Toen ik tegen het einde van januari jl. dacht dat wanneer ik per maart ’23 bij mijn nieuwe werkgever kon beginnnen en we daarmee een aantal maanden verder in het jaar waren, hiermee ook de winter voorbij zou zijn. Ik zou voor dat moment klaar zijn voor het mooie voorjaarsweer. We zijn nu inmiddels net zo veel maanden verder en nog steeds wacht ik op dat mooie voorjaarsweer. Wellicht dat ik sindsdien maximaal drie warme dagen heb kunnen herkennen, maar dan nog is dat aantal dagen zeer positief berekend. Het wil gewoon nog even niet vlotten met de mooie zomerse voorjaardagen.

Het is een beetje als de Nederlandse act, gisteren bij ’t Eurovision Song Contest. We hadden de hoop dat we door zouden gaan naar de finale, aanstaande zaterdag, maar het mocht niet zo zijn. Achteraf is het makkelijk praten natuurlijk, maar ik had er al maanden geen goed gevoel bij. Ieder jaar, bij het bekendmaken van onze jaarlijkse inzending voor het Songfestival, check ik altijd een avondje naar de reacties die op YouTube gedeeld worden en de buitenlandse youtubers waren toen al niet erg enthousiast.

Zoals gezegd; achteraf weet iedereen het beter. Het optreden van Dion en Mia vond ik ook allemaal nèt niet goed genoeg. Het lag in ieder geval niet aan de inzet van het frisse duo, maar je kon de spanning (zenuwen) van hun gezicht aflezen. Ook vond ik het nummer Burning Daylight niet spannend genoeg, en de act (rondlopen op een draaiende schijf) begreep ik gewoon niet. Ik hoorde later in een talkshow met de altijd aanwezige ervaringsdeskundigen dat het, het het duo ontbrak aan ervaring en dat het nummer te onpersoonlijk voor hen was om te overtuigen. Ik weet het niet, ik ben geen ervaringsdeskundige. Ik ga ervan uit dat het volgend jaar allemaal wel weer goed komt. Ik heb er nu al zin in!

Ik kreeg van de week het bericht van WordPress dat ze weer het jaarlijkse bedrag voor mijn hosting-abonnement van dit weblog van mijn bankrekening gaan incaseren. Het gaat hier niet om een kinderachtig bedrag, waardoor ik van mening ben dat ik hier wel eens vaker een stukje tekst met die paar volgers van deze persoonlijke website mag gaan delen.

Van de week zat ik weer in de trein, onderweg vanuit het werk, terug naar huis (thuiswerken lijkt zo lang geleden) en ik zat weer even te ‘luistervinken’ naar een gesprek tussen twee jongemannnen van, ik denk, nog net geen twintig jaar. Ik zit daar met mijn witte oordopjes in mijn oren, een beetje met mijn hoofd meeschuddend op de stille muziek (pauze-stand) en iedereen denkt dat je in je eigen wereld leeft.

Het gesprek gaat over afgelopen Koningsdag en een van de twee jongemannen heeft het erover dat er een irritante chick in Amsterdam was die beweerde dat hij homoseksueel was, want hij schonk haar geen gewenste aandacht en daarom moest deze jongeman volgens de chick wel van mannen houden. Lachend melde hij zijn gesprekspartner dat hij haar lik op stuk had gegeven, want hij had haar geantwoord dat het juist andersom was.

Want wanneer hij gay was geweest had hij juist alle aandacht voor haar gehad, want met die enorme vierkante kinnebak van haar had ze meer weg van een vent dan dat ze ook maar ites vrouwelijks had. Op de vraag over hoe ze hierop reageerde bleef hij het antwoord schuldig. De beide jongens kwamen niet meer bij van het lachen en de trein reed inmiddels het station, mijn eindbestemming, in.

Het is de eerste dag van de maand mei en dit betekent niet alleen dat het voorjaar er is, maar ook dat het circus met de naam Eurovision Song Contest weer in Europa en de enkele landen daarbuiten is neergestreken. Dit jaar neemt het figuurlijke circus in Liverpool plaats en ik heb begrepen dat sinds het afgelopen weekend alle kandidaten naar de Engelse badplaats zijn afgereisd om zichzelf op de kaart te zetten en vooral ook om te reperteren voor hun act die over twee weken over de hele wereld uitgezonden zal worden.

