Afgelopen zondagochtend rijd ik mijn bijna wekelijks rondje op de fiets door Almere, waarbij ik deze ochtend langs een van de grootste gemalen ter wereld, De Blocq van Kuffeler, fiets. Het is het oudste gebouw van de stad waar ik nu woon, in oktober 1967 begon het met het droogleggen van Zuidelijk Flevoland,welke ervoor heeft gezorgd dat de polder in zeven maanden werd drooggelegd. Hierdoor kan ik deze zondagochtend in het zonnetje rondfietsen op de oude, drooggelegde zeebodem in plaats van dat ik ronddobber aan het wateroppervlak.

Het is deze zondagochtend heel vriendelijk weer. De temperatuur verraadt dat het de eerste dag van December is, maar verder is het heerlijk vertoeven. De maand geeft me, in tegenstelling tot de temperaturen buiten, een warm gevoel. Het zal wel te maken hebben met het gevoel van saamhorigheid dat ik zal ervaren met de komende december-momenten als; Sinterklaas, Kerstmis en Oud en Nieuw. Let’s go December!

Deze periode rijdt het openbaar (treinverkeer) weer eens anders dan normaal. Dit komt door de werkzaamheden op Schiphol. Het grootste luchthaven van Nederland is aan vernieuwing toe en ik denk dat de aansluiting van de diverse treinen ook hiertoe horen. Daarom rijden de treinen iets anders dan normaal. Dit betekent dat ik in de ochtend een paar minuten later op mijn eindstation aankom, waardoor ik niet een verbinding mis en een vijftal minuten op de metro moet wachten. Het is niet anders en het duurt maar tot einde volgende week.

Maar van de week had ik een bijzondere variatie; tijdens mijn rit in de vroege ochtend was er een storing waardoor we minutenlang stilstonden in het donkere landschap tussen Weesp en Diemen. Uiteindelijk werd er aan de reizigers omgeroepen dat door een wisselstoring op de rails de mogelijk om door te rijden nihil was. De trein ging weer terug naar het laatst aangedane station, werd er ons geomroept. Ik had inmiddels al een collega geappt dat ik deze dag ging thuiswerken. Uiteindelijk kwam in na een reis van anderhalf uur weer terug op de plek van mijn vertrek. Net op tijd om de werkdag te beginnen.

‘Wanneer heb je voor het laatst iets voor het eerst gedaan?’ Dit was altijd een gevleugelde uitspraak van een kennis van vroeger. Ze was een vrouw van mijn leeftijd die in dezelfde wijk als ik in Den Helder was opgegroeid, maar die ik pas later leerde kennen via het internet toen ik al in Almere woonde. Ik moest laatst weer even aan haar denken. Helaas kan ik het haar niet vertellen. Zo’n tien jaar geleden heeft ze zelf voor het laatst iets voor het eerst gedaan, en dat was onomkeerbaar; ze overleed aan hartfalen.

In mijn gedachten leeft ze nog voort. Zo dacht ik even aan haar toen ik laatst bij de plaatselijke supermarkt voor het eerst beef jerky had gekocht. En thuis had geproefd. Dit was voor mij de laatste keer dat ik iets voor het eerst heb gedaan (het eten van gedroogd vlees). Dit omdat ik gewoon nieuwsgierig was onder het mom van het verbreden van de cullinaire horizon. Het is niet dat ik er spijt van heb, maar ik vond het eten van dit gedroogd vlees geen succes. Ik had nu echt het idee dat ik aan een dood dier zat te knabbelen. Wanneer al het vlees smaakte zoals beef jerky, dan was ik jarenlang geleden al vegetarier geweest.

I find it extraordinary in more ways than one, that I have been writing pieces of text on this weblog for the past twenty years. It is not, like twenty years ago, that I share my blogs, or the pieces of text, daily and almost fanatic, but every now and then I have the urge to share something online. It’s not that I want to air my opinion anymore. Since a few years I don’t think that’s of any importance. Imagine ‘shouting’ something and someone will respond to create a stupid discussion. Opinions are like opinions; everyone has one.

Why I haven’t stopped writing blogs in recent years is partly because I enjoy reading back on things from the past. Nowadays it’s the case that when we welcome a new, mostly young colleague at work I can look back to see what I did, or what kept me busy, on my colleague’s birthday. No need to mention I am getting old (well, at least twenty years older, since this weblog started).

