Al mijn hele leven droom ik van de ruimte, maar ik denk niet dat het ooit mogelijk zal zijn om er naartoe te gaan. Ik ben te oud, misschien te gewoon en niet echt heel belangrijk. Maar strl dat ik de kans krijg om me aan te melden als vrijwilliger voor een experimenteel ruimteprogramma, dat mensen zoals ik de mogelijkheid biedt om de sterren te verkennen. Ik zal geen moment twijfelen en schrijf me meteen in. Ik ben inmiddels ver in de vijftig, maar ik voel me als een jong mens.

Na een strenge selectie en training, word ik dan samen met drie andere vrijwilligers gekozen om aan boord te gaan van de Orion, een ruimteschip dat ons naar de rand van het zonnestelsel zal brengen. We zullen de eersten zijn die zo ver zullen reizen, en misschien ook de laatste. Het is vanzelfsprekend een eenmalige missie, zonder garantie op terugkeer. We weten dat we ons leven op het spel zetten, maar we doen het voor de wetenschap, voor de mensheid en niet geheel onbelangrijk, ook voor onszelf.

We vertrekken op een zonnige dag in het voorjaar, onder het gejuich van familie, vrienden en miljoenen toeschouwers. We voelen ons trots, opgewonden, nerveus. We nemen afscheid van de aarde, ons thuis, en beginnen aan onze reis. Straks zien we de maan, De planeten Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunus en dwergplaneet Pluto. We zien kometen, asteroïden, manen en ringen. Kortom, we zien schoonheid, wonder en mysterie. We zien dingen die niemand ooit zo van dichtbij heeft gezien, en die niemand ooit zo zal zien.

Na vijf jaar bereiken we ons doel: de heliopauze. De grens tussen het zonnestelsel en de interstellaire ruimte. We zijn klaar om de laatste sprong te maken, om het onbekende in te gaan. We weten al een tijd dat we nooit meer terug zullen komen, dat we nooit meer contact zullen hebben met de aarde. Het moment is aangebroken. We weten dat we zullen sterven in de ruimte, alleen en misschien vergeten. Maar we kennen geen angst, we zijn hypergelukkig. We hebben onze droom waargemaakt. Geschiedenis geschreven.

Wanneer we de hyperdrive activeren, een apparaat dat ons sneller dan het licht zal laten reizen, weten we niet waar we zullen eindigen, misschien in een ander sterrenstelsel of misschien nergens. We weten niet wat we zullen vinden, misschien nieuw leven of misschien niets. We weten alleen dat we willen gaan, dat we moeten gaan en dat we zullen gaan.

We kijken elkaar glimlachend en zenuwachtig aan, en we knikken. We tellen af, we drukken op de knop en we verdwijnen. Dit is mijn laatste reis en het zal de beste reis van mijn leven zijn.