig en was het de onrust in mij die de beslissing nam om de hardloopschoenen weer aan te trekken om voor een rondje hardlopen te gaan. De eerste minuten gingen prima, en de pijn bleef weg. Wel bleek dat het lichaam (mijn oude lichaam) wel heel snel went aan het niets doen. Het gaf me vanmorgen, na een drietal kilometers hardlopen, hier en daar zeurderige pijnsignalen. Een zeurderig pijntje bij mijn achillespees, een flauwe steek in de onderrug. Alsof mijn gestel vanmorgen in opstand kwam tegen het lopen in de ochtenduren.
Ik heb deze geveinsde ongemakken en pijntjes genegeerd en liep na vijf kilometer hardlopen zonder enige kwellingen door. Ik zal de komende dagen en weken voorzichtig zijn met het hardlopen, en wanneer ik het een beetje goed uitstippel dan kom ik, ook wanneer ik rustig doe met hardlopen, dit jaar toch nog net aan die honderdvijftig hardlooprondes.
DRAY BOSMA 