Wanneer ik jaren geleden, en hiermee bedoel ik minimaal tien jaar geleden, net een beginnende hardloper was, stierf ik bijna een duizend doden wanneer ik in de stadsparken van Almere loslopende honden tegenkwam tijdens mijn hardlooprondjes. Ik ging er altijd maar vanuit dat de honden, wanneer ze me zagen hardlopen, meteen tegen me op zouden springen. Dat dit niet zomaar een verzinsel was, kwam door de eerdere ervaringen die ik heb mogen beleven.  

Tot het moment dat ik een artikel had gelezen over de eigen mind set; wanneer je de zaken anders benaderd dan dat je voorheen deed, kan het zijn dat het een totaal andere ervaring wordt. Het klinkt natuurlijk ‘zweverig’ en erg hulpbehoevend van de eigen geest, maar er zit wel een kern van waarheid in. Vanaf dat moment zag ik de loslopende honden als enthousiaste supporters. Ik moest het sowieso zien als dat ze me vrolijk begroetten.

Mijn probleem was hiermee niet verholpen, maar ik ervaarde het wel anders. Ik zag de honden niet langer als irritante beesten. Het is een ander verhaal over de hondeneigenaren. Hoe ik dit probleem ook benader, het wordt niet positief. Ik zal ook nooit vergeten dat ik een paar jaar geleden tijdens een hardlooprondje in het Wilgenbos, in Almere -tevens een favoriete uitlaatspot voor de hondenuitlaters, dat er een roedel honden enthousiast om me heen rende en een zogenaamd bezorgde eigenaresse op afstand riep: ‘Heeft hij je gebeten!?’

Ik rende nee-schuddend verder, maar dacht: Waarom die vraag? Wanneer je weet dat je hond anderen kan bijten, waarom laat je deze dan loslopen? Soms verlang ik ernaar dat ik in staat ben dat ik iets kan doen aan de mind set van anderen.