Since a few weeks, I have been taking a mug of coffee with me on my way to work. My attention was caught on a thermos cup that was on sale on an online shop. It was a nice item and I reminded myself that at work I always leave my coffee cold. With such a thermos cup like this item, it wouldn’t cool down as quickly as I was used to. And I was right. Even a few hours after pouring, my coffee in the thermos cup is still hot.

Now I also take a mug of coffee with me from home in the morning for travelling. A coffee to go. Not that I sit and sip it on the train or metro, but when I walk the last few hundred meters to work, I take an occasional sip of my coffee, and believe me, with these cold winter temperatures the last few days, this is not an excessive treat.

With the early morning hours still dark (say night) since a week ago when I go to Amsterdam on weekdays, Christmas jitters are slowly starting to bubble to the surface. Thus, I have been cautiously listening to Christmas songs for the past few days. There are, to my knowledge, no Halloween songs, and I have been skipping St Nicholas songs for years, because I no longer celebrate St Nicholas. That leaves only the Jingle Bells, White Christmas and other songs.

I still try to listen to other music, though. My Eurovision Song Contest playlist is still playing from time to time, but after ten months Bing C. and Mariah C. are more often heard through my airpods. I’m not going to deny, nor resist it. The lead up to Christmas has begun. Not that I have ever resisted it in the previous years.

Last week, I covered more kilometres in three days while driving a car than I did in the past three years. It is no secret that I hate driving a car. I derive no pleasure from it and the socalled free feeling, I do only have when I am in the passenger seat. Or in the back seat. For that, I don’t care. Shifting gears, accelerating, braking and keeping an eye on other traffic, makes me cramp up.

Admittedly, after yet another drive, it wasn’t that bad. Compared to the first ride last Tuesday from Utrecht, but I still did not enjoy it. Nor do I think that the euphoria of driving a car will ever happen. Some people don’t like water, or are horrified by insects. I don’t like getting behind the wheel to drive. Soit.

What I personally regret is that because of this personal crappy feeling, I almost forgot the reason why I got to spend a few days behind the wheel. Namely, my the eye of my main man was troubled, having undergone cataract surgery a year and a half ago. After a short visit to the ophthalmologist, it turned out that his lens was getting loose and he needed an urgent surgery on his eye. No argument here. I will take my seat behind the wheel.

The operation is done and it was successful (there was a small moment of panic when the eye pressure was too high, but after an extra check-up (extra car ride) it turned back to the normal pressure). The eye now has to heal and in a week and a half there will be a final check-up (last car ride). I’m already looking forward to the moment when everything was as the way it was.

I’m not a birdwatcher. I know the difference between sparrows, blackbirds, gulls, starlings and parrots, but my knowledge of birds doesn’t really go much further. Maybe I can point out some more (the hummingbird or a woodpecker), but I can’t tell you the difference between the various bird families. Nor explain it. There are plenty of birdwatchers and hobbyists who can inform you.

At work in Amsterdam, I often walk during my lunch. You get out and you’re on the move. But recently, the gulls that sit here above my employer’s car park have young gulls in their nests. I always thought that all birds lay eggs in the month of May, but it just goes to show that my bird knowledge is limited in that respect as well. The breeding period of gull is from May to August (I googled it).

Besides the fact that gulls are protected animals in the Netherlands, they are also very protective of their own chicks. This results in aggressiveness towards the people walking by. And me in particular. It has happened a couple of times that a gull flew in a dive towards me, above my head. After a few days I found out that when I keep looking at the ground, the seagull keep flying in the air. Just keep my fingers crossed and let us hope that these gull chicks grow up pretty fast.

The run I just ran is hugely disappointing. My knees are hurting and my legs are tired. It looks like my condition is deteriorating. No matter which direction I ran, I had a strong headwind. So I am glad that despite the tired legs, I can cool down quietly. When I want to close the running lap in my running app, I am startled by a huge unfamiliar sound. It takes a while before I realise what that sound is, but when I awake, it turns out to be my alarm clock.

Lovely. Monday morning and I wake up exhausted. A good start to the new week, and of course I write that sarcastically. Things can only get better now. I think. But the Universe knows otherwise. Later, when I travel to work by train, the driver forgets to stop at the station where I’m supposed to get on the metro. With a diversion and delay of almost half an hour, I arrive at work. Sometimes you just have to love your life.