Toen ik vorige maand voor het eerst zo’n beetje alle inzendingen mocht beluisteren was ik niet echt enthousiast en kan ik begrijpen dat de mensen die helemaal niets begrijpen van het circus Eurovision Song Contest het alleen maar een zootje lawaai vinden. Na een paar keer beluisteren kon ik wel enige onderscheid maken tussen alle herrie en had ik ook een paar favorieten die ik wel een plekje in de finale zie staan.

Nu lijkt het wel dat ik de laatste jaren eerst een aanloop nodig heb om te wennen, en te genieten, van alle Europese inzendingen. Natuurlijk is niet alles herrie en heb ik door het muzikale geschal toch wel de mooiere muzieknummers kunnen herkennen, en af en toe -zoals bijna elkaar jaar- heb ik een guilty pleasure. Een nummer dat ikzelf ook een beetje tenenkrommend vind, maar toch wel heel leuk vind. Het gaat me niet om de hoge kwaliteit van de muzikale nummers, eigenlijk is het mij te doen om het gehele circus dat dit festival is, en één maand in het jaar van muzikaal geweld dat moet wel kunnen. Volgende week geniet ik met volle teugen wanneer dinsdag de eerste halve finale wordt geopend met ‘Good evening Europe, and good morning Australia!‘.

Vandaag liep ik mijn honderdtwaalfste hardlooprondje van dit jaar. De voorgaande jaren liep ik het honderdtwaalfste hardlooprondje pas halverwege de maand oktober, maar begin dit jaar ben ik begonnen met iedere dag een run te doen, en zo ren je dus in de maand april al je honderdtwaalfste hardlooprondje.

Sinds 3 december vorig jaar heb ik iedere dag een run gedaan en een snelle optelsom leert me dat ik vandaag honderdeenenveertig dagen aaneengesloten heb hardgelopen.
‘Gekkenhuis,’ zou mijn moeder vroeger gezegd hebben, en ik kan haar geen ongelijk geven.

Met mijn zesenvijftig jaar iedere dag, minimaal drie kilometer hardlopen, eist nogal wat van je. Lichamelijk gezien. Geestelijk is het prima vol te houden. Hardlopen is als mediteren. Het geeft je hoofd rust, maar met het lichaam is dat even anders. Mijn body schreeuwt af en toe om rust en dat gaat niet wanneer je iedere dag wil hardlopen.

Ik kijk het nog even aan. Misschien dat de pijntjes en ongemakken vanzelf overgaan, en misschien helpt het ook wanneer ik de afstanden van de hardlooprondjes kort houd, want ik vind het nu nog te voorbarig om dit jaar na honderdtwaalf dagelijkse hardlooprondjes te stoppen met mijn dagelijkse runs.

Het vorige stukje tekst van afgelopen zaterdag kunt u zien als een gastblog die onder mijn naam een paar regels tekst heeft geschreven over alcholvrije drankjes. In werkelijkheid was het een gegeneerde tekst via een ChatGPT, de kunstmatig intelligente chatbot die met de door mij gegeven opdracht ‘schrijf iets leuks over alcohovrije drank’ de geplaatse tekst naar boven bracht.

Het idee is leuk en misschien aantrekkelijk, maar kunstmatige intelligentie kan pas met een mening komen wanneer er ervaring over is gedaan, en ik ben van mening (weet bijna zeker) dat een chatbot nooit ervaring met alcoholvrije drank heeft gehad. Laat staan ooit iets genuttigd te hebben. Natuurlijk zullen diverse instructies en vervolgstappen een algoritme kunnen helpen met een mening of zelfs een betoog te kunnen houden, maar het is nooit een ervaring uit eerste hand. Het blijft een aanname. Denk ik.

Mousserende wijn staat bekend om zijn feestelijke karakter en wordt vaak geassocieerd met bijzondere gelegenheden. Maar wat als je geen alcohol drinkt? Dan kan de keuze voor een non-alcoholische optie nogal beperkt zijn. Gelukkig zijn er steeds meer alcoholvrije mousserende wijnen op de markt die net zo feestelijk zijn als hun tegenhangers met alcohol.

