Laatst had ik een soort van openbaring. Ik zat in de bus naar huis en ineens had ik, terwijl we over de snelweg reden, het besef dat er in mijn hoofd een complete wereld schuilgaat. Een wereld vol herinneringen, beelden uit mijn jeugd, gesprekken die ik nooit vergeten ben, gesprekken die ik nooit zal hebben. Daarnaast zij er ook werelden die ik zelf heb verzonnen; dromen, fantasieën, scenario’s die nooit gebeurd zijn, maar die wel ooit eens van pas kunnen komen, of niet. Het is een voor anderen een onzichtbaar universum, dat zich helemaal binnenin mij afspeelt. En wat me dan nog het meest verwondert: ik kan daar niet uniek in zijn.

Elke mens in de bus of die ik op straat zie lopen moet óók zo’n binnenwereld met zich meedragen. Een hele innerlijke film, een verhaal, een stroom aan gedachten, hoop, verdriet, verlangens. Miljarden mensen op deze planeet. Elk met een eigen geschiedenis, een eigen versie van de werkelijkheid. Soms denk ik: hoe kunnen al die werelden bestaan, zó intens en rijk, zonder dat we er werkelijk zicht op hebben bij elkaar?

Wat zal er met al die werelden gebeuren wanneer we sterven? Al die herinneringen, nuances, liefdes, ideeën — verdwijnen die zomaar? Of laten ze iets achter in een vorm die we niet begrijpen? De gedachte dat energie nooit verloren gaat, zoals de natuurwetten zeggen, troost me enigszins. Misschien wordt die innerlijke wereld, die unieke trilling die ieder mens meedraagt, opgenomen in iets groters. Misschien wordt het omgezet in een andere vorm van bestaan, een andere frequentie, een andere beweging in het universum?

Ik denk niet dat mijn gedachten, mijn beleving van de wereld, uniek zijn. Maar juist dat maakt het bijzonder. Dat betekent dat ik verbonden ben met een mensheid die leeft, denkt en voelt. Heel misschien is dat de energie die blijft: de verbondenheid van al die innerlijke werelden, die elkaar op onzichtbare manieren raken.