Every now and then I like to take a bath. My body surrounded by the warm, fragrant bathwater does not transport me to other places as others might appreciate. I am simply lying and relaxing in my bathroom at home in a bathtub that is getting tighter as I get older. This has nothing to do with me getting older, but rather with my expanding body. One of the downsides of getting older; your body loses to gravity and it sags.

As I sip from a ‘glass of pleasure’, which I hold elegantly with my water-wrinkled fingers, I think, smiling, that getting older, or the sagging of my body, will no longer be a problem. I put the ‘glass of pleasure’ back on the edge of the bath and remember that I have been part of humanity on this planet, orbiting the sun, for more than 50 years. Whining about my old age is a waste of time. Not that I am ready to continue with a limp and sagging life. I am just going for a run again on Saturday. This way I will , hopefully, be able to keep going on for a while.

Today it’s my youngest sisters birthday. She a golden girl by now, simply because she’s 6 years older than me. Therefore she will always be older than me. The same goes for my eldest sister, who passed away five years ago. She will always be older than me, even if I get to live long enough to reach the age of sixty eight. One year older than my eldest sister, when she passed away. Life is short, life can be sad, because life isn’t always funny. Just be sure you enjoy it.

Isn’t it funny that every now and then, through a little trigger, a forgotten memory bubbles to the surface? In my case, they’re often the not meaningful memories, but more the ‘oh-yeah!-moments’. This is probably also why these moments disappeared so quickly from my mind.

This week, I was streaming the album Introducing The Hardline According to Sananda Maitreya. An album from the 1980s with a slightly different title then, as Terence Trent D’Arby changed his name to Sananda Maitreya years ago. Contrary to the rave reviews about the album at the time, I was not a big fan. I was allowed to borrow it from a colleague at the time, Jolanda. I listened to the album once and also immediately recorded it on a cassette tape. I don’t think I listened that much to the album after that. Until recent days, after thirty-seven years. I do appreciate the album a little more.

It was while listening to the album, from work, on the way home that one memory from long ago suddenly bubbled up. The memory is an accusation by my colleague Jolanda, at the time (± 35 years ago), that I had borrowed her album and when I returned it to her, she said it was full of fingerprints and stains on the vinyl. Even then, I don’t remember smudging the album with greasy fingers. It was something I couldn’t reply to. I could deny it, but I’m sure Jolanda was convinced of my greasy actions. And with that I leave the memory as I dealt with it back in the 1980s; I’m going to forget about it.

Since last month, I have started cutting down on my digital presence on various social media. Not that I immediately will stop ‘cold turkey’, but on Facebook I haven’t posted anything for a while. On X (Twitter), I have not been active for months, and soon I will (probably) become less active on Instagram, because -although I still enjoy it, the idea of a very large company gaining so much power by collecting much data from the active people annoys me.

I don’t care about my privacy, it doesn’t matter if a company knows where I buy my toothpaste and underwear or that they know through which tour operator I book my tripss. Nor do I find it troubling that me being an homosexual can be found online, but as my father-in-law said years ago, ‘All it takes is for another party to come to power and they immediately have a record of all the people they would rather have, or worse, would not have around them.’

To slowly kick off my addiction of sharing my information, I have rediscovered an old love. Hipstamatic. This is a social app, where you share artsy photos with no more than 99 friends/people. As the app describes itself: “Where they believe in capturing the world as you see it; raw, authentic, and uniquely yours. The people at Hipstamatic stat that it’s more than just a camera app; they are a creative hub where photographers of all levels come together to celebrate the art of storytelling through visuals.

The Hipstamatic journey began with a simple idea and the iPhone 3G: Bring the joy of film photography to the iPhone. With a touch of whimsy and a dash of nostalgia, the signature filters and camera app sparked a new age of mobile photography. Steve Jobs himself, named Hipstamatic the Greatest App of 2010, and would sadly be the only Apple App of the Year awarded by Jobs.
It’s been a long road, and while they haven’t always been perfect, Hipstamatic maintained its independence as a company and continue to embrace the charm of imperfection and the allure of serendipity.

They believe that photography is about more than picture-perfect poses; it’s about capturing the vibrant energy of life’s unfiltered moments. Whether you’re an aspiring enthusiast or a seasoned professional, our community welcomes you with open arms.”