Toch zal niet iedereen even enthousiast zijn over alcoholvrije mousserende wijn. Sommige wijnliefhebbers zien het drinken van wijn zonder alcohol als een soort vloeken in de kerk. Immers, wijn wordt gemaakt van druiven en als er geen alcohol in zit, kan dat toch eigenlijk geen echte wijn zijn?

Maar aan de andere kant, is het niet fantastisch dat mensen die om welke reden dan ook geen alcohol willen of kunnen drinken, toch kunnen genieten van het feestelijke karakter van mousserende wijnen? En hoe zit het met mensen die gewoon geen fan zijn van de smaak van alcohol? Voor hen kan een alcoholvrije mousserende wijn juist de perfecte keuze zijn.

Kortom, laten we niet te snel oordelen over de keuzes van anderen als het gaat om non-alcoholische dranken. Als we allemaal wat meer openstaan voor nieuwe smaken en producten, dan kan de wereld van non-alcoholische mousserende wijnen nog weleens flink groeien en kunnen we binnenkort allemaal proosten op een gezondere en meer diverse feestcultuur!

Nu, met een nieuwe baan, mag ik weer dagelijks met het openbaar vervoer naar het werk reizen, en weer terug (wat vanzelfsprekend is). Na mijn eerste maand bij mijn werkgever mag ik straks weer een paar dagen per week thuiswerken, maar de verbinding van thuis naar het werk en weer terug is kort, vlot en prima te doen, waardoor ik erover nadenk om in de nabije toekomst één dag per week vanuit huis te gaan werken en de overige vier dagen op kantoor. Het kan zijn dat dit over een paar maanden totaal anders is, niets menselijks is mij vreemd zeg maar, maar het pre-covid-pendelen (geen mondkapje en dicht bijelkaar zitten) voelt vertrouwd en als vanouds.

Het is even wennen. Jarenlang reisde ik af naar mijn vaste metrostation (Henk Sneevliet) in Amsterdam en nu sinds een maand naar een nieuw metrostation (Bullewijk), elders in Amsterdam. Ik wil mezelf niet autistisch noemen, maar ik ben ook maar een mens. Ik heb de behoefte om dingen waar ik dagelijks mee te maken heb, eigen te maken. Dat ik de oorsprong ervan weet, en wanneer ik dat weet, is alles goed.

Zo weet ik nu dat Bullewijk sinds 1977 een metrostation in het stadsdeel Amsterdam-Zuidoost is, bij de woongebieden van de Bijlmermeer. Het bovengrondse metrostation opende op 14 oktober 1977 als deel van Geinlijn 54, en sinds 28 mei 1997 wordt het metrostation ook bediend door Ringlijn 50, die hier zijn tracé met lijn 54 deelt.

Het metrostation heeft een eilandperron met aan beide uiteinden een uitgang. Beide uitgangen kennen een identieke hoofdopzet die langs de Oostlijn ook is toegepast op alle andere stations met een of twee toegangen aan de uiteinden. De liftschacht van de noordelijke uitgang is, zoals op metrostation Strandvliet niet van een lift voorzien en afgesloten.

Zo vond ik het een aardig en leuk feitje dat de naam Bullewijk niet verwijst naar een woonwijk, maar naar het gelijknamige riviertje dat stroomt tussen de Amstel bij Ouderkerk aan de Amstel en de driesprong met de Holendrecht en Waver bij de Voetangelbrug. De rivier ligt niet vlakbij de gelijknamige metrostation, maar ja, dat maakt me dan weer niets uit.

Het is alweer een tijd geleden dat ik hier voor het laatst een stukje tekst achterliet. Ik ben wel eerder niet lang actief op de site geweest, want er gebeurde niet zo veel: De dagelijkse dingen kabbelen vaak voort, zonder dat je het door hebt dat je een pittig tijdje verder in je leven bent.

Vandaag is het even anders. Op het moment van het plaatsen van de vorige tekst was ik nog niet op de hoogte van de veranderingen die er in mijn leven zijn gebeurd. Zo ben ik in maart begonnen bij een nieuwe werkgever. Ik was niet op zoek en zeker niet ontevreden bij mijn vorige werkgever, maar soms doen zich er kansen voor die je niet moet laten gaan. Bij gelegenheid moet je eens een gokje wagen, en dat heb ik gedaan. Een andere baan, waarbij ik weer helemaal opnieuw mocht beginnen. Tot op heden ben ik enorm tevreden over deze wijziging, en de werkgever ook, want ik ben sinds vandaag door mijn proeftijd heen.

