De sneeuwvlokjes dwarrelden en ieder zat bij het knappend vuur van de haard naar ‘A Christmas Carol’ te kijken. In alle huizen heerste het kerstgevoel.
‘Hè, Jaap, kom gauw binnen, het is zo koud op de gang. Kom dicht bij de kachel zitten, Jaap. Kijk, hier staan je pantoffels, en wil je nog een koekje, Jaap, hè, wil je d’r één, toe Jan, pak er maar twee.’

Maar in ’t huis van Esther de Vries was het koud. Ja, Kleine Sam dreinde vanuit zijn bedje: ‘Mama, waarom is de kachel uit?’ Wrange vraag! Dieper boog zich ’t prachtige hoofd van Esther, de mooie Esther uit Almere, over het kerst-overhemdje van kleine Sam. En ze dacht aan Koos, een week geleden weggegaan om een paar kerstkaarten te posten – en nu nog niet terug.

‘Misschien was de brievenbus vol!’ prevelde ze met hoopvlamming. Maar dan opeens kreeg ze zo’n grauw en grimmig gevoel en dacht: Nee, Koos heeft de benen genomen. En ik heb het nakijken.
‘Mama, ik wil kerstkoekje’, riep het jongetje vanaf boven vanuit het bed.
Bij Esther bevroren de waterlanders op haar wangen toen ze naar boven liep.
‘Stil, lieverd!’ zei ze, de hand zacht, maar koud, op het blonde jongenskoppie leggend.

Maar beneden ging de deur langzaam open en daar stond Koos. Nog enigszins aangeschoten, maar hij was er tenminste weer.
‘Dag Bianca!’ riep hij levendig.
‘Esther’, verbeterde ze fijntjes. En ze wierp zich geoefend aan zijn hazel bruine ogen. Juist op dat ogenblik begonnen, bronzerig, de kerstklokken te luiden.
‘Waarom?’ vroeg Koos wezenloos.
‘Dat is altijd aan het slot van een kerstverhaal’, zei Esther, zacht huilend, omdat haar geluk was weergekeerd.

Fijne Kerstdagen!
Vrij bewerkt naar Simon Carmiggelt