Ik loop het Bijlmerplein op, bij station Bijlmer Arena, om daar bij de bushalte op lijn 330 te wachten die mij over een paar minuten naar Almere zal brengen. Het wachten duurt niet lang. Wanneer ik, zoals twintig jaar geleden, een roker was, had ik niet eens de tijd om een sigaretje te roken, want de bus rijdt gewoon op tijd. De halve peuken bij de bushalte op de grond zijn hiervan het bewijs.

Vaak sta ik op de juiste plek voor de bus te wachten en stap ik dan ook meestal niet later als de vijfde passagier de bus in. Dit betekent dat ik dan ook vaak op een vaste plek zit. Vlakbij de achteruitgang, met extra beenruimte. Mensen zijn gewoontedieren en ik ben geen uitzondering. 

Reizen met de bus vind ik wel relaxt. Geen stress zoals bij het treinreizen. Paniek om een trein die niet op tijd is, of dat deze dan te overvol is met medereizigers. Ik weet het; met de bus doe je bijna iedere bushalte aan, maar in een Sprinter heb je dat zeker. Laat mij maar op momenten wanneer ik naar huis moet, relaxt in de bus zitten. Ik vind het allemaal minder gehaast.

Toch rijden we al spoedig Amsterdam uit en via Diemen rijden we alweer op de snelweg. Hier worden nog een paar bushaltes aangedaan, waarbij passagiers uitstappen en instappen. Het is vandaag mooi weer en het is fijn naar buiten staren, waar de natuur, ook langs de snelweg, weer opbloeit. Na een laatste halte bij Halte P+R in Muiden, rijden we het laatste stukje snelweg richting Almere. Onderweg bij een parkeerterrein van een tankstation zie ik een man in lichte paniek achter iets aanrennen. Voordat ik weet waarom, rijden we verder en neemt de buschauffeur de afrit naar de A6. Ik ben bijna thuis.