Naast de nieuwe baan die ik nu heb, heb ik ook al een tijdje mijn levestijl aangepast. Door het dagelijkse hardlooprondje vond ik het geen goed idee meer om alcoholische dranken te nuttigen. Eind januari heb ik besloten om dan in plaats van alleen in de weekenden niet meer een wijntje te nemen, helemaal niet meer te drinken. Ik sta nu bijna twee maanden droog, en het bevalt me prima.

Terwijl ik deze tekst zit te typen sneeuwt het hier. Geen verdwaald sneeuwvlokje, maar een flinke sneeuwbui. Eigenlijk hou ik helemaal niet van sneeuw. Het woord nee zit er niet voor niets in verborgen. Het is dat ik er vandaag niet uit moet, ik werk vandaag vanuit huis en mijn dagelijks hardlooprondje heb ik vanmorgen om 06:00 uur gedaan, dus van mij mag het nog wel even sneeuwen. Ik hoop alleen oprecht dat het aan het einde van de dag weer weg is, zodat ik morgenochtend vroeg weer een rondje kan hardlopen

Vandaag heeft de postbode namelijk mijn nieuwe hardloopschoenen bezorgd. Ik wilde voor de langere hardloopafstanden (of wat voor smoes ik ook moet verzinnen) nieuwe hardloopschoenen. Naast mijn reguliere Nike Pegasus 39-schoenen heb ik nu een paar Nike Rival Fly 3-schoenen aangeschaft. Ter variatie (of wat voor smoes ik nu moet verzinnen) van mijn dagelijkse hardlooprondjes. Anders gaan je voeten ook maar wennen aan één paar hardloopschoenen.

Inmiddels is het gestopt met sneeuwen en hoop ik dat de buitentemperaturen iets gaan stijgen, zodat het witte dek over onze stad is gesmolten. Morgen is het mijn 50^e dag dat ik dagelijks aaneen ben gaan hardlopen. Het is overigens niet alleen voor de kick, maar vijftig dagen achterelkaar hardlopen heeft effect op mijn gewicht (sinds deze week een gezonde BMI!) en het aantal centimeters aan buikomvang is ook minder geworden. Dit soort beloningen zorgen ervoor dat ik het dagelijks hardlopen nog wel even kan volhouden.

Dinsdagochtend. Ik zit binnen in de wachtruimte bij de ingang van Meander in Baarn. Het gebouw, een medisch centrum, is eind jaren zeventig van de vorige eeuw gebouwd en dat is vooral te merken aan de onechte hoeken van 45°. De architecten van die tijd dachten wellicht dat ze met deze flauwe hoeken meer ruimte konden creëren, voor mij is het als een blokkentoren gebouwd door een peuter waarvan de motoriek, of oog-hand-coördinatie nog helemaal 100% ontwikkeld is. De vergeelde memo’s aan een scheve wand verraden dat de tijd hier niet helemaal met zichzelf meegaat.

De reden waarom ik in de wachtruimte zit, is dat Edo deze ochtend aan zijn oog wordt geopereerd. Een staaroperatie. Hij werd om half acht ontvangen en ligt nu in een behandelstoel om geopereerd te worden. Op dit moment wordt zijn oude ooglens via een kleine opening verwijderd. Dit gebeurt met een heel klein apparaat, heb ik gelezen, welke trillingen uitstoot, waardoor de troebele lens verpulverd wordt. Deze gepulverde deeltjes worden verwijderd en vervolgens plaatst de oogarts de nieuwe kunstlens in het lege kapselzakje van Edo’s oog. De lens ontvouwt zich vanzelf en zet zich daarbij vast.

