De afgelopen weken luister ik vaak (wanneer ik van huis naar het werk reis, of op vakantie in Griekenland, en liggend op het strand in de laatste week van de vakantie) naar het album Achtung Baby van U2. Het album brengt me deels terug naar het moment dat ik begin 1992 op mijzelf ging wonen. Hierdoor staat het album voor mij ook voor het moment van persoonlijke vrijheid. Niet dat ik voor die tijd onder het juk van mijn ouders doorging, maar als 25 jarige man ben je er wel aan toe om de figuurlijke vleugels uit te slaan. In eerste instantie (jaren tachtig) was ik nooit zo’n fan van de Ierse band U2, maar met dit album is dit veranderd.

Naast het nostalgische kenmerk vind ik het ook gewoon een goed album, dat zonder te vervelen op repeat staat. Wanneer ik ergens enthousiast over ben, sla ik wel eens door. Dit zal iedereen die me een beetje kent, kunnen beamen. Zo heb ik toen, in 1992, mijn kat Bono genoemd en over het album kwam ik laatst de volgende wetenswaardigheden tegen: Achtung Baby is het zevende studioalbum van de Ierse rockband U2. Het werd geproduceerd door Daniel Lanois en Brian Eno, en werd op 18 november 1991 uitgebracht op Island Records. Na kritiek op hun release Rattle and Hum uit 1988 verlegde U2 hun richting om invloeden uit alternatieve rock, industriële muziek en elektronische dansmuziek in hun geluid op te nemen. Thematisch is Achtung Baby donkerder, introspectiever en soms luchtiger dan hun eerdere werk. Het album en de daaropvolgende multimedia-intensieve Zoo TV Tour stonden centraal in de heruitvinding van de groep in de jaren negentig, waarbij ze hun serieuze publieke imago verlieten voor een meer luchtig imago en zelfspot.

Ongeacht deze kleine feiten luister ik nog steeds met plezier naar het album dat inmiddels ruim de 30 jaar is gepasseerd. En zo geniet ik nog wel even van Achtung Baby.