Vanochtend ging de wekker weer als vanouds om dezelfde tijd (06:00 uur) af. Voor mijn gevoel is het weekend voorbij geschóten! Gelukkig was ik gisteravond ruim op tijd naar bed gegaan en heb ik zeven uur in Droomland doorgebracht. De maandagochtend was zoals ik deze gewend ben. Gelukkig deed het openbaar vervoer gezellig mee, en was ik weer ruim op tijd op het werk. Hier was het allemaal een beetje hectisch, maar te doen.

Aan het einde van de middag, op de terugreis, was het openbaar vervoer nog steeds welwillend en reed ik, met enkele minuten vertraging, enigszins op tijd naar Almere. Vandaag wilde ik niet gaan hardlopen. De runs van gisteren hebben een lichte, zeurende rugpijn veroorzaakt, dus even geen hardlooprondje of een bezoek aan de sportschool (morgen ben ik later thuis dan gewoonlijk).

In de avond was het relaxt. In de achtertuin (het was -gelukkig- weer eens ouderwets zomerachtig weer) voldoende bladeren van het grindpad geraapt en binnen ook na maanden een update voor de iMac uitgevoerd (ik was mijn w8woord vergeten). Verder in de avond nog wat huiselijke klusjes uitgevoerd en een beetje tv gekeken, om uiteindelijk op tijd naar bed gegaan.

Maandag, 10 juni 2024.
De wekelijkse maandagrun ging vandaag niet door. Aanhoudende regenbuien en stortregens spoelden dat wekelijks plannetje resoluut weg. De aanhoudende windstoten, maakten een voorzichtige poging tot een hardlooprondje onmogelijk. Ik wilde toch naar buiten voor een rondje om het industrieterrein, vlakbij thuis, maar mijn Mr. Mainman was het daar niet mee eens.
Dan maar mokkend naar zolder. Daar ligt nog voldoende troep/wasgoed dat gestreken en gevouwen dient te worden. De intentie hiertoe was er wel, maar ik heb het niet echt uitgevoerd. Een paar shirts zijn gevouwen en opgeruimd, maar ik had mezelf er al snel van overtuigd dat dit voldoende was. Ik ben nog even beneden niets gaan doen op de bank (een beetje naar de livestream van Apple gekeken) en ik moest een pakketje van DHL bij de buren, een paar huizen verderop, ophalen. Nadat de regen was gestopt.

Dinsdag, 11 juni 2024.
Alleen in Nederland kan je ‘s-ochtends met een zonnebril op je hoofd naar je werk lopen, en halverwege bij het uitstappen van de metro, de laatste meters met een open paraplu de deur van het kantoor openen. Het was ook niet zomaar een regenbuitje. Gelukkig klaarde het aan het einde van de middag op en kon ik bij thuiskomst nog even de sportschoenen aantrekken. In tegenstelling tot het vaste dinsdag-ritueel, vandaag geen bezoek aan de sportschool, maar een rondje hardlopen. Gisteren kon het rennen niet doorgaan, vandaar vandaag. Hardlopen verkies ik boven een sportschoolbezoek. Anytime. Misschien dat ik morgenmiddag een bezoek breng aan de sportschool, want ik weet dat wanneer ik begin met het overslaan van een wekelijks bezoek, dit een enorm gat slaat in de aanhoudende streak van mijn wekelijkse toewijding.

Woensdag, 12 juni 2024.
Wederom een drukke werkdag. Voor- of nadeel is dat de werkdag snel voorbijgaat, maar ik heb liever een iets hectische dag dan eentje waarbij de tijd voorbij lijkt te kruipen. Of dat je op zoek bent naar werkzaamheden. Het enige minpuntje van vandaag was dat mijn treinrit naar huis uitviel, zonder een tijdige melding via mijn ‘openbaar vervoer-app’. Nu mocht ik een extra overstap maken, maar gelukkig kwam ik niet veel later dan vijf minuten, dan normaal, thuis.
Eenmaal thuis, heb ik meteen mijn sportschool-kloffie aangetrokken en ben naar de sportschool gelopen, want ik weet dat -zoals ik al schreef, wanneer ik de wekelijkse streak onderbreek, dit mijn commitment verlies. Toch heb ik vandaag mijn work out-routine in de sportschool uitgevoerd en voel ik nu, bij het intikken van deze zinnen, een lichte spierpijn. Voor mij wel een klein teken dat ik goed bezig ben.

Donderdag, 13 juni 2024.
Ja, niet iedere (werk)dag is bijzonder. De donderdag is dan wel een van mijn favoriete dagen, want deze dag leunt tegen de vrijdag en het weekend aan. Wat ik vandaag ook wel okay vond, is dat de werkdruk minder hectisch was dan de afgelopen anderhalve week. Zelfs het openbaar vervoer deed alsof ze er zin in had. Alles reed op tijd. Momenteel luister ik naar het recente album van Troye Sivan (Something to Give Each Other). Een dance, poppy album, dat me nog niet verveeld. Ik las dat hij meerdere albums en EP’s heeft uitgebracht. Wie weet valt er nog wat te ontdekken?
In de avond ben ik bezig geweest met het opruimen van rommel her en der in huis. Morgen komt mijn zus een weekend logeren en dan wil je niet dat ze zich op een vuilnisbelt waant.

Vrijdag, 14 juni 2024.
Vandaag is het de geboortedag van mijn schoonvader (1934) en mijn oudste zus Gré (1952). Helaas zijn ze beiden niet meer onder ons en blijven ze voor mij, en velen, liefdevolle herinneringen.
Vanmorgen leek het op mijn werk een rustige werkdag te worden en besloor ik vandaag om eerder te stoppen met werken. Om 15:00 uur zat de werkdag erop en liep ik naar het Bijlmerplein om daar op de bus richting Almere te stappen. Op de vrijdag is het reisverkeer van de nederlandse spoorwegen zeer irritant ingeregeld, dat een busrit zoveel beter is dan het omrijden met de trein, en bijna net zo snel.
Een uur later kwam ik aan in Almere en daar kwam ik ook mijn jonste zus Yvonne tegen. Zij was net met de trein uit Den Helder in Almere gearriveerd. Aankomende zondag is de Almere City Run en omdat ik (haar broer), haar zoon Rick en kleinzoon Tygo meedoen wil ze ons aankomende zondag aanmoedigen. Samen zijn we errst naar de toko Amazing Oriental gelopen voor het avondeten, en vanuit daar zijn we naar huis gelopen, waar bij aankomst Edo ook al thuis was. De rest van de dag hebben we relaxt gedaan, want de regen gaf ons huisarrest.

Zaterdag, 15 juni 2014.
Vandaag zijn we in de ochtend eerst naar het centrum gelopen. Er moesten nog wat zaken in huis gehaald worden, en zus Yvonne moet altijd even checken of haar garderobe aangevuld kan worden. Dat kon bleek even later, waar deze werd aangevuld met linnen broek en enkele shirts c.q. blouses. Ikzelf wilde een nieuwe stormparaplui en een reisgids van Rhodos (bij de ANWB) hebben.
In de middag zijn we naar het tuincentrum geweest, waar we een cadeau voor Edo’s moeder hebben gescoord en ik nog een paar leuke ‘hebbedingetjes’ voor in onze man cave. Ook de avond was relaxt en kort, want vroeg naar bed, omdat de wekker voor zondagochtend vroeg stond. Op tijd wakker voor de Almere City Run!

Zondag, 16 juni 2024.
De negenentachtigste verjaardag van Edo’s moeder! Maar eerst vroeg ontbijten, omdat 09:00 de start was voor de Almere Kids Run. Ruim een kwartier van tevoren stond ik samen met neef Tygo in het startvak. De hele kilometer ging ons makkelijk af, ondanks een paar regendruppels die je nog net geen regenbui kon noemen. Rond de 8 minuten liepen we weer over de finish. Tygo kreeg zijn medaille. De mijne kreeg ik enkele uren later toen ikzelf na 10 kilometer de finish overliep. De run ging lekker. Af en toe benauwd, wanneer ik wind meehad en het zonnetje doorkwam, maar dat wisselde zich goed af.
Na de run gingen we allemaal naar huis. Zus Yvonne ging ook meteen door naar Den Helder, want wij mochten op verjaardagsvisite in Dronten. Daar was het gezellig en zagen we weer veel familieleden en kennissen die we al een tijdje niet hebben gezien. De tijd vloog om, en zo vetrokken we even na 20:00 uur weer naar almere. Ik was aardig vermoeid van deze dag geraakt en om 22:00 uur lag ik in bed. Kort hierna was ik al ras vertrokken naar Droomland.