Dit alles duurt niet lang. Na een klein uur loopt Edo als een moderne piraat (futuristische ooglap!) de wachtruimte in en zijn we klaar om weer naar huis te gaan. Hij is nog onwennig, maar toch ook opgelucht dat de operatie achter de rug is, wanneer hij naast me gaat zitten in de auto. Ik mag nu autorijden. Iets wat zeker niet tot mijn favoriete bezigheden behoort, maar het is niet anders. Edo mag nu niet autorijden. Nadat we de stad zijn uitgereden, de snelweg op, valt het me ook allemaal wel mee. Datgene waar we beiden tegenop zagen (Edo toch wel iets meer terecht dan ik), was in een tijd van nog een paar uur achter de rug. Soms duurt het piekeren en tobben langer dan de uitvoering.

A new year.
Wishing you all the best for 2023! May all your wishes come true and may your days be bright. Well, they will be brighter everyday, because we are slowly moving towards spring. Unless you live in the southern hemisphere, then it’s all a different story for you. And I do not envy you. But I wish you all brighter days as in the happy ones.

I do not believe in ‘a new year, a new me’, because you can never be a new person in just a moment (that only happens in magical make believe stories). It goes gradually. If you’re patient enough, to say the least. I have not set any New Year’s resolutions. I just made this deal with myself to see if I can run every day (e v e r y  d a y !) this coming year. That’s over three hundred fifty runs this year.

It wouldn’t be that hard, because since December 3th I already ran everyday, ‘till this day. It’s mostly figuring out when in the day I’m going to do my run. Do I work at home, do I work in Amsterdam, or are there other appointments? I’m curious to see how flexible I can be in the new year. I’ll keep you posted. Hopefully a little more often than the past few months here. 

Last month I was asked to write a piece about a non particular day in my life for my colleagues at the office.
Today it was published on our intern network.

De wekker gaat om 06:40 uur. Vandaag werk ik vanuit huis, anders had de wekker me een uur eerder gewekt. Na het ochtendritueel van wakker worden en ontbijten stap ik, ondanks het thuiswerken, toch naar buiten voor een wandeling. Sinds de eerste lockdown in 2020 maak ik ‘s ochtends eerst een ommetje van ongeveer een kwartier voordat ik thuis aan het werk ga. Zo creëer ik voor mezelf een beetje een afstand tussen thuis en mijn thuiswerkplek, en het is ook nog eens goed voor de gezondheid.

Wanneer ik om 08:00 uur ben ingelogd, check ik de diverse mailboxen en kijk ik naar de Werkvoorraad Outsourcing van vandaag. Sinds begin november zijn deze nu via de inkijkportal in te zien. Het aantal belacties van mijn klanten is deze morgen minder dan gistermiddag, en niet geheel onbelangrijk; de oudste belacties zijn ook minder. Ik log in, in Teleknowledge en check of er een werkvoorraad klaarstaat, zodat we straks belacties kunnen uitvoeren.

Planning en verlopen wachtwoorden
Om 9:00 uur heb ik samen met het team een meeting via Teams. We bespreken de dagelijkse dingen zoals wie er op inbound staat en wie uitgaand kan bellen, en voor welke klanten we dat laatste kunnen doen. Al snel is er een planning en kunnen we aan de slag. Ik ben naast de normale werkzaamheden druk met allerlei bijkomende zaken en beantwoord een paar ad-hoc-vragen van collega’s. Rond 12:30 uur merk ik dat de emailberichten van enkele klanten niet automatisch in Trust.it zijn ingelezen. Tijdens een kort gesprek met mijn collega van supportdesk blijkt dat intern de wachtwoorden zijn verlopen en dat dit het defect veroorzaakt. In de middag moeten de e-mails weer automatisch worden ingelezen.

Na de lunch ga ik verder met de diverse acties en tussendoor schrijf ik een maandverslag van één van mijn klanten. Vorige maand waren ze op kantoor op bezoek, dus ik moet er even goed opletten dat ik de afgesproken taken goed formuleer. Wanneer ik het verslag heb opgeslagen kijk ik nog even in Trust.it en zie ik dat er nog wel wat mailacties gedaan kunnen worden. Tussendoor importeer ik een disputenlijst van een andere klant in Trust.it. Ook heb ik even contact via Teams met een andere collega over vrije dagen tijdens de feestdagen volgende maand, en ga ik daarna weer door met meerdere acties van diverse klanten. 

De dag goed afsluiten
Ik heb nog ruim een kwartier voordat het tijd is om af te sluiten, en ik besluit een paar belacties voor een klant via progressive bellen in Teleknowledge te doen. Iedere geraakte belactie is er één en het scheelt weer een belactie de volgende dag. Wanneer ik tien belacties heb gedaan is het tijd om af te sluiten en ik wens mijn collega’s via Teams een fijne avond. Voor mij is het tevens tijd om de hardloopschoenen aan te trekken. Vandaag ga ik voor een rondje van acht kilometer. Wederom even een afstand creëren tussen de thuiswerkplek en thuis.

English below:

The alarm clock goes off at 06:40. Today I am working from home, because otherwise the alarm clock would have woken me an hour earlier. After my morning ritual of waking up and eating breakfast, I step outside for a walk despite working from home. Since the first lockdown in 2020, I take a walk first thing in the morning for about 15 minutes before starting the working day at home. This way I create a bit of a distance for myself between home and my home office, and it’s also good for your health.

When I am logged in at 08:00, I check the various mailboxes, and look at today’s Work Supply for Outsourcing. Since early November, these can now be viewed via the insight portal. The number of calls from my customers this morning are less than yesterday afternoon, and not entirely unimportant; the oldest calls have been reduced. I log in, in Teleknowledge, and check whether there is a work stock so that we can perform our calls later.

planning and expired passwords
At nine o’clock, I have a meeting with the team via Teams. We discuss daily things like who is on inbound and who can make outbound calls, and which customers we can do the latter for. Soon a schedule is planned and we can get to work. Besides the normal work, I am busy with all sorts of ancillary issues and answer a few ad hoc questions from colleagues. Around half past one, I notice that the e-mails of some customers are not automatically read into Trust.it. During a brief conversation with Hanneke from support desk, it turns out that internally the passwords have expired and this is causing the malfunction. In the afternoon, the emails should be read automatically again.

After my lunch, I continue with the various actions and in between I write a monthly report for one of my customers. Last month they visited the office, so I have to be careful to formulate the agreed tasks correctly. When I have saved the report, I take a quick look in Trust.it and see that some mail actions can be done. In between, I import a dispute list from another client into Trust.it. A moment later I also have a brief meeting via Teams with another colleague about our days off during the holidays next month, and then I continue with several actions from various customers. 

Finish the day well
I still have 15 minutes left before it’s time to end the working day, and I decide to do a few call actions for a client via progressive calling in Teleknowledge. Every call is an action. When I have done ten calls, it is time to close my laptop and I wish my colleagues a good evening via Teams. For me, it is also time to put on my running shoes. Today I go for an eight-kilometers run. Once again, to create some distance between the home office and home. 

Via mijn werkgever konden mijn collega’s en ik ons aanmelden voor een cursus ‘verlicht-je-stress-in-vijf-dagen’. Niet dat ik echt stress ervaar in mijn dagelijkse werkzaamheden, maar de werkdruk ligt iets hoger dan normaal, en ik dacht: niet geschoten is altijd mis! Ik vulde de benodigde gegevens in om toestemming te geven om mij dagelijkse e-mailberichten betreffende de cursus te sturen. Ik was wel benieuwd naar wat me geleerd kon worden om met enige stress om te gaan.

Groot was de verrassing toen ik mijn eerste e-mail ontving. Hierin werd mij gevraagd, om meer inzicht te krijgen in mijn stressvolle werksituatie, om een dagboek bij te houden. Ik dacht: een dagboek bijhouden? Stress wordt mijns inziens veroorzaakt door te veel werkzaamheden en men komt op het idee om een stress-dagboek bij te houden. Ik zette deze eerste actie op mijn things-to-do-lijstje. Daags erna ontving ik weer een e-mail. Dit keer het voorstel om twee lijsten bij te houden. Hierop moest ik minimaal 20 voorbeeld schrijven over wat me energie geeft en wat me energie kost.

Ik kan nu zeggen dat ik uit ervaring, en zonder cursus, weet dat wanneer je de werkdruk (stress) wil verlagen, je geen extra taken erbij moet nemen. Ik ben maar gestopt met het opvolgen van deze hulp-e-mails en zal zelf mijn prioriteiten moeten stellen. Zo kom ik er uiteindelijk ook wel.

Het afgelopen weekend ben ik een flink aantal uur kwijt geraakt aan een nieuw verslavende bezigheid. Op mijn smartphone heb ik de app Facetune gedownload. Dit is een app waarbij je jezelf mooier kan maken op foto’s. Zeg maar digitale make-up. Sinds afgelopen weekend hebben ze er een nieuwe mogelijkheid aan toegevoegd. Door middel van kunstmatige intelligentie kan je nu afbeeldingen van jezelf laten maken door middel van een opdracht. Bijvoorbeeld: Een schilderij van mij, met een puppy, in de stijl van Britse schilder Henry Scott Tuke.

Deze opdracht geeft nog een mooie afbeelding weer, maar er zijn ook random opdrachten, door Facetune bedacht, waarbij er afbeeldingen ontstaan die heel anders zijn dan ik. Deze zijn grappig, soms hilarisch, vaak confronterend, maar ook wel schrikbarend. Op sommige afbeelding wordt ik cartoonachtig afgeschilderd, waarbij alle gezichtskenmerken van mij extra uitvergroot worden. Iedere rimpel in mijn gezicht wordt uitvergroot en verdubbeld.

Het zijn geen foto’s van mij die door een filter gaan. De afbeeldingen worden kunstmatig gevormd door een viertal foto’s die je van jezelf hebt ingevoerd, waarna er door middel van een database van miljoenen afbeeldingen het plaatje wordt samengesteld. Als je heel goed naar het eindresultaat kijkt, is het vaak niet eens mijn (of een) gezicht, maar zijn het alleen een paar strepen en vlekken.
Enfin, ik heb me een paar uur lang vermaakt met steeds nieuwe afbeeldingen te creëren. Ik denk dat ik af en toe de app nog wel eens zal openen, want het is toch wel weer iets nieuws, en soms grappigs. Of soms afschuwelijk.

Het hybridewerken is voor mij inmiddels gewoon geworden. Ik weet niet beter dan dat ik van de vijf werkdagen er twee op kantoor in Amsterdam mag doorbrengen. Vóór COVID was ik er heilig van overtuigd dat ik nooit het type van thuiswerken kon zijn. Ik had collega’s en een werkomgeving nodig om me te motiveren. Altijd had ik het idee dat ik voor de televisie zou blijven hangen en dan de werkzaamheden totaal zal vergeten. Gelukkig is dat een gedateerde gedachte van mij geweest, en werk ik thuis beter, sneller en doe ik ook meer.

Met het reizen naar kantoor ben ik een parttime pendelaar. Twee keer in de week met de trein op een neer naar Amsterdam en weer terug naar Almere. Waar de cijfers in Nederland nog steeds aangeven dat de pandemie nog niet voorbij is, zit ik toch met mede pendelaars binnen anderhalve meter van elkaar in een krappe treincoupe. Alsof maart 2020 nooit heeft plaatsgevonden. 

Maar het pendelen geeft wel weer meer verhalen om te vertellen bij het thuiskomen. Na een dag thuiswerken, is wellicht het meest spannende om te melden dat er weer een brutale colporteur voor de deur heeft gestaan. Wanneer ik vandaag niet naar Amsterdam was afgereisd had ik ook niet kunnen vertellen over het eigenzinnige kind dat op Amsterdam-Zuid zelf uit de trein wilde stappen.

Een vijfjarig kind wilde vanmiddag zelf uitstappen. Zonder de hulp van haar moeder vond ze dat ze zelfstandig genoeg was om op het perron te stappen, en zo vaak als het met kinderen gaat moeten ze nog heel veel leren. Zo ook dit bokkige meisje die de toegestoken arm van haar moeder wegsloeg. Betweterig stapte ze de treden van het treinstel af zonder rekening te houden met de ruimte tussen de trein en het perron.

In een fractie van nog geen seconde stapte ze met haar rechter kinderbeentje in het gat tussen trein en station. De zwaartekracht deed de rest. Gelukkig voor het kind sloeg ze met het bovenlichaam eerst tegen het perron waardoor ze niet op de rails terecht kwam, maar halverwege tussen de voeten van de wachtende reizigers bleef liggen. De schrik van de aanwezigen was al snel voorbij toen het kind ongedeerd, tezamen met haar moeder hun reis vervolgden. Haastig stapten de reizigers snel de trein in. Deze had tenslotte al een paar minuten